Foto: HareD |
Ze zijn nogal gehypt de laatste tijd, de heren
van Daryll-Ann. Na 10 jaar weer samen, een verzamelbox in de verkoop en een
lange reeks toprecensies, onder andere in de NRC. Als dat maar goed gaat, denkt
dan de onvervalste azijnzeiker in mij. Echter, in tegenstelling tot een groot
deel van hun bestaan (1988-2004), kent de huidige clubtour veel uitverkochte
zalen. Dat was ook het geval in Tivoli. Dat was wel iets anders dan het
optreden medio 1995 in de LVC voor een man of 50, waar ik mij destijds prima
bij heb vermaakt.
Vooral sentiment en nostalgie dreven mij naar Utrecht,
ook al omdat het waarschijnlijk de laatste keer was dat ik in het oude Tivoli
een concert bijwoonde. Zo’n 24 jaren concertbezoek regen zich aaneen in mijn
herinnering, als een groot en heerlijk muziekfeest. Maar dit terzijde
Het moet gezegd dat Daryll-Ann de bezoeker
waar voor het geld bood. Ze speelden inclusief toegiften ongeveer tweeënhalf
uur, dus dat was verdienstelijk. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het
voor de meeste aanwezigen best een half uurtje of langer minder had
gemogen. Begin en eind van het concert
waren leuk, met een band die rockte, mooi en aanstekelijk zong en de zaal precies
gaf waar het voor kwam. Maar dat middendeel van een uur…..dat boeide de meeste
toeschouwers een stuk minder, afgaande op de bierruns en het gepraat door de
muziek heen. Het overkomt mij ook zelden dat ik tijdens een concert denk ‘nou
jongens doe iets leuk of anders inpakken maar’. Een schier eindeloze reeks
liedjes van rond de vier minuten die allemaal op elkaar leken, het was gewoon
saai. Volgens een van mijn vrienden, die het werk van Daryll-Ann beter kent, kwam het ook omdat ze die nummers niet echt
strak speelden.
HareD
No comments:
Post a Comment