Blue Parade. Steve Waitt

Enkele dagen terug kwam er een e-mail voorbij dat een concert van Steve Waitt aankondigde in de Q-Bus in Leiden op 24 maart. Steve Waitt? Ik moest heel even graven in het geheugen, maar al heel snel kwam een magisch concert in de Q-Bus naar voren. Wanneer dat was? Ik had geen idee, maar in de tweede helft van de jaren 00. Om dat in herinnering te brengen, heb ik de recensie opgedoken van het concert en de cd die daar bij hoorde, 'Blue Parade', beide stonden in WoNo Magazine 8.5, samen met de column van Frits Abrahams, de NRC coumnist, over Waitt, die wij mochten plaatsen. (Ja, er kwamen toen nog vijf nummers in één jaar uit. De tijden zijn veranderd en de WoNo ook, al wordt er aan 16.1 gewerkt vroeg in het jaar.)

Inmiddels is er een nieuwe cd, 'Stranger In A Stranger Land'. Deze wordt later beschreven op dit blog, maar ga beslist al luisteren. Hij is prachtig! Als opwarmers eerst 'Blue Parade' en het concert uit 2008.

Af en toe verschijnt er een cd die verrast. De naam Steve Waitt zei mij niets en de kwalificatie dat zijn muziek op pianoklanken gebaseerd is, deed mij niet direct vooraan staan bij het uitdelen. Er bekruipen mij dan altijd visioenen van Elton John, Billy Joel, Bruce Hornsby. Niet bepaald muzikanten van wier muziek ik in de regel erg warm wordt.

Blue parade heeft zich echter ruimschoots aan de goede zijde van de muziekstreep van Wo. geplaatst. Waar komt dat dan door?, zult u zich afvragen. Ga daar maar eens aan staan. Ik weet het niet. Muziek is een gevoel. Het raakt je of niet. Een stem kan je naar binnen zuigen en meenemen op het avontuur dat de zanger en de rest van de band voor ogen heeft of juist volledig afstoten. Bij Steve Waitt begint het inderdaad met zijn stem. Deze is bijzonder prettig om naar te luisteren, maar heeft dat randje; de belofte van meer dan het brave waarin hij gevangen zit. Verder klopt het totaal plaatje. Geen overdreven gedoe, zoals bij John en Joel. Steve houdt het in het kleine. Spaarzame begeleiding, sfeervol en passend. Het geeft zijn luisterliedjes de juiste klankkleur mee om te boeien en vooral niet af te leiden van de hoofdzaak: het nummer. En bovendien: af en toe geen piano te horen, maar een aantal, zeer spaarzaam spelende gitaren. Als in bijvoorbeeld Love is a luxury aanvankelijk alleen een piano klinkt, valt er een prachtig tweede damesstem in. Kijk, Waitt weet precies hoe hij moet pleasen. En waarom is het dan leuk? Omdat hij zichzelf ten dienste stelt aan het liedje en niet omgekeerd. Omdat hij mooie cliffhangers inbouwt. Nu komt het refrein, dat prachtig gaat worden. Maar nee, de climax wordt nog even uitgesteld met een tweede couplet, maar met de belofte van meer. Luister maar naar Revolutionary. Als ik Waitt moet vergelijken met iemand, dan kom ik toch uit bij Bruce Hornsby, maar dan met warmte, een betere stem en veel betere nummers.

Wo.

Je kunt Blue Parade luisteren en kopen op cdbaby:

https://www.cdbaby.com/cd/stevewaitt2