Ik
was zeker niet direct overtuigd van Anthropocene van Peter Oren, maar
weet eigenlijk niet precies wat me bij eerste beluistering in de weg
zat.
Het
tweede album van de singer-songwriter uit Bloomington, Indiana, valt op
door vaak ingetogen en altijd zeer stemmige klanken en door een
bijzondere stem. Het
is een stem waar ik flink aan moest wennen, waarschijnlijk omdat hij
anders klinkt dan de meeste andere stemmen in het genre.
Het is ook
een stem die het oor streelt wanneer je er eenmaal aan gewend bent; iets
dat ik in het verleden ook heb gehad met de stemmen van onder andere
Tindersticks zanger Stuart Staples en Bill Callahan (aka Smog), waarbij
Peter Oren af en toe in de buurt zit.
De Amerikaan
maakt op zijn tweede plaat muziek met vooral invloeden uit de country,
blues en folk, maar Anthropocene is geen dertien in een dozijn
rootsplaat, al is niet makkelijk uit te leggen waarom dit zo is.
De songs van
Peter Oren zijn voornamelijk akoestisch en ingetogen en zijn gebouwd op
een basis van akoestische en elektrische gitaren en de al genoemde stem
van Peter Oren. Toch is Anthropocene geen hele sobere singer-songwriter
plaat.
Producer Ken
Coomer, ook bekend als de eerste drummer van Wilco, heeft de
akoestische gitaren van Peter Oren aangevuld met hier en daar een pedal
steel, een elektrische gitaar, een piano en een viool en heeft verder op
subtiele wijze synths en een ritmesectie toegevoegd aan het bijzondere
geluid op de plaat. Hij
heeft vervolgens de stem van Peter Oren wat naar de achtergrond gemixt
en zo nu en dan voorzien van wat galm, wat de muziek op Anthropocene een
ruimtelijk effect geeft.
In muzikaal
opzicht klinkt het allemaal sober, maar ook prachtig. De akoestische
gitaar van Peter Oren zorgt voor een warme basis, terwijl het
elektrische gitaarspel en de prachtige pedal steel bijdragen van Laur
Joamets (Sturgill Simpson) en Sam Wilson en hier en daar een vrouwenstem
bijzonder mooie en trefzekere accenten toevoegen aan het geluid op de
plaat. Het is een geluid dat op fraaie wijze verder wordt aangevuld met
de genoemde andere instrumenten en uiteindelijk een wat donkere
ondertoon heeft. Het
is ook een geluid vol dynamiek, want Peter Oren is misschien niet bang
voor bijna verstilde klanken, maar schuwt ook de stevigere uithalen op
de elektrische gitaar niet.
Het
levert in combinatie met zijn stem muziek op die het uitstekend doet op
donkere herst- en winteravonden, maar Anthropocene verdient ook
aandacht wanneer de zon nog op is. Ik moest op een of andere manier erg
wennen aan deze plaat, maar inmiddels hoor ik alleen maar de schoonheid
en de intensiteit van de indringende songs van Peter Oren en iedere keer
als ik ze opnieuw hoor zijn ze nog wat mooier. Bijzondere plaat dus.
Erwin Zijleman
Je kunt Anthropocene hier beluisteren en kopen:
https://peteroren.bandcamp.com/album/anthropocene
No comments:
Post a Comment