Hier is een plaat
die ik te laat ontdekte voor mijn jaarlijstje van 2011. Daar had hij zeker een
plaats gekregen. Wat een energie, spelplezier en –kunde! De nummers schieten
werkelijk alle kanten uit. De totale gekte van System of a Down ligt maar millimeters
weg, maar de melodieuze sterkte van deze Amerikaanse band, met name op
Mezmerize, haalt The Fudge moeiteloos. Luister maar eens naar ‘Behind the wall’. Het orgel draagt het bijna
waanzinnige tussenstuk en laat het nummer naar ongekende hoogten stijgen. Magnetic rock noemt de band het zelf op haar website: "luid, strak en prima om op te dansen". Ze beluisterend, klopt dit helemaal.
Qua
zangcapriolen redt Midas Treub het niet bij de voorman van SoaD Serj Tankian,
maar dat is aan de andere kant wel zo rustgevend. Tankian is een stemkunstenaar, wiens stem zich bovendien vermengt met de gekte in de stem van gitarist Daron Malakian.
Treub, die qua stem meer naar Malakian neigt, moet het grotendeels alleen dragen, maar kwijt zich prima van deze taak.
Daarmee is
de basis van dit album duidelijk aangegeven: metal. Degenen die mij door de
jaren heen hebben gevolgd in WoNo Magazine, weten dat dit niet het genre is
waar ik warm voor loop. Voor The Fudge dus wel. De band weet in de
verschillende nummers allerlei invloeden te verwerken, die lopen van oosterse
melodieën, ballades, grote gebaren in de popmuziek, een stevig portie rock, tempo- en sfeerwisselingen
tot über melodieën. Ik kan Morning comes again dan ook heerlijk hard aanzetten
en moet mijzelf bijhoorlijk in de hand houden om niet heel hard mee te gaan zingen en
springen. Neem de waanzinnige orgelriff waarmee ‘Behind the wall’ van start
gaat, de vertragende gitaarsolo in 'Go away', de overgangen en ska on speed ritme van '2nd of March' of het huppelritme
van ‘Insane’. Zit maar eens stil.
Het voert te ver om The Fudge af te doen als een
copycat. Daarvoor is de kwaliteit van Morning comes again gewoon te hoog. De band musiceert zo goed en strak, dat hier voldoende sprake is van een eigen smoel. Als u
het zichzelf toestaat om door deze Haagse jongens meegevoerd te worden op de golven van hun muziek, dan
garandeer ik u drie kwartier van prima vermaak. U gaat overdonderd worden. Vergelijk het met een achtbaan in het donker. Het gaat er om dat u zich niet
af laat schrikken door de eerste indruk: wat een bak herrie. Als u daar achter
kunt kijken, komt het goed. Ik vergelijk het altijd met de eerste keer dat ik ‘Chop
Suey’ van SoaD hoorde. WTF!? Ik ken meerdere mensen die dat inmiddels een erg
goed nummer vinden, die zich allemaal kapot schrokken bij eerste beluistering.
The Fudge verdient deze aandacht ook, want ze hebben een uitzonderlijk goede
plaat gemaakt. Dit debuut is al met al zeer veel belovend. Origineel, nee, maar
kwaliteit in overvloedige mate. Bij gelegenheid gaat dit live uitgecheckt
worden en wel op 8 maart in het Paard van Troje in Den Haag. Het relaas valt ook hier te lezen. The Fudge heeft de
belofte van een groot feest in zich. Zegt
het voort!
Wo.
Wo.
No comments:
Post a Comment