Django Django. Django Django

Je kunt hier naar Default luisteren.

Wat is deze plaat heerlijk poppy. Ik heb hem al een aantal malen gedraaid en hij blijft maar leuker worden. Misschien dat de band liever had gelezen dat ik de plaat heerlijk arty had gevonden, maar ik blijf bij mijn eerste constatering. Django Django weet op hun debuut op zeer overtuigende wijze poppy en garage tunes van de jaren 60 te verbinden met meer complexe wave muziek uit de jaren 80. Dit leidt tot een aantal fantastische popsongs die sterk in de aard liggen van bands als Franz Ferdinand en Dogs Die in Hot Cars. Het is een minder voor de hand liggende uitbundigheid, zeker vergeleken met de eerste band, maar toch volledig uitbundig. Als Django Django deze sound naar het podium toe weet te vertalen, dan staat het publiek geen seconde stil.

De band komt uit Schotland, Edinburgh en heeft vier leden: David MacLean (drummer and producer), Vincent Neff (singer and guitarist), Jimmy Dixon (bassist) and Tommy Grace (synth operator). De heren kennen elkaar van school en musiceren samen sinds 2009. Dit resulteerde in hun gelijknamige debuut dat begin dit jaar is uitgekomen. De line-up doet mij denken aan enkele tweede generatie new wave bands, waar niet noodzakelijkerwijs iedereen iets met snaren of vellen bespeelde. Ook hier zijn toetsen, synths en effecten belangrijke elementen die aan de muziek wordt toegevoegd. Zingt men “solar flair”, dan volgen direct bliepjes ter muzikale onderstreping. Dat zegt niet dat er geen gitaren te horen vallen. In ‘Hail bop’ zit een heerlijke twang gitaar, maar ook een vocoder die ‘bop bop’ zingt.

Zanger-gitarist Neff heeft een partij klankkunstenaars om zich heen verzameld, die samen zijn muziek op een heel aangename wijze verbouwen. Een ‘I’m the walrus’,  ‘Lucy in the sky with diamonds’-achtige kwaliteit stroomt dwars door ‘Firewater’ heen bijvoorbeeld. Ook denk ik aan Air. Als je naar ‘Waveforms’ of 'Love's dart' luistert, hoor je zeker wat ik bedoel. Wat hier geboden wordt, is beter, simpelweg omdat er meer gebeurt en er veel beter wordt gezongen. Wat Django Django naar mijn mening perfect beheerst, is de combinatie tussen het digitale en organische leggen. In 'Wor' zit heerlijk gitaar werk én een laat ik het maar een house hoorn noemen geluid. Ik hoor hoe het nummer ook zou kunnen klinken in een remix voor de dansvloer, waar ik niets mee zou kunnen, terwijl deze versie absoluut top is.

Waar de band nog winst zou kunnen halen, is in de koortjes. Een aanzet daartoe wordt gedaan in 'Life's a beach'. Een lekker nummer, met een kleine referentie aan Talking Heads, waar misschien nog net iets meer in had gezeten, als de zang meerder meerstemmig was geweest en niet single meerstemmig. Ach, daarna komen de vrolijke, oosterse klanken van 'Skies over Cairo' en het heerlijke 'Silver rays' en moet ik maar even mijn mond houden. Goed is goed genoeg?

Alle nummers op Django Django zijn op een gestyleerde manier onderkoeld, terwijl ik beslist de neiging heb om mee te gaan zingen. Waar ik rond 1980 helemaal afhaakte op die doomklanken en bijna a-melodieuze muziek, merk ik dat ik van de 21e eeuwse variant telkens weer heel vrolijk word. Nu weer dankzij Django Django. De band komt met een zeer overtuigend debuut op de proppen, wat voor mij nu al een van de topplaten van 2012 is.

Wo.

Zelf schrijven op WoNo Magazine blog? Dan kan. Stuur een reactie en we nemen contact met je op. 

Je kunt het album van Django Django  hier bestellen

of hier