dinsdag 26 november 2013

Kane Live in Tivoli (24-11-2013)



Foto HareD

Het zou een sentimentele avond worden, immers het laatste optreden van Kane in het oude Tivoli aan de Oudegracht. Begin volgend jaar sluiten de deuren en verhuist Tivoli naar het nieuwe muziekverzamelgebouw aan het Vredenburg. Het werd echter eerder een merkwaardige avond, hoewel de band daar niets aan kon doen.

Want de jongens hadden er zin in en speelden super. Dinand en Dennis hebben een stel jonge honden om zich heen verzameld die de kans om op een groot podium te spelen met beide handen aangrepen. Dat bleek dan nog eens extra in de gitaarsolo’s en de mooie drumsolo, waarbij overigens ook Dinand op een gegeven moment meedrumde. De beide Haagse heren deden niet voor hun muziekmaten onder. Van Leeuwen speelde geconcentreerd en strak, terwijl Woesthoff maar met de zaal bezig bleef om het beetje tamme publiek tot meezingen en lawaai maken te bewegen. Dat lukte ook zeker wel. Maar het was niet alles rockfan wat zich naar het uitverkochte Tivoli had gespoed. Voorbeeld: pal voor mij bevonden zich een moeder en dochter beiden toegerust met een enorme damestas. Dan heb je het volgens mij geheel niet begrepen: prima voor in  het theater of bij je gereserveerde stoel in de Ziggo Dome, maar niet midden in het publiek in een clubcircuit-zaal. En om er dan direct een andere, meer algemene, ergernis uit te gooien: kan iemand mij uitleggen waarom al die mensen constant staan te praten in plaats van naar de muziek te luisteren? Blijf dan lekker thuis.

Maar goed, dit allemaal buiten Kane om. De set was een mooie mix van nieuwe en oud, en bestreek bijna al hun albums. De nummers van de nieuwste, Come Together, hielden zich ook prima. Zeker het titelnummer. Klassiekers als Rain Down, Shot of a Gun en No Surrender werden mooi gespeeld. Het laatste was erg grappig. De blonde dame die het liedje mocht meezingen (niet dat zij dit kon, maar dat gaf niet) werd op zijn Haags afgezeken door Dinand en werd na een paar keer grappig doen inderdaad figuurlijk ‘het podium afgepleurd’. Het publiek moest er trouwens ook aan geloven. Toen het applaus voor de gitarist te mager was in Dinand’s oren riep hij uit: ‘kom op nou Utrecht, die gozer staat hier de ballen uit zijn broek te spelen, kom op met dat applaus’!

Het noodlot deed zich eerst voor bij Here Comes the End, de geluidsinstallatie begaf het. Ben zelf denk een keertje of veertig in Tivoli geweest, maar dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Het duurde ook best lang voordat het gerepareerd was. Juist op het moment dat Kane weer op het podium stond en besloten had een akoestisch nummer te improviseren (op zich al erg professioneel natuurlijk), kwam het geluid terug. Woesthoff slaagde er fantastisch in om de sfeer weer heel snel in de zaal te krijgen.

Tijdens Where do I Go Now ging het weer mis. Een paar meter voor mij viel een oudere man om, naar later bleek viel hij gelukkig alleen flauw. De band hield direct op met spelen toen zij het zag en Dinand kwam van het podium af om polshoogte te nemen. De sfeer was natuurlijk toen echt aangetast en het bleek het een-na-laatste nummer van de avond te zijn geweest.

Ondanks de pech een prachtige avond, met een Kane in topvorm.

HareD 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten