Southeastern. Jason Isbell

In deze recensie ga ik het eens niet hebben over de fantastische band waarvan Jason Isbell in het verleden deel uit maakte.  Allereerst omdat het inmiddels al zes jaar geleden is dat Jason Isbell deze band verliet en hiernaast omdat het solowerk van Jason Isbell zo goed en vooral ook zo anders is, dat het noemen van de naam van zijn oude band nauwelijks relevant is. Jason Isbell liet zich in de eerste jaren van zijn solocarrière bijstaan door zijn band 400 Unit, maar op Southeastern prijkt voor de afwisseling alleen de naam van Isbell zelf op de cover.  Southeastern is (mede hierdoor) de meest ingetogen plaat die Jason Isbell tot dusver heeft gemaakt en het is als je het mij vraagt ook zijn beste. Direct op zijn eerste soloplaat verruilde Jason Isbell de southern rock waarmee hij in het verleden furore maakte al voor een meer singer-songwriter georiënteerd geluid en deze lijn wordt verder doorgetrokken op Southeastern, waarop slechts spaarzaam wordt gerockt en tracks met vooral invloeden uit de folk en country overheersen. Net als op zijn vorige platen vertelt Jason Isbell ook op Southeastern weer mooie en indringende verhalen. Isbell is de 35 nog niet gepasseerd, maar is inmiddels flink wat pieken en dalen tegengekomen in zijn leven, waarbij zijn haat/liefde verhouding met de alcohol een belangrijke rol heeft gespeeld. Isbell weet de dalen uit zijn leven prachtig te verwoorden, maar hij verpakt deze woorden ook nog eens in geweldige songs. In deze songs wordt heel af en toe nog wat steviger uitgepakt (waarbij Isbell refereert aan zowel Springsteen als Neil Young & The Crazy Horse), maar in de meeste tracks overheersen ingetogen klanken. Isbell lijkt zijn gevecht met de fles voorlopig gewonnen te hebben en laat op Southeastern horen wat hij echt kan. Southeastern doet qua intensiteit, maar ook qua muziek wel wat denken aan Heartbreaker van Ryan Adams, ook een muzikant die lang werd geassocieerd met zijn vorige band, maar zich hier uiteindelijk compleet aan ontworstelde. Op Southeastern snijdt ook Jason Isbell de band met het verleden definitief door en manifesteert hij zich nadrukkelijk als een van de betere songwriters in het rootssegment. Invloeden uit het diepe zuiden van de VS (Isbell werd geboren in Alabama) zijn niet helemaal verdwenen uit het geluid van Jason Isbell (hier en daar duikt nog wel wat zuidelijke blues op), maar zijn met name in de akoestische tracks wel flink naar de achtergrond gedrongen. Op Southeastern domineren de bijzonder fraaie stem van Jason Isbell en zijn geweldige gitaarwerk, al mogen ook het prachtige vioolspel van Amanda Shires en de bijzonder mooie vrouwenstemmen (waaronder die van Kim Richey en wederom vrouwlief Amanda Shires) niet onvermeld blijven.  Het resultaat is een kwetsbare en hartverscheurend mooie plaat. Southeastern is uiteindelijk niet alleen de beste soloplaat van Jason Isbell tot dusver, maar ook een plaat die in het genre dit jaar maar heel weinig platen voor zich zal dulden. Jaarlijstjesmateriaal dus.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Traveling alone'.