The Fudge, een wereldband, ook op het podium

Donderdag 8 maart 2012, Paard van Troje, Den Haag: Soul Sister Dance Revolution, The Fudge, All Missing Pieces 

Zoon en ik kwamen maar voor een band: The Fudge. We kregen een minifestival in het Paard.

Na de ontdekking van hun debuutplaat Morning comes after begin dit jaar, waren we allebei direct fan. Uit mijn recensie voor dit blog blijkt waarom. De verwachting was dan ook behoorlijk hoog gespannen. Zou de band dit hoge verwachtingspatroon waar kunnen maken? Laat ik de lezer niet in spanning houden: moeiteloos. Het was een waanzinnig goed concert van een waanzinnig goede band. Als me dan iets van het hart moet, is het de verbazing dat de kleine zaal van het Paard nog te groot was. Misschien omdat de muziek wel heel apart is? De muziek van The Fudge is een ervaring, waar je je aan over moet durven te geven. Als de luisteraar dat doet, dan ontstaat er een ware ontdekkingsreis van goede refreinen, lekkere koortjes, stuiterende ritmes en oerbrullen. Live lijkt het wel alsof de bandleden als aan een touwtjes aan elkaar verbonden zitten, zo goed anticipeerden ze op de tempowisselingen, stops en starts en overgeslagen maten in de nummers, terwijl ze tegelijkertijd een overtuigend feestje kunnen bouwen.

De band wordt voorgegaan door een zanger met de uitstraling van de hoofdpersoon uit Lord of the rings,  met een stem die doet vermoeden dat hij tussendoor een beetje helium inneemt. Live nog iets meer dan op plaat en het werkt. Het legt over de muziek dat extra laagje gekte dat het perfect maakt. Met een bassist die er uit ziet alsof hij om de zondag om 14.30 uur op de tribune van A DO Ajaxieden verwelkomt, maar ondertussen als enige van de band echt klaar is voor Pinkpop. Hij heeft aan het podium van het Paard niet voldoende om zijn energie kwijt te kunnen. Prachtig gezicht. Ook de toetsenist heeft dat goed begrepen, maar is noodgedwongen statischer.

Vanaf de allereerste noten, een super-super melig begin, tot de laatste noot (eindigden ze met 2nd of March?, dat bleef in mijn hoofd zitten) werd een overtuigende show neer gezet, die aantoont dat The Fudge het in zich heeft om een sensatie te worden. Mijn aandacht is werkelijk niet een keer verslapt.

Twee puntjes van aandacht: Het was te hard in de zaal, daardoor ging veel nuance verloren en dat is jammer, want de muziek kent juist heel veel subtiele details. Precies wat de muziek zo spannend, goed en avontuurlijk maakt. Dit werd ruimschoots gecompenseerd door de tomeloze energie die in de muziek zit. Als tweede, ik heb geen zin om een cd te kopen als er nog een band speelt. Wat moet ik er dan mee? Ik had hem graag gekocht, maar ja, jullie waren al weg.

Het was een optreden dat ik tussen bijna alleen maar middelbare scholieren stond. Dat was toch wel iets nieuws. Alle muzikanten waren dan ook heel erg jong, ten opzichte van mij dan. De twee andere bands.

Soul Sister Dance Revolution was zeker aardig. Een heel lang nummer met een prima psychedelisch tussenstuk sprong er uit, tot het slotakkoord. “Soldiers of love” is een instant meezinger! Een keer het refrein is genoeg. Een hit, heren!

All missing Pieces bestaat uit drie broers, Camiel, Wrister en Quinten Meiresonne, waarvan er een wel heel erg jong leek, hadden alle maniertjes al helemaal onder de knie. Veel energie, branie en smoel, maar wat mij betreft niet de songs. Het wilde niet tot leven komen, voor mij. Dat heb ik bij een aantal bands, dus niets om je voor te schamen. De meeste songs van Editors, Killers, Depeche Mode, Springsteen, doen dan niet bij mij. Conclusie, er is hoop als je op die leeftijd al zo goed kunt spelen. Wij kwamen voor The Fudge: wereldband!

Wo.