O, Devotion!
van de Britse singer-songwriter Liz Green was drie jaar geleden een
hele bijzondere plaat. Op haar debuut verenigde Liz Green stokoude
muziek uit de Amerikaanse Appalachen met al even antieke muziek uit de
Amerikaanse en Europese nachtclubs uit de jaren 30 van de vorige eeuw.
Liz Green deed hierbij niet haar best om de muziek uit vervlogen tijden
nauwgezet te reproduceren, maar vermengde alle invloeden tot een
bijzonder eigen geluid, dat vervolgens uniek werd door haar bijzondere,
soms wat onvaste, maar altijd bijzonder emotievolle stem. O, Devotion!
was zo’n debuut waar je helemaal stuk van was of waar je niets van moest
hebben en dat geldt waarschijnlijk ook voor opvolger Haul Away!. De
cover van Haul Away! ziet er, zeker vergeleken met de cover van het
debuut van Liz Green, opvallend modern uit, maar in muzikaal opzicht is
er eigenlijk niet zo gek veel veranderd, waardoor de frisse en kleurige
cover eigenlijk niet zo goed past bij de muziek. Liz Green maakt nog
altijd muziek die is verankerd in het verre verleden en zingt nog altijd
op unieke wijze. Haul Away! laat goed horen dat Liz Green dit keer een
iets ruimer budget had voor het opnemen van haar plaat. De tweede van
Liz Green klinkt een stuk beter dan zijn voorganger, maar dit is
gelukkig niet ten koste gegaan van de rauwe emotie waar de muziek van
Liz Green het voor een belangrijk deel van moet hebben. De
instrumentatie op Haul Away! is uiterst subtiel en bijzonder stemmig.
Liz Green heeft soms genoeg aan een pingelende piano en vormt vervolgens
met haar stem warmte en emotie toe. In muzikaal opzicht hebben
invloeden uit antieke nachtclub jazz aan terrein gewonnen en dit bevalt
me eigenlijk wel. Mede door de prachtige instrumentatie (met een volop
op de voorgrond tredende piano en prachtig subtiele blazers) voelt Haul
Away! aan als een warm bad. Waar Liz Green op haar debuut nog wel wat
kil kon klinken is Haul Away! een heerlijk warmbloedige plaat vol
gloedvolle songs. De instrumentatie op Haul Away! is veel mooier dan die
op zijn voorganger, maar Liz Green is ook beter gaan zingen, waarbij ze
haar unieke geluid gelukkig heeft behouden. Haul Away! laat bovendien
veel betere songs horen dan O, Devotion!. Bij beluistering van alle elf
songs op de tweede plaat van Liz Green zit je op het puntje van je stoel
en vraag je je steeds weer af welke kant het op zal gaan. Liz Green
maakt nog altijd muziek waar je heel warm van wordt of die je helemaal
koud laat. Persoonlijk behoor ik inmiddels heel duidelijk tot het eerste
kamp. Liz Green verraste drie jaar geleden met een mooi en bijzonder
debuut, maar schaart zich met deze tweede plaat tussen de weinige
vrouwelijke singer-songwriters met een volkomen uniek eigen geluid. Dat
is knap. Heel knap zelfs.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Where the river don't flow'.
No comments:
Post a Comment