L.A. Woman (40th anniversary). The Doors

Het lijkt er sterk op dat platenmaatschappijen de (laatste?) melkkoe heeft ontdekt. In eerste instantie werden oude meesterwerken eens digitaal afgestoft volgens de laatste digitale stand der techniek. Daarna kwamen de dure boxsets met al dan niet out takes, live en alternatieve versies. Op dat moment werd er nog niet massaal gedownload. Tegenwoordig wel. Toch krijgen we opnieuw geremasterde versies met bonus tracks.

Als ik focus op The Doors, dan heb ik het over een band die tussen 1967 en 1971 met zijn zanger Jim Morrison zes studioplaten uit heeft gebracht en één live album, zonder Morrison volgende er nog 2 in de studio, 1971-1972, waarna het bijltje erbij neer werd gegooid. In 1978 volgde een elpee waarop de stem van Morrison al dan niet van muziek werd voorzien en midden jaren 80 nog een mini live album. Eind jaren 80 leerde ik nog een aantal interessante bootlegs kennen via een studievriend. Dat leek het wel te zijn.

Vanaf 1998 veranderde echter iets. Eerst kwam de boxset vol outtakes, alternatieve versies en live uitvoeringen. Vervolgens kwam er een stroom live optredens op gang die de bootlegs moesten vervangen en een serie re-issues vanwege het 40 jarige bestaan van een album bestaande uit remixen, die mij vaak niet konden bekoren. In casu betekende dat dat er een geluidje hier of daar extra bleek toegevoegd. Bijvoorbeeld, een aanvankelijk volkomen terecht weggelaten mondharmonica uithaal van Jim. De man kon veel, maar mondharmonica spelen hoorde daar niet bij. Een ander voorbeeld is drie of vier seconden vaag gitaarspel als intro.

Wie schetste mijn verbazing dat L.A. Woman een tweede 40^e verjaardagseditie kreeg. Nu met van bijna alle songs een alternatieve versie en één nieuw bluesje. Waarom dit ontbrak in de dure box uit 1998 is mij onduidelijk. Dat was toch alles?, dat was ons gezegd althans.

Is het erg, weer een uitgave? Nee, natuurlijk niet. Een oude, goede plaat blijft een oude, goede plaat. Is het van grote waarde? Nee, doorgaans niet. De definitieve versie is bijna altijd terecht de definitieve versie. Wat resteert zijn oefeningen op weg naar het eindresultaat. Wat iedereen als het hoogtepunt van deze uitgave ziet, is dat Jim in take 9 van ‘Riders on the storm’ verzint dat het toevoegen van onweer een goed idee is. Dat was het zeker. In take 10 horen we het toegepast.

Dat ook rocksterren mensen zijn, blijkt vooral uit een aantal fouten die gitarist Robbie Krieger maakt in deze versies. Wat iets van meerwaarde is, is het kunnen invullen wat er in de studio gezegd is tegen bandleden: “Doe dit maar niet of als je hier dit eens anders doet”. Nog niet alles zit op zijn plaats, soms is het niet mooi. Het is een work in progress.

De stem van Morrison is hier duidelijk niet meer wat het geweest is. Maar dat is op het origineel ook goed te horen, dus in die zin voegt het niets toe. Toch werkt hij mee aan de plaat die het slotstuk van de originele band en van zijn eigen artistieke carrière zou worden. Het monument dat de band ons achterliet, is een monument voor de eeuwigheid. Daar doet de cd 2 bij deze versie niets aan af. Dank voor het extra nummertje, maar verder voegt het voor mij inmiddels niets meer toe. Waarom ik L.A. Woman nog eens zou moeten kopen, is mij niet helemaal duidelijk. Het is leuk om een keertje te horen, maar niet heel veel meer. Waarom dat dan niet gewoon weggeven via het web? Zeker voor mensen, zoals ik, die de plaat al twee keer hebben gekocht, als elpee en cd.

Toch wil ik het volgende nog even snel kwijt na dit gemopper: L.A. Woman is en blijft een van de beste platen ooit gemaakt!!!!! Daar doen al die remixen niets aan af. En klinkt de elpee niet nog altijd het warmst?


Wo.

P.s. Ca. 5 jaar geleden gaf ik mijn zoon de geremixte Greatest hits cd cadeau. Daar kon hij weinig mee. Gisteren zei hij: “Wat ik de laatste tijd steeds vaker speel is die cd van The Doors...Je hebt toch gelijk gehad”. Leuk om te horen.