donderdag 15 maart 2012

Mr. M. Lambchop

Het is een paar jaar stil geweest rond de Amerikaanse band Lambchop. Het laatste wapenfeit van de band uit Nashville, Tennessee, was het uit 2008 stammende OH (Ohio); een opvallend sfeervolle en ingetogen plaat. Sindsdien moesten we het doen met een tegenvallende live-plaat en de plaat die voorman Kurt Wagner samen met Cortney Tidwell maakte als KORT. Deze laatste plaat riep vooral negatieve reacties op, al vond ik de traditioneel aandoende Nashville country op Invariable Heartache persoonlijk best geslaagd.

Met Mr. M keert Lambchop na een afwezigheid van vier jaar terug aan het front en levert het wat mij betreft haar beste plaat in vele jaren af.  Mr. M is een door strijkers gedragen plaat vol stemmige muziek, die zich laat beluisteren als de perfecte combinatie van OH (Ohio) en de band’s meesterwerk Nixon uit 2000. De plaat moet worden gezien als een eerbetoon aan Kurt Wagner’s vriend en collega muzikant Vic Chesnutt; de Amerikaanse singer-songwriter die op eerste kerstdag 2009 een eind maakte aan zijn leven. Mr. M is hierdoor een in emotioneel opzicht beladen plaat, maar zoals zo vaak geeft dit de muziek alleen maar meer impact en zeggingskracht. Mr. M is net als voorganger OH (Ohio) een hele stemmige plaat, waarop Lambchop wederom indruk maakt met haar inmiddels bekende en direct weer herkenbare mix van country, jazz en soul.

Ondanks het zware thema en het hoorbare diepe leed van Kurt Wagner over het verlies van zijn muzikale soulmate, is Mr. M geen hele zware plaat. De sfeervolle songs doen het uitstekend op de late avond en vroege ochtend en maken, zeker op het eerste gehoor, een bijna lichtvoetige indruk. Lambchop zou Lambchop niet zijn wanneer de meeste songs niet zouden groeien bij herhaalde beluistering en dat doen de van onderhuidse spanning overlopende songs op Mr. M dan ook. Pas wanneer je je gaat verdiepen in de werkelijk prachtige strijkersarrangementen en de vaak complexe structuur van de songs, kun je Mr. M op de juiste waarde schatten en rechtvaardigt zich de conclusie dat Lambchop met haar elfde studioplaat een van haar beste platen heeft gemaakt.

De laatste jaren is Lambchop door veel critici afgeserveerd en geportretteerd als een band die niet meer in de schaduw kan staan van de band die 12 jaar geleden een onuitwisbare indruk maakte met Nixon. Mr. M laat op indrukwekkende wijze horen hoe onjuist dat beeld is. Nixon blijft weliswaar een uitschieter in het oeuvre van de band, maar Mr. M komt, net zoals Is A Woman uit 2002 en Damaged uit 2006, angstvallig dichtbij. Het is dan ook niet overdreven om Mr. M van Lambchop te scharen onder de meest smakelijke krenten die 2012 tot dusver heeft opgeleverd.

Erwin Zijleman

Meer lezen van Erwin? Volg deze link

Zelf bijdragen aan WoNoBloG? Dat kan, stuur een reactie en wij nemen contact met je op.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten