Violeta, Violeta, Vol. II. Kaizers Orchestra

Na het meer dan geweldige volume I, waar ik nog steeds met groot genoegen naar luister, is hier al volume 2 en dan is er nog één deel te gaan. Het leven is soms meer dan mooi.

Het is inmiddels schat ik tien jaar geleden dat ik bij een van mijn platendealers zat te luisteren naar Ompa till du dør, het debuut van de band uit Stavanger. Meteen hoorde ik hoe bijzonder de mix van rock, Balkan, zigeuner, klezmer, Tom Waits ketel- en pannenmuziek door deze Noorse mannen in de blender van hun referentiekader werd gegooid. Ultieme feestmuziek was het resultaat. Die kwalificatie verdient ook Violeta II, want Kaizers Orchestra stopt weer een paar ultieme favorieten aan hun repertoire toe.

Eigenlijk geldt dat voor al hun albums, waarbij ik alleen een uitzondering maak voor ‘Maskineri’, het album waarbij ik mijn draai niet vond. Daarna werd een terechte pauze ingevoerd, opgevuld met het geweldige kliekjesalbum ‘Vare demoner’.

Wat het Kaizers Orchestra typeert, is de enorme gerichtheid op (afwijkende) ritmiek. Veel stops en starts, staccato gespeelde aanslagen op toetsen, snaren en vellen, afwijkend klinkende akkoorden, industrieel gebeuk op/met alles van ijzer dat voorhanden is: olievaten, wielen, koevoeten. Verder enorm sterke riffs en gitaarloopjes en fantastische samenzang, waarbij de kopstem absoluut niet geschuwd wordt. Dit alles wordt afgemaakt met prachtige uithalen op een oud pomporgel en een W.O. I gasmasker.

Al die elementen vallen weer samen op Violeta, Violeta, Vol. II. Het toefje is voor mij dat de band, ondanks al deze relatief afwijkende muziek heel vaak een ideale melodie lijkt te vinden, die veel van hun nummers ver boven het gemiddelde uit weet te tillen. Hoe hard of zacht het ook is, vaak heb ik de neiging mee te zingen, ernstig gehinderd door een gebrek aan taal, dat dan wel. ‘Silver’ is daar een prima voorbeeld van. 'Stov og sand' kenmerkt zich door een zeer afwijkend riffje, maar daar ligt een bijna Beatlesque samenzang overheen, die het nummer onweerstaanbaar, leuk én goed maakt. 'Faen I baten' knettert en spettert aan alle kanten.

Nu heb ik de vroege internettijd gemist, dus het is nooit tot een cursus Noors gekomen (gitaarspelen deed ik juist wel veel in die tijd), maar of ik daar echt iets aan had gehad is maar de vraag. De band zingt in het dialect van Jaeren, voor wat dat waard is.

Violeta 2 is als geheel genomen een iets gewoner album, omdat de echte gekte hier ontbreekt. Omdat dit wordt gecompenseerd met goede songs, hoort Volume 2 in het rijtjes van erg sterke Kaizers cd thuis. Van de hard rockende opener ‘I ett med verden’ tot de ultiem zachte afsluiter ‘Den romantische tragedien’ alles lijkt te kloppen. Janove Ottesen en zijn mannen verkeren in grootste vorm en spelen in een van de belangrijkste bands van dit moment. Ik sluit af zoals ik al jaren afsluit met iets over de Kaizers in de WoNo: Ompa till du dør! Ik geloof daar inmiddels dik in.

Wo.