Er zijn
tijden geweest dat je er bijna over struikelde, maar op de één of andere
manier zijn ze op het moment heel schaars. Dat is gek, want is de lente
niet het ultieme seizoen voor platen van meisjes met een gitaar? Ik
krijg er de laatste weken als groot liefhebber bijna
ontwenningsverschijnselen van, maar gelukkig duikt er opeens weer één
op. En wat voor één. Met het predicaat ‘meisje met gitaar’ doe je Rina
Mushonga overigens flink te kort. De momenteel vanuit Nederland
opererende singer-songwriter met Nederlandse en Zimbabwaanse wortels
(die overigens opgroeide in India, Zimbabwe en Londen), doet op haar
debuut The Wild, The Wilderness veel meer dan het gemiddelde meisje met
gitaar. Natuurlijk heeft ook Rina Mushonga haar voorbeelden. Dat zijn
wat mij betreft met name Tracy Chapman, Joan Armatrading en Christine
McVie (Fleetwood Mac). Met Tracy Chapman en Joan Armatrading deelt Rina
Mushonga de ruwe emotie in haar songs en net als Christine McVie is Rina
Mushonga in staat om popsongs te schrijven en te vertolken die na één
keer horen memorabel zijn en je ook nog eens stevig bij de strot grijpen
vanwege alle onderhuidse spanning en emotie. Rina Mushonga is echter om
meerdere redenen geen doorsnee meisje met gitaar. The Wild, The
Wilderness heeft een verrassend vol, meer band georiënteerd, geluid en
het is een geluid dat makkelijk buiten de vaste kaders van de
Amerikaanse singer-songwriter muziek treedt. Rina Mushonga vindt haar
voorbeelden misschien vooral in de Verenigde Staten, maar ze is haar
Afrikaanse wortels zeker niet vergeten en voegt op speelse en
tegelijkertijd ook subtiele wijze Afrikaanse invloeden toe aan haar
muziek. Rina Mushonga is bovendien een stuk getalenteerder dan het
gemiddelde meisjes met gitaar. Haar gitaarspel heeft een bijzondere
klank en dynamiek en klinkt heerlijk vol, terwijl haar stem meerdere
kanten op kan. De songs van Rina Mushonga doen soms wel wat denken aan
die van Tracy Chapman, maar haar stem heeft een aanmerkelijk groter
bereik, waardoor Rina Mushonga ook kan opschuiven in de richting van de
zoetgevooisde klanken van Christine McVie. Over Christine McVie
gesproken: een aantal songs op The Wild, The Wilderness had met een
beetje fantasie op Rumours, of beter nog Tusk, kunnen staan, maar hebben
op hetzelfde moment een uniek eigen geluid. Ondanks mijn voorliefde
voor meisjes met een gitaar, moet ik in alle eerlijkheid concluderen dat
het gros ervan keurig binnen de lijntjes kleurt. Rina Mushonga doet dat
zeker niet. Ze gebruikt andere kleuren dan de meest van haar collega’s
en lijntjes zijn er om flink doorheen te kleuren. Het maakt van The
Wild, The Wilderness een spannende en sprankelende plaat. Het is een
plaat die de zomer laat beginnen in maart, maar het is ook een plaat die
veel meer biedt dan zonnestralen. De songs van Rina Mushonga zitten
bijzonder knap in elkaar en vertellen ook nog eens verhalen die er toe
doen. Al met al kan ik The Wild, The Wilderness alleen maar binnenhalen
als een sensationeel goed debuut. Dat het een debuut van eigen bodem is
geeft de plaat nog veel meer glans, al moet ik ook concluderen dat
Nederland veel te klein is voor een muzikant van het kaliber van Rina
Mushonga.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'Eastern highlands' luisteren
No comments:
Post a Comment