Voor minder
bekend of zelfs miskend talent in het rootssegment reizen we deze week
af naar het hoge noorden. Kalle Wainio is afkomstig uit het Canadese
Sault Ste. Marie, maar opereert al een aantal jaren vanuit Ottawa.
Vanuit de Canadese hoofdstad maakt hij al een aantal jaren platen onder
de naam Kalle Mattson, maar deze zijn me eerlijk gezegd allemaal
ontgaan. Zijn laatste plaat, Someday, The Moon Will Be Gold is me zeker
niet ontgaan. Nadat ik hooguit een minuut van de plaat had gehoord, wist
ik dat dit zo’n zeldzame plaat is waarvoor een BLOG als de krenten uit
de pop/WoNo Magazine bestaat. Someday, The Moon Will Be Gold opent groots en
meeslepend en klinkt alsof Springsteen en zijn E-Street band de Mariachi
trompetten van Calexico hebben ingehuurd. An American Dream is zo’n
song waar je onmiddellijk verliefd op wordt, maar Kalle Mattson weet ook
direct te verrassen door moeiteloos te schakelen tussen bombast en
intimiteit en overtuigt bovendien met een stem die in het begin op van
alles, maar uiteindelijk op niets lijkt. Na zo’n geweldige openingstrack
kan de rest van de plaat eigenlijk alleen maar tegenvallen, maar dit
gaat niet op voor Someday, The Moon Will Be Gold. Na de grootse opener
keert Kalle Mattson terug met een uiterst ingetogen folksong die
imponeert, ruimschoots voordat de fraaie gitaarlijnen en de intense zang
gezelschap krijgen van blazers (trompet en de fameuze flügelhorn) en
andere instrumenten. Ook in de tracks die volgen combineert Kalle
Mattson ingetogen songs met een fascinerende en vrijwel zonder
uitzondering wonderschone instrumentatie. Hierin kunnen de opvallende
blazers een hoofdrol opeisen, maar Someday, The Moon Will Be Gold valt
ook op door bijna hypnotiserend drumwerk (dat doet denken aan de platen
en producties van Daniel Lanois) en door bijzonder fraai gitaarwerk dat
varieert van sober en ingetogen tot vol en uitbundig. Door de hele
bijzondere instrumentatie en het gemak waarmee Kalle Mattson schakelt
tussen genres, is Someday, The Moon Will Be Gold geen typische
rootsplaat. In een aantal tracks doet de muziek van de Canadees
nadrukkelijk denken aan een band als Beirut, maar Kalle Mattson is ook
niet vies van pure powerpop of stevige rock en schuurt vanwege de
dynamiek en de experimenten ook tegen een band als Wilco aan, terwijl de
songs waarin de wolkeloze blauwe lucht domineert juist weer wat hebben
van Fleet Foxes. Someday, The Moon Will Be Gold volgt op het overlijden
van de moeder van Kalle Mattson, waardoor de plaat een melancholische
ondertoon heeft. Desondanks word ik iedere keer weer heel vrolijk van
een plaat die eigenlijk alleen maar beter wordt. Het blijft tot dusver
redelijk stil rond Kalle Mattson, maar een ieder die naar Someday, The
Moon Will Be Gold luistert, kan alleen maar concluderen dat we hier te
maken hebben met een groot talent en een plaat van een bijna zeldzame
kwaliteit en schoonheid.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'A love song to the city' luisteren
No comments:
Post a Comment