Tess Parks is een jonge
Canadese muzikante die haar muziek omschrijft als "lo-fi alternative
drones with a hypnotica vibe". Ze werd in Londen ontdekt door de
legendarische Alan McGee (de oprichter van Creation Records en Poptones
Records en de drijvende kracht achter bands als The Jesus And Mary
Chain, Primal Scream, My Bloody Valentine, Oasis en The Libertines) die
haar onlangs "a true believer in the church of rock ’n roll" noemde. Dat
klinkt allebei veelbelovend en Blood Hot maakt de hoge verwachtingen
wat mij betreft waar. Meer dan waar zelfs. Tess Parks klinkt op haar
debuut meer dan eens als Mazzy Star in haar beste dagen. Dat leek een
paar maanden geleden nog een flink gat in de markt, maar dit gat werd
een paar weken geleden al opgevuld door de eigenlijk door niemand meer
verwachte wederopstanding van Mazzy Star (voor mij toch één van de
platen van het jaar). Het is daarom goed dat het debuut van Tess Parks
weliswaar wat doet denken aan de muziek van Mazzy Star, maar toch ook
duidelijk anders klinkt. Zo doet de stem van Tess Parks wel wat denken
aan die van Mazzy Star’s Hope Sandoval, maar is deze toch beduidend
minder zwoel en verleidelijk, wat de muziek van de Canadese een stuk
onderkoelder en afstandelijker maakt. Ook in muzikaal opzicht blijft het
bij raakvlakken met Mazzy Star. Blood Hot is vergeleken met de platen
van Mazzy Star (misschien uitgezonderd het debuut, dat overigens werd
opgenomen voordat Tess Parks werd geboren of in ieder geval de luiers
was ontgroeid), veel rauwer, gruiziger en experimenteler. Tess Parks
heeft zich omringd met een buitengewoon talentvolle band, waarvan met
name de gitarist veel indruk maakt. Deze gitarist schudt op Blood Hot
het ene na de andere briljante en breed uitwaaiende gitaarloopje uit de
mouw, wat Blood Hot een bijna hypnotiserende werking geeft. Het zijn
gitaarklanken die prachtig klinken bij de dromerige stem van Tess Parks
en haar muziek waarin gelijke delen psychedelica, shoegaze, noisepop en
dreampop zijn verwerkt. In de meest dromerige tracks op Blood Hot ligt
de vergelijking met Mazzy Star nog wel voor de hand, maar zeker in de
wat stekeligere tracks lijkt het soms wel of na Mazzy Star ook Nico is
opgestaan (wat nog een stuk knapper zou zijn dan de wederopstanding van
de band van Hope Sandoval). Het zijn tracks die wat minder makkelijk
overtuigen dan de heerlijk dromerige tracks, maar uiteindelijk valt veel
op zijn plaats. In een jaar waarin shoegaze en dreampop aan hun
zoveelste jeugd zijn begonnen, is het debuut van Tess Parks voor een
enkeling misschien wat veel van het goede, maar een ieder die na de
comeback van Mazzy Star nog toe is aan een extra portie trippy
psychedelica met gruizige gitaren is bij Tess Parks aan het juiste
adres. Prima plaat als je het mij vraagt en deze groeit nog wel even
door ook.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'Somedays' luisteren.
No comments:
Post a Comment