Achter LAVALU gaat de in Cleveland, Ohio, geboren maar in Nederland opgegroeide Marielle Woltring schuil.
LAVALU
maakte de afgelopen jaren al een aantal platen, maar deze zijn me
eerlijk gezegd ontgaan. Het zijn platen waarop een toegankelijk
popgeluid wordt gecombineerd met een experimenteel randje en waarop
LAVALU aan de haal gaat met flink wat invloeden.
Zeker
interessant om nog eens te beluisteren, maar de volgende stap die
Marielle Woltring, die ook al tekende voor de muziek bij het zo
succesvolle theaterstuk Het Pauperparadijs, heeft gezet is wat mij
betreft een stuk interessanter.
Voor
Solitary High, naar verluidt het eerste deel van een trilogie, koos
Marielle Woltring niet voor het bandgeluid van de vorige platen van
LAVALU, maar voor de combinatie van haar stem en haar pianospel.
Met
deze combinatie gingen vele grote vrouwelijke singer-songwriters haar
voor, maar Marielle Woltring treedt met Solitary High buiten de gebaande
paden. Het pianospel op de plaat verraadt een klassieke opleiding en
een voorkeur voor de moderne pianisten binnen de klassieke muziek. Het levert warme en klassiek aandoende klanken op, die worden gecombineerd met de mooie stem van Marielle Woltring.
De
klassieke klanken van de vleugel zorgen ervoor dat LAVALU op Solitary
High in eerste instantie ver verwijderd is van de pop, maar door de
mooie zang schuift de plaat toch steeds iets meer op richting pop, al
ontstijgt de muzikante uit Arnhem het doorsnee popliedje met speels
gemak. Hier
en daar raakt LAVALU aan de muziek van Tori Amos, maar dan gelukkig
zonder het hysterische. De zang op Solitary High is vooral ingetogen en
past prachtig bij het zo verzorgde pianospel op de plaat, maar ondanks
het ingetogen karakter van de zang heeft de muziek van LAVALU de
intensiteit die de platen van de door mij zeer bewonderde Fiona Apple
kenmerkt.
Nu
heb ik wel meer platen in huis waarop een zangeres genoeg heeft aan een
piano, maar meestal gaan deze platen me na een aantal songs vervelen.
Bij beluistering van Solitary High van LAVALU gebeurt het
tegenovergestelde. Ik vond de plaat in eerste instantie wat te
pretentieus en wat te klassiek, maar toen ik eenmaal gegrepen werd door
de mooie songs van LAVALU liet de plaat me niet meer los.
Zeker
wanneer je de volumeknop wat verder open draait vullen de pianoklanken
op Solitary High op bijzonder fraaie wijze de ruimte, maar valt ook op
hoeveel ruimte Marielle Woltring leeg laat. Deze lege ruimte wordt
gevuld met haar stem en het is een stem om van te houden. De
vocalen op Solitary High zijn fluisterzacht en warm en contrasteren
prachtig met het klassieke pianospel op de plaat. Piano en zang draaien
op de nieuwe plaat van LAVALU prachtig om elkaar heen en stuwen de plaat
steeds weer net iets verder omhoog.
Er
zijn niet veel zangeressen die overeind zouden blijven bij de
instrumentatie op Solitary High, maar LAVALU doet het op indrukwekkende
wijze. Dat doet Marielle Woltring overigens ook wanneer ze in de
slottrack ook de piano nog eens laat zwijgen en nog wat dieper onder de
huid kruipt.
Solitary
High maakt natuurlijk nieuwsgierig naar de volgende twee delen van de
trilogie, maar is op zichzelf beschouwd een gewaagde, buitengewoon
knappe en uiteindelijk zeer geslaagde plaat, die zich vrij makkelijk
weet te onderscheiden van vrijwel alles dat recent is verschenen.
Solitary High zal in het begin misschien ongemakkelijk voelen, maar zet
door en je krijgt al snel een plaat van een bijna onwerkelijke
schoonheid in handen.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Waiting'
https://www.youtube.com/watch?v=TPLxgugQmzU
No comments:
Post a Comment