Attack on memory. Cloud Nothings

Het nieuwe album van Cloud Nothings begint bijzonder misleidend. Een rustig pianomotiefje reutelt door mijn boxen. Het geeft op geen enkele wijze prijs wat de luisteraar te wachten staat op Attack on memory. Ook het vervolg niet als de band en daarna de zang invalt, want dat is vrij monotoon en rustig. Ik hoor het rafeltje aan de stem van zanger (en gitarist) Dylan Baldi steeds sterker toenemen, maar de erupties die pas na ruim drie minuten losbarsten vielen niet te voorspellen. Baldi schreeuwt zijn stem stuk op ‘No future/no past’, zoals John Lennon in ‘Twist and shout’ op het debuut van The Beatles, soms het snerende van Johnny Rotten, maar vooral natuurlijk de schreeuw van Kurt Cobain. Het is zijn stem waar ik vaak aan denk, luisterend naar Cloud Nothings.

Attack on memory is het derde album van de band in zeer korte tijd. Om precies te zijn in nog geen 15 maanden. Dat is een straf tempo. Het goede nieuws is, dat Attack om memory veruit het beste album is. Het schiet soms alle kanten op, onder de kale productie van Steve Albini. ‘Wasted days’ is een anthem te noemen, bijna 9 minuten lang. Wat begint als een normale punkpopsong, evolueert naar een psychedelische jam van grootste proporties, die niet had misstaan op het fantastische album ‘For demolition of a spritual framework’ van het Japanse Marble Sheep. Er is geen enkele moeite gedaan om de rauwe, kale, pompende bas, die enkele passages alleen speelt, op te leuken. Dit is hoe het klinkt, bijna lelijk. Uiteindelijk komt het geheel weer terug in het liedje zoals het begon. Ronduit indrukwekkend.

Overigens ben ik blij dat ik niet dag in dag uit op het podium hoef te staan om deze songs te zingen. Binnen vijf minuten stond ik daar dan met mijn bloedende stembanden. Ik hoop voor Baldi dat hij dit volhoudt. Hij kan een enorme strot opzetten en overtuigt. Er klinkt niets gemaakts aan.

De band was in eerste instantie een slaapkamerproject van Dylan Baldi, inmiddels is er sprake van een (h)echte band, uit Cleveland, Ohio, op de plaat en op het podium. De invloed van de bandleden lijkt zich te uit te strekken tot het bandgeluid, gezien het vertrek van “eenvoudige” rammel punksongs, naar een breder geluid. De invloed van een band als Green Day laat zich horen in de paar recht-toe-recht-aan songs als ‘Fall in’ en ‘Stay useless’. Gewoon lekker in het gehoor liggende songs. Verrassend wordt het in de instrumental ‘Seperation’, waar in een enorm tempo wordt gerockt, maar vol wendingen en enorme erupties van herrie rondom een interessant motief. Tijdens de momenten van intense kakofonie wreekt zich uiteindelijk wellicht de Albini methode van opnemen, omdat het net helderder zou kunnen klinken. Op de koptelefoon smelt alles samen. Toch, adembenemend lekker.

Een andere invloed die ik bespeur is die van The Buzzcocks. Ook onder de herrie en het geweld is Cloud Nothings steeds op zoek naar de melodie en, belangrijker, vindt die. Waar dat minder prominent is uitgewerkt, zoals in ‘No sentiment’, is het al snel minder interessant en veel gebrul. In ‘Our plans’ lukt dit wel heel goed, met een spannend, psychedelisch gitaar intermezzo. Als ‘Cut you’ naar de laatste klanken voortraast, blijf ik lichtjes buiten adem achter. Er was een en ander te doen over dit album. Ik voeg daar aan toe: terecht.

Als laatste opmerking. Met 8 songs is Attack on memory alweer over. Precies zoals bands vroeger albums maakten. Ieder jaar een, soms zelfs twee, van beperkte aanvang en een extra single of wat. Ik weet zeker dat bands zich zo veel beter ontwikkelen, dan één album per twee, drie jaar en maar toeren, toeren, toeren met dezelfde 10, 12 songs. Het lijkt mij killing voor de creativiteit. Ga zo door Cloud Nothing!

Wo.