Het
is momenteel dringen in het segment van de jonge en wat weemoedige
vrouwelijke singer-songwriters, maar zo lang de kwaliteit van hun platen
zo hoog is als op het moment hoor je mij daar niet over klagen.
Integendeel.
Een
van de meest talentvolle van het stel is de uit Los Angeles afkomstige
Phoebe Bridgers, die deze week debuteert met het prachtige Stranger In
The Alps.
Phoebe
Bridgers is de twintig pas net gepasseerd, maar heeft als we haar
teksten moeten geloven al een hoop persoonlijke ellende achter zich
liggen.
Voorlopig
geloof ik de jonge singer-songwriter uit Los Angeles volledig, want
Stranger In The Alps is een opvallend intense plaat die er keer op keer
in slaagt om je tot op het bot te raken met songs vol ruwe emotie en
verhalen die een donkere sluier over de dag leggen.
Qua
stem doet Phoebe Bridgers wel wat denken aan Julien Baker, die voor mij
misschien wel de mooiste plaat van 2015 maakte en in 2017
terugkeerde met een nieuwe plaat. Met Julien Baker deelt ze ook de
aardedonkere teksten en muziek die overloopt van melancholie.
Stranger
In The Alps klinkt desondanks flink anders dan het debuut van Julien
Baker. In muzikaal opzicht zijn de randjes wat minder scherp en
bovendien verwerkt Phoebe Bridgers meer invloeden in haar muziek,
waardoor deze afwisselend loom en dromerig en donker en dreigend
klinkt.
Ook
als de Amerikaanse kiest voor een betrekkelijk eenvoudige en
toegankelijke instrumentatie en folky songs, maakt ze muziek met een
enorme impact. De aardedonkere teksten, waarin de dood angstig vaak
opduikt, blijven je maar bij de strot grijpen, maar ook de bijzondere en
vaak donker gekleurde accenten binnen de instrumentatie geven Stranger
In The Alps een bijzonder lading.
Het
zijn accenten die kunnen worden ingebracht door aanzwellende strijkers
of atmosferische elektronica, maar er is ook een voorname rol voor
messcherpe of juist benevelende gitaarlijnen, die dwars door het geluid
snijden en Stranger In The Alps voorzien van Twin Peaks achtig
mysterie.
Phoebe
Bridgers moet met haar van melancholie overlopende popliedjes
concurreren met heel veel soort- en tijdgenoten, maar ze onderscheidt
zich uiteindelijk vrij makkelijk van de concurrentie. Stranger In The
Alps is een stuk indringender en intenser dan het afgelopen jaar
verschenen platen van onder andere Julia Jacklin, Molly Birch en Angel
Olsen (platen die ik allemaal hoog heb zitten) en kan zich qua niveau
meten met de jaarlijstjesplaten van Aldous Harding, Sharon van Etten en
vooral de al eerder genoemde Julien Baker.
Direct
bij eerste beluistering was ik gegrepen door de bijna desolate sfeer op
Stranger In The Alps en onder de indruk van de ruwe schoonheid en
enorme impact van de songs van Phoebe Bridgers. Luister naar Stranger In
The Alps en je voelt de pijn van een jonge vrouw die een beroerde
jeugd achter zich heeft liggen, luister nog een paar keer en je hoort
een plaat die overloopt van talent, zeggingskracht en bijzondere
schoonheid.
Phoebe
Bridgers heeft een plaat gemaakt die van alles met je doet. Het is een
plaat die vanwege alle melancholie en ellende pijn kan doen, maar het is
ook een plaat die betovert met songs die je voor altijd wilt
koesteren.
Phoebe Bridgers
gebruikt haar debuut om een hoop persoonlijke misère van zich af te
schrijven, maar ze heeft ook een bijna onwaarschijnlijk mooie en
indringende plaat gemaakt die iedere vezel in je lijf flink opschudt.
Voor mij is dit album de grootste verrassing van 2017 en Stranger In
The Alps is echt nog lang niet gestopt met groeien.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar Stranger In The Alps luisteren en het album kopen:
https://phoebebridgers.bandcamp.com/album/stranger-in-the-alps
No comments:
Post a Comment