How about I be me (and you be you)? Sinead O’Connor

Als ik eerlijk ben, dan schrijf ik hier dat ik niet verwacht had ooit nog de moeite te nemen een Sinead O’Connor album af te luisteren. Eigenlijk was ik al afgehaakt meteen na haar grootste hit, de Prince cover ‘Nothing compares to you’.  Het album waarop het nummer staat heb ik niet geluisterd.

In 1988 kocht ik mijn eerste cd speler. Met het geld vanwege een gedwongen verhuizing. Ik had geld voor drie cds over. Een was ‘Freak out’ van Frank Zappa & the Mothers of Invention, de tweede weet ik niet meer en de derde ‘The lion and the cobra’. ‘Troy’ was net een grote hit, ‘Mandinka’ volgde al snel. De schandalen rond de pausfoto, de tranen op het “Bobfest” en de manier van dwangmatig aandacht trekken zag ik van grote afstand aan. Ik zag een zangeres haar carrière ten gronde richten en met succes.

En toen kwam in 2012 bij toeval haar nieuwe album in mijn oor terecht. Sommige dingen zijn nu eenmaal onvermijdelijk, dacht ik, maar dat ik hem nu al een aantal keren met veel plezier draai, verbaast mijzelf niet in het minst. O'Connor's stem is duidelijk doorleefder. In ‘Reason with me’ en ‘Queen of Denmark’ klinkt ze zelfs als een Marianne Faithfull light. Ze zingt ook anders, meer ingetogen. De overdreven snik of het gehijg (zij van The Cranberries kan dat ook zo goed, ehh slecht) is uit haar stem verdwenen. Ze stoot me niet langer af, hetgeen maakt dat ik tot de schoonheid doordring die zeker op How about me … staat.

Producer John Reynolds heeft zorg gedragen voor een gevarieerd geluid. Een aantrekkelijk palet van gedragen ballads en lichte rockers. Zelfs een song als ‘Take off your shoes’ dat al snel een soort non-song dreigt te worden en dan haak ik meestal snel af, krijgt op tijd een stukje peper mee. In de single ‘The wolf is getting married', zit heerlijk gitaarspel, maar het blijft Sinead waar het om draait. Haar stem ligt fier boven op de begeleiders gemixt. Ik merk overigens dat ik helemaal weg ben van de gitaarlijn in het refrein. Heerlijk versierend en kleur gevend.

How about me … klinkt als een vrouw die door schade en schande wijs geworden is en terug kijkt op haar leven, maar tevens helder het heden aanschouwt. Het waardeert voor wat het is. Het fraai opgebouwde ‘Back where you belong’ lijkt daar van te getuigen. Daar krijgt iemand, een vriend, een zoon?, een les mee, die zij zelf al geleerd heeft. Ik ga niet met je mee, doe wat je moet doen, zegt zij en blijft, duidelijk ontdaan achter.

John Grant krijgt wat extra aandacht omdat de titelsong van zijn cd uit 2010 ‘Queen of Denmark’ wordt gecoverd, de cd die Grant opnam met de band Midlake. Op het einde van de plaat trakteert O’Connor de luisteraar eerst op een van alle franje ontdane gospelsong 'V.I.P.', die overgaat in een gefluisterde preek, waarin zij haar mening over georganiseerde religie even ten beste geeft. Als u echt geduld heeft, hoort u zelfs gelach.

Al met al ben ik blij verrast door deze plaat. Het leven is een stuk leuker als ik geregeld verrast wordt. Sinead heeft me dat stukje plezier geschonken, waarvoor dank en waarvan bij deze kond.

Wo.