Chris Bell
werd slechts 27 jaar en is één van de minder bekende leden van de 27
Club; een trieste lijst met muzikanten die op hun 27e overleden (met
Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain en Amy Winehouse
als bekendste leden).
In die 27
jaar maakte Chris Bell gelukkig wel muziek die er toe deed. Chris Bell
liep op de middelbare school Alex Chilton al tegen het lijf, maar het
duurde even voor ze samen een legendarische band zouden vormen. Chilton
beproefde zijn geluk eerst in The Box Tops, maar in 1971 werd in
Memphis, Tennessee, Big Star opgericht.
Big Star
bestond slechts vier jaar en maakte in die vier jaar drie platen, maar
zou een onuitwisbare indruk maken en enorm veel invloed hebben op de
popmuziek in de decennia die volgden. De platen van de band mogen als je
het mij vraagt in geen enkele platenkast ontbreken.
Chris Bell
verliet Big Star al ruim voor het doek viel voor de band. Het spelen van
de tweede viool achter de charismatische Alex Chilton beviel hem niet,
waarna hij besloot om solo verder te gaan. Zijn solocarrière kwam echter
niet van de grond, waarna Chris Bell besloot de popmuziek vaarwel te
zeggen. Hij accepteerde een management positie in de fast food keten die
in het bezit was van zijn familie (Taco Bell?) en leek verloren voor de
popmuziek.
Een paar
jaar later kroop het bloed toch waar het niet gaan kon. Chris Bell dook
de studio in en stond sporadisch weer op het podium. Tot een echte
comeback zou het helaas niet komen. Op 27 december 1978 trapte Chris
Bell het gaspedaal van zijn auto net wat te diep in en werden een
stuurfout en een boom hem fataal.
De demo’s
die hij in jaren ervoor had opgenomen kwamen op de plank terecht en
bleven hier tot aan het begin van de jaren 90 liggen. Pas in 1992
verschenen de verzamelde demo’s van Chris Bell onder de naam I Am The
Cosmos. De plaat werd uiteraard warm ontvangen door de trouwe Big Star
fans, maar verdween vervolgens in de anonimiteit.
Onlangs
verscheen een bijzonder fraaie luxe editie van de plaat. De luxe editie
van I Am The Cosmos van Chris Bell bevat maar liefst 27 tracks en zet
Chris Bell dan eindelijk op de kaart als de grote muzikant die hij
tijdens zijn leven maar niet kon worden.
I Am The
Cosmos laat horen dat Chris Bell een geweldig songwriter was. Zijn werk
heeft uiteraard raakvlakken met dat van Big Star, al is de muziek van
Chris Bell over het algemeen wel wat energieker en rauwer. Het is muziek
die urgentie uitstraalt en die, direct bij eerste beluistering,
memorabel klinkt.
I Am The
Cosmos laat zich beluisteren als een grote plaat uit de jaren 70 en doet
objectief bezien niet onder voor de inmiddels erkende grote platen uit
deze periode. Omdat het voor een belangrijk deel gaat om demo’s, klinkt I
Am The Cosmos rauw en ongepolijst en is niet alles even goed
uitgewerkt, maar op één op andere manier komt dit de songs van Chris
Bell ten goede.
I Am The
Cosmos bevat twee schijven vol ruwe diamanten die je zelf mag slijpen.
Het zijn vooral energieke rocktracks, maar incidenteel blijkt Chris Bell
ook goed voor een hartverscheurende ballad, waarin eenmaal ook vriend
Alex Chilton opduikt.
I Am The
Cosmos was tot dusver niet veel meer dan een voetnoot in de geschiedenis
van de popmuziek, maar na beluistering van de luxe editie van de plaat
durf ik wel te beweren dat de enige soloplaat van Chris Bell veel meer
is dan dat. I Am The Cosmos is een plaat die zonder dat fatale auto
ongeluk in 1978 waarschijnlijk al lang een klassieker was geweest. Veel
te mooi om te laten liggen dus.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'I Am the Cosmos':
https://www.youtube.com/watch?v=b7nLECgN_y8
of kopen op Bol.com
No comments:
Post a Comment