Heavy flowers. Blaudzun

Blaudzun draait om een man, de ietwat merkwaardig, eigenzinnig ogende Johannes Sigmond. Grote bril, veel haar en baard, bijna alsof er iets te verbergen valt. Het kan ook gewoon een image zijn natuurlijk. Waar het niets aan afdoet, is de kwaliteit van Heavy flowers. Sigmond is als eind dertiger een relatieve laatbloeier. Weliswaar is Heavy Flowers zijn derde album onder de naam Blaudzun, Heavy flowers heeft de doorbraak gebracht naar een groter publiek en deze is terecht.

Op zich is deze doorbraak opvallend te noemen. De muziek, de aankleding en de uitstraling zijn alles behalve doorsnee. Heavy flowers kent een aantal behoorlijk gedragen, ietwat sombere nummers, met een banjo als basis. Daarmee is de vergelijking met het inmiddels alweer tien jaar ter ziele 16 Horsepower snel gemaakt. Weliswaar zit de duivel Sigmond minder hard op de hielen dan David Eugene Edwards, dat neemt niet weg dat de zon niet bepaald altijd schijnt in de oefenruimte van Blaudzun. Dat blijkt bijvoorbeeld in het prachtig opgebouwde titelnummer. Een indrukwekkende tour de force die tot een prachtig verstild einde komt. Beide voormannen schijnen wel een vergelijkbare religieuze achtergrond te hebben, maar meer wil ik daar niet over speculeren.

Een andere naam die bij mij opkomt is Grant Lee Buffalo. ‘Who took the wheel’, maar ook ‘Sunday punch’, had zo op hun ‘Mighty Joe Moon’ kunnen staan en dan was het niemand opgevallen.

Sigmond is een singer-songwriter waar ons land trots op mag zijn. Hij weet zowel volledig te overtuigen in ballades als meer up tempo nummers als ‘Les chant des cigales’, dat zonder de fade in en out nog geen twee minuten duurt, maar zich zonder moeite in mijn muzikale paradijs toevoegt. Er wordt geen noot teveel gespeeld in de nummers, al wordt een nummer net zo makkelijk dicht gekit door strijkers die vanuit de achtergrond een kamerbreedgeluid neerleggen in de mix. Het is in die gevallen vooral de spanningsboog die wordt gebruikt om een nummer een grotere impact te geven of om een emotionele lading te benadrukken. Luister maar naar ‘We both know’, dan weet je precies wat ik bedoel. Blaudzun is derhalve niet bang in het naakte, kleine te musiceren, maar weet tegelijkertijd een maximaal effect te bewerkstelligen door dynamiek op de juiste momenten in te zetten. Dat alles met akoestische instrumenten, met warme, volle klanken.

Hoe goed Heavy flowers is, blijkt wel uit het feit dat de band een prijsnummer als 'Another ghost rocket' tot het laatst kan bewaren.  Ik vond zijn vorige cd ‘Seadrift soundmachine’ al een goede plaat, met Heavy flowers kan hij mij definitief als fan noteren. Blaudzun is nu al groter dan de twee bands waarmee ik hem vergelijk. Het is dan ook enkel bedoeld ter duiding. Heavy flowers ga ik nog jaren draaien, dat weet ik nu al.

Als laatste wil ik u het verhaal over de herkomst van de naam Blaudzun niet onthouden. Volgens wikipedia is de band vernoemd naar een Deense wielrenner uit de tijd van Joop Zoetemelk. Hoe dat precies zit, leest u hier.

Wo.

Zelf meeschrijven op dit blog? Dat kan, stuur ons een reactie en we nemen contact met je op.