Posts
 |
| Foto HareD |
Het zou een sentimentele avond worden,
immers het laatste optreden van Kane in het oude Tivoli aan de Oudegracht.
Begin volgend jaar sluiten de deuren en verhuist Tivoli naar het nieuwe muziekverzamelgebouw
aan het Vredenburg. Het werd echter eerder een merkwaardige avond, hoewel de
band daar niets aan kon doen.
Want de jongens hadden er zin in en
speelden super. Dinand en Dennis hebben een stel jonge honden om zich heen
verzameld die de kans om op een groot podium te spelen met beide handen
aangrepen. Dat bleek dan nog eens extra in de gitaarsolo’s en de mooie drumsolo,
waarbij overigens ook Dinand op een gegeven moment meedrumde. De beide Haagse
heren deden niet voor hun muziekmaten onder. Van Leeuwen speelde geconcentreerd
en strak, terwijl Woesthoff maar met de zaal bezig bleef om het beetje tamme
publiek tot meezingen en lawaai maken te bewegen. Dat lukte ook zeker wel. Maar
het was niet alles rockfan wat zich naar het uitverkochte Tivoli had gespoed.
Voorbeeld: pal voor mij bevonden zich een moeder en dochter beiden toegerust met
een enorme damestas. Dan heb je het volgens mij geheel niet begrepen: prima
voor in het theater of bij je
gereserveerde stoel in de Ziggo Dome, maar niet midden in het publiek in een clubcircuit-zaal.
En om er dan direct een andere, meer algemene, ergernis uit te gooien: kan
iemand mij uitleggen waarom al die mensen constant staan te praten in plaats
van naar de muziek te luisteren? Blijf dan lekker thuis.
Maar goed, dit allemaal buiten Kane om. De
set was een mooie mix van nieuwe en oud, en bestreek bijna al hun albums. De
nummers van de nieuwste, Come Together,
hielden zich ook prima. Zeker het titelnummer. Klassiekers als Rain Down, Shot
of a Gun en No Surrender werden mooi gespeeld. Het laatste was erg grappig. De
blonde dame die het liedje mocht meezingen (niet dat zij dit kon, maar dat gaf
niet) werd op zijn Haags afgezeken door Dinand en werd na een paar keer grappig
doen inderdaad figuurlijk ‘het podium afgepleurd’. Het publiek moest er trouwens
ook aan geloven. Toen het applaus voor de gitarist te mager was in Dinand’s
oren riep hij uit: ‘kom op nou Utrecht, die gozer staat hier de ballen uit zijn
broek te spelen, kom op met dat applaus’!
Het noodlot deed zich eerst voor bij Here
Comes the End, de geluidsinstallatie begaf het. Ben zelf denk een keertje of
veertig in Tivoli geweest, maar dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Het
duurde ook best lang voordat het gerepareerd was. Juist op het moment dat Kane weer
op het podium stond en besloten had een akoestisch nummer te improviseren (op
zich al erg professioneel natuurlijk), kwam het geluid terug. Woesthoff slaagde
er fantastisch in om de sfeer weer heel snel in de zaal te krijgen.
Tijdens Where do I Go Now ging het weer
mis. Een paar meter voor mij viel een oudere man om, naar later bleek viel hij
gelukkig alleen flauw. De band hield direct op met spelen toen zij het zag en
Dinand kwam van het podium af om polshoogte te nemen. De sfeer was natuurlijk
toen echt aangetast en het bleek het een-na-laatste nummer van de avond te zijn
geweest.
Ondanks de pech een prachtige avond, met
een Kane in topvorm.
No comments:
Post a Comment