Desert skies. Beachwood Sparks

De uit Los Angeles afkomstige band Beachwood Sparks debuteerde in 2000 met een geweldige titelloze plaat en werd direct één van mijn favoriete bands. Mijn liefde voor de muziek van Beachwood Sparks werd alleen maar groter na de release van instant klassieker Once We Were Trees in 2001, maar hierna werd het (een niet meer dan aardige EP uit 2002 niet meegerekend) helaas lang stil rond de band. Na afwezigheid van tien jaar keerde Beachwood Sparks in 2012 terug met het wederom geweldige The Tarnished Gold (dat uiteraard ook werd besproken op deze BLOG) en sinds kort ligt dan Desert Skies in de winkel. Ik geef eerlijk toe dat ik wat teleurgesteld was toen ik in het boekje bij de cd las dat Desert Skies geen nieuwe plaat is van Beachwood Sparks, maar dat het hier gaat om het nooit uitgebrachte debuut van de band dat stamt uit de tweede helft van de jaren 90. Mijn teleurstelling verdween echter als sneeuw voor de zon toen de plaat eenmaal uit de speakers knalde, want wat is Desert Skies van Beachwood Sparks een fantastische plaat. Ook op Desert Skies is de later zo mooi vormgegeven liefde voor de muziek van bands als The Byrds, Buffalo Springfield, The Beach Boys, Gram Parsons, Neil Young & The Crazy Horse en The Flying Burrito Brothers al volop aanwezig, maar Beachwood Sparks klinkt op haar echte debuut een stuk gruiziger en psychedelischer dan we van de band gewend zijn en sluit bovendien meer aan op de muziek die aan het eind van de jaren 90 werd gemaakt onder de noemer Paisley Underground (The Dream Syndicate, Green On Red, Rain Parade). Desert Skies rammelt wat meer dan het latere werk van Beachwood Sparks, maar op een of andere manier geeft dat de band het eigen geluid dat op de latere platen van de band door de critici wel eens gemist werd. Desert Skies is een geïnspireerd klinkende plaat die opvalt door scheurend gitaarwerk en songs die bakken vol talent verraden. Het is bijna niet te geloven dat niemand deze plaat aan het eind van de jaren 90 wilde uitbrengen, want Desert Skies klinkt als de missing link tussen The Dream Syndicate en Teenage Fanclub; twee bands die in deze periode toch veelvuldig de hemel in werden geprezen. Wanneer Beachwood Sparks op Desert Skies wat gas terug neemt hoor je nog wel wat terug van de muziek die uiteindelijk op het officiële debuut van de band terecht zouden komen, maar met name het stevigere en zwaar psychedelische werk is flink ver verwijderd van de muziek op de latere platen van de band uit Los Angeles. Desert Skies komt inmiddels al voor de zoveelste keer voorbij en ik ben steeds net weer wat dieper onder de indruk  van deze plaat, die in haar meer toegankelijke momenten de lente in huis haalt om vervolgens met de wat zwaardere tracks een zwaar onweer te laten losbarsten. Een ding is zeker. Na beluistering van Desert Skies moet de geschiedenis van Beachwood Sparks grondig worden herschreven. Deze begint niet langer in 2000, maar in 1997 met een lastig te plaatsen maar onmiskenbaar meesterwerk. De rest is een min of meer logisch vervolg.

Erwin Zijleman