Tinariwen zette de
Afrikaanse woestijnrock zo’n 13 jaar geleden op de kaart met haar
opvallende debuut The Radio Tisdas Sessions, dat na heel veel mooie
verhalen langzaam maar zeker het Europese vasteland wist te bereiken.
Sindsdien maakte de uit Toeareg nomaden bestaande band, die ooit eens
werd geformeerd in een rebellenkamp in Libië, een aantal bijzonder
fraaie platen, met het in 2011 verschenen Tassili als voorlopig
hoogtepunt. Tassili werd opgenomen in Algerije, maar werd hierna
voorzien van Amerikaanse accenten door een aantal blazers uit New
Orleans en fraai gitaarwerk van Wilco gitarist Nels Cline. Het is
momenteel nogal onrustig in de Noord Afrikaanse woestijnen en thuisbasis
Mali en daarom is Tinariwen voor het opnemen van Emmaar uitgeweken naar
de Noord-Amerikaanse woestijn. Emmaar werd opgenomen in een studio in
Joshua National Park in California en ook daar gedijt de woestijnrock
van Tinariwen uitstekend. Emmaar werd niet alleen opgenomen in de VS,
maar laat ook een aantal Amerikaanse muzikanten horen (onder wie Matt
Sweeney en Red Hot Chili Peppers gitarist Josh Klinghoffer) en werd
bovendien geproduceerd door een Amerikaan (de van Jack White en Dead
Weather bekende Patrick Votan). Ik had daarom verwacht dat Emmaar
Westerser zou klinken dan zijn voorgangers, maar dat blijkt niet het
geval. Op haar nieuwe plaat maakt Tinariwen bezwerende woestijnrock
waarin de Afrikaanse invloeden domineren. Net als het vorig jaar
verschenen meesterwerk van Tamikrest (Chatma) is het een plaat met een
bijna hypnotiserende werking. Emmaar staat vol met gitaarwerk dat
invloeden uit de Mali blues vermengt met invloeden uit de psychedelische
rootsmuziek uit de jaren 70. Het is bezwerende muziek die een
hallucinerende werking krijgt door de bijzondere percussie en de
Afrikaanse, vaak meerstemmige, zang op de plaat. Het tempo ligt over het
algemeen laag, zodat de op de gitaar gespeelde noten en akkoorden alle
tijd krijgen om de ruimte te vullen. Tinariwen trad in Joshua Tree
National Park aan in een forse bezetting, waardoor de plaat vol en
afwisselend klinkt. Het is een plaat die je direct uit de hectiek van
onze samenleving trekt en de drukte van de Nederlandse randstad verruilt
voor de universele taal van de woestijn. Het blijft knap hoe Tinariwen
met beperkte middelen een maximaal effect sorteert. De vaak uit
handgeklap bestaande percussie is effectiever dan die van een drummer
die beschikt over een fors aantal trommels en ook het gitaarwerk is
groots in zijn eenvoud. Waar ik normaal gesproken een liefhebber ben van
popsongs met een kop en een staart, mogen de songs van Tinariwen van
mij oneindig doorgaan. Juist de herhaling van gitaarloopjes en de wat
monotone percussie en zang geven de muziek van Tinariwen immers haar
unieke karakter. Het effect van de muziek van de band is nog lang niet
uitgewerkt, want ook Emmaar is weer zo’n plaat die je keer op keer wilt
horen, al is het maar om wat langer te kunnen vertoeven in de bijzondere
muzikale wereld waar Tinariwen je keer op keer in trekt. Emmaar is
alles bij elkaar genomen niet heel anders dan de vorige platen van
Tinariwen, maar het zijn juist de kleine verschillen die de plaat urgent
maken. In de woestijn ligt altijd veel zand, maar toch is de Sahara
iets anders dan de Sinaï of de Noord-Amerikaanse woestijnen. Hetzelfde
geldt eigenlijk voor het oeuvre van Tinariwen, dat ons met Emmaar net
weer wat andere woestijnrock voorschotelt. Het niveau is zoals altijd
torenhoog. Tamikrest maakte vorig jaar de beste plaat in het genre. Dit
jaar neemt Tinariwen het stokje weer over, dat is zeker.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Emmaar'.
No comments:
Post a Comment