The Maureens met Glossy Jesus. Q-Bus, Leiden 26-02-2016

Bas met Dolly. foto: Wo.

Laat ik maar gewoon met de deur in huis vallen. The Maureens zijn de beste Nederlandse band aan gene zijde van Beatlesque pop, vermengd met een scheut The Jayhawks, REM en niet te vergeten Neerlands trots Johan. De manier waarop alle kleine details samenvallen in de muziek en de harmonieën verraadt een enorme muzikaliteit en het geduld om eindeloos dingen uit te proberen, maar ongetwijfeld ook het lef om stukken weg te gooien op zoek naar en uiteindelijk voor iets beters.

Het is iets minder dan tien maanden geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met The Maureens, ook in de Q-Bus. Daar stond een zestal op het podium dat overduidelijk nog geen band was. Het optreden was aangekondigd als een try-out en dat was het ook. Er waren foutjes, niet iedereen stond comfortabel op het podium. Wat wel doorscheen, was dat er fantastische liedjes op het reportoire stonden.

Inmiddels zijn we in 2016, is 'Bang The Drum', de tweede cd, een half jaar uit en is The Maureens in alles een band geworden. Er is lol in het spelen, de leden genieten van elkaars spel en het niveau is fantastisch hoog. Er vallen dan een aantal dingen op. Met drie gitaristen en een keyboardspeler is er ruimte nodig om te kunnen spelen. Die gunt iedereen elkaar ook. Er lijkt geen onderlinge jaloezie te zijn of wedijver wie het hardst kan spelen. Iedereen krijgt op het juiste moment de ruimte om zijn opvallende stuk te spelen of iets te verweven. Als daarbovenop twee, drie en af en toe zelfs vierstemmig gezongen wordt, dan is de pophemel wel bereikt. Vanuit de soepelspelende ritmesectie bouwt The Maureens haar wereld laagje voor laagje op tot een regenboog van muziek. Als de term oorsnoep ergens specifiek voor uitgevonden zou zijn, dan is het voor deze muziek.

Lopen er op dit snijvlak van popmuziek betere acts rond in Nederland? Ik ken ze niet. Sinds het opbreken van Johan, hoe lang geleden alweer?, is dit er niet meer. Dus de hoogste tijd dat meer mensen dat doorkrijgen.

De ontwikkeling van The Maureens mach2 kan door wat scrollen op dit Blog tot april 2015 terug gevolgd worden.

Foto: Wo.

Voor Glossy Jesus uit Leiden was de situatie volkomen omgekeerd. Deze band, al vaker besproken op dit blog, is zoekende. Dit concert was juist een try out om te kijken hoe het nieuwe, meer op singer-songwriter gerichte materiaal live uitpakt. Mijn conclusie blijft bij zoekende. Een aantal van de nieuwe nummers vond ik zondermeer mooi, andere duidelijk nog niet af. Daar moet nog een laagje bij.

De toevoeging van een vrouwelijke stem van de nieuwe bassiste (als ik het goed verstaan heb) Sarah Jonkers is een prettige vondst. Van het oudere werk is de artrock laag afgestript, naar een meer elementaire versie. In een nummer als 'September' werkt dat moeiteloos.

Het is te vroeg om te schrijven dat Glossy Jesus op de goede weg is. Daarvoor is het nieuwe concept nog teveel in ontwikkeling. Ik kan wel zeggen dat ik benieuwd ben naar de uitkomst. Voor wie de wijziging het meest ingrijpend lijkt is drummer Tiuri. Hij heeft af en toe heel weinig te doen ten opzichte van eerdere jaren.

Ook over Glossy Jesus kun je lezen op dit Blog, tot en met in de vroege begindagen van 2012.

Als laatste een anecdote. Mijn zoon neemt de poster van de avond mee die ergens in de hal hing. Ik vertelde vlak daarvoor zanger Maarten dat ik Glossy Jesus voor het eerst heb gezien in het voorprogramma van Girlyman in 2012. Wat staat er op de achterkant van de poster van deze avond? De aankondiging van dat optreden. Toeval bestaat niet, maar een beetje bizarre vorm van recyclen is het wel natuurlijk.

Wo.