Zita Swoon Group Afrorocks Patronaat

Patronaat Haarlem, zaterdag 17 maart 2012: Zita Swoon Group

"Zou je het leuk vinden een kaartje voor Zita Swoon voor je verjaardag te krijgen",  vroeg Mijn Lief me ergens in januari jl. Ik had al iets gelezen over Afrikaanse muziek en in het verleden ben ik daar telkens na ca. anderhalf nummer op afgehaakt. Het raakt me niet of beter gezegd heel erg, want ik raak er zeer geïrriteerd van. Toch dacht ik, het is anders, iets avontuurlijks, dus laten we het doen. Wat sterk meespeelde is mijn vertrouwen in Stef Camiel Carlens. Hij heeft mij door de jaren heen muziek laten horen, waar ik aanvankelijk weinig mee kon en sinds 'A band in a box' definitief voor gevallen ben. Laat maar komen, dacht ik.

Het werd een prachtige muzikale avond in het Patronaat. Sfeervol, rockend en rollend op de sterk door percussie gedreven muziek. Niet dat alles akoestisch was, maar voor het overgrote deel was dit wel het geval. Sterk op de voorgrond stonden de twee balafons van Mamadou Diabaté Kibié, een xylofoon van Afrikaanse natuurlijke materialen en zangeres Awa Demé die de show stal in een prachtige jurk, met een geweldige stem en haar Afrikaanse dans. De band zorgde ervoor dat de juiste accenten werden gelegd en de mooie achtergrond zang van de dames Kapinka Gysel en Karen Willems maakte het helemaal af. Carlens deed wat hij altijd doet, de band dragen, al sierde het hem dat hij regelmatig een stap terug deed en zo liet zien dat de muziek van Zita Swoon Group echt gemaakt is door de drie front mensen.

Vooraf had ik geen enkel nummer eerder gehoord. Er kwam niet een oud nummer voorbij. Toch was het herkenbaar en toch geheel anders. Je hoorde de oude Zita Swoon, natuurlijk door de aparte stem van Carlens, maar ook door bepaalde aanzetten van nummers duidelijk terug. Zita Swoon speelde vrijwel niet een nummer dat als een normaal recht-door-rockende-song kan worden omschreven. Aparte ritmes, soms met bijna mathematisch aandoende percussie waren een trademark van de band. Misschien dat die basis het mogelijk maakte het Afrikaanse zo perfect door "het oude" heen te verweven. Er werd iets gepresenteerd dat als volkomen natuurlijk kan worden omschreven, een volkomen vloeiende mix en nergens geforceerd aan doende blend van twee werelden. Organische muziek, die mij direct raakte en zacht heupwiegend meevoerde op een reis naar onbekende gebieden, met hier en daar een vergezicht bekend van een foto.

Het geluid stond perfect afgesteld, waardoor ieder belletje en allerhande ander klein percussiespul prachtig resoneerde in de zaal. De lichtshow was heel basaal, waardoor geen seconde van de muziek werd afgeleid. Het meest afleidende was uiteindelijk het kapotte snoer van de National Steel gitaar, wat nogal wat voeten in de aarde had om te vervangen. Ondanks dat van een groot deel van de zang niets te verstaan viel, omdat het in een Afrikaanse taal uit Bourkino Faso gezongen werd, deerde dit in het geheel niet. Het werd goed gemaakt door het gevoel dat werd overgebracht met het prachtige geluid. De verhalen omtrent de songs werden vanuit het Frans van Mamadou in het Vlaaams vertaalt door Carlens.

Carlens heeft nog meer het experiment gezocht dan hij al deed binnen Zita Swoon. Dat heeft hem een band gekost, al wisselde de bezitting door de jaren heen al geregeld, maar een prachtige plaat, 'Wait for me' en een geweldige nieuwe bezetting opgeleverd. Wat een prachtige avond, wat een heerlijk cadeau. Dank je Zita Swoon Group en dank je Mijn Lief!

Wo.