Posts
Woedend waren de Fleetwood Mac fans vorige week dinsdag.
Daags na twee uitverkochte concerten van de Brits/Amerikaanse topband van
weleer. Nee, niet op de band, maar op Volkskrant recensent Gijsbert Kamer. Hij
gaf het concert niet meer dan twee sterren en vond het allemaal maar wat vlakjes
en voorspelbaar. Terwijl de fans laaiend enthousiast waren.
Tja, een al oud dilemma. Hoe moet je zo'n concert nu
beoordelen, wetende dat het om een reünie-concert gaat. Als neutrale recensent of
als fan?
Gijsbert Kamer heeft op onderdelen best een punt. Zo was het
geluid ronduit slecht (maar daar kan de band niets aan doen). Hij had het over
een paar foutjes bij nummers (ik heb ze niet gehoord; hij was er op zondag, ik
op maandag). Dat Stevie Nicks wat vaag is in haar intropraatjes en dat Lindsey
Buckingham niet zo geweldige podiumartiest is (qua presentatie), dat wisten we
al een tijdje. Dat hij in de eerste helft van de set de gitaarsolo's over liet
aan een 'backing-gitarist' was Kamer dan weer niet opgevallen. Beetje gek was dat
wel.
Wat Kamer nog het meeste opviel wat de gebrekkige chemie
tussen de vijf bandleden, wat volgens hem te maken had met de recente rentree
van pianist/zangers Christine McVie. Ja, die chemie tussen die vijf bandleden.
Was dat nu juist net de charme en magie van deze band? Een ogenschijnlijke
willekeurig samenraapsel van twee oude Engels bluesmakkers, twee Californische
hippies en een klassiek geschoolde pianiste, Engelse dochter van een professor
en een natuurgenezers. Vier van de vijf liggen met elkaar in scheiding,
allemaal scharrelen ze wat met elkaar in het rond tijdens het maken van een
album en je krijgt een klassieker: 'Rumours'.
Juist de terugkeer van Christine McVie, waardoor Fleetwood
Mac voor het eerste sinds 16 jaar weer in de 'Rumours' samenstelling op
tournee is, maakt het concert magisch. Voor de fan dan. 'The Chain' spelen (het
sleutelnummer van 'Rumours') met een ontbrekend lid, zoals dat bij de vorige tour
nog gebeurde, dat slaat natuurlijk nergens op. Ja, en wanneer het concert met dat
nummer opent, dan doet dat wel wat met je. Althans met mij. 35 jaar nadat ik ze
in Ahoy zag optreden.16 jaar oud toen, op de brommer naar het station, met de
trein naar Rotterdam. Samen met twee vrienden en met drie vriendinnen waarvan
ik de namen al weer lang vergeten ben. Voor mij zijn de albums 'Rumours' en -
wellicht nog meer - het 'Live' album van een paar jaar later - onlosmakelijk
verbonden met die lang vervlogen tijden.
Ahoy 1980 of Ziggodome 2015. Dezelfde samenstelling, op
precies dezelfde plek op het podium en zo'n beetje ook nog dezelfde setlist.
Nostalgie. Dat was wat Fleetwood Mac en het publiek bij elkaar bracht vorige
week. Geen vernieuwende interpretaties of nieuwe nummers (die zijn er ook
nauwelijks). Who cares? Nu, het aanwezige publiek in ieder geval niet. De
bandleden deden hun best, ze kenden hun beperkingen ten opzicht van 35 jaar
geleden (toen Stevie Nicks trouwens een stuk minder fris op het podium stond),
speelden met zichtbaar plezier en (wat bij betreft) boven verwachting helder en
maakten er zo een prachtige avond van.
Hugo Jan Ruts
No comments:
Post a Comment