Je zou maar
een debuut als Trouble maken. Ray LaMontagne hikt er inmiddels een jaar
of tien tegenaan en voert keer op keer een ongelijke strijd. Till The
Sun Turns Black uit 2006 en Gossip Grain uit 2008 waren objectief
beschouwd prima platen, die absoluut nieuwe wegen in probeerden te
slaan, maar aan de vergelijking met het tot een klassieker uitgegroeide
debuut ontsnapten ze met geen mogelijkheid. Objectief bekeken waren de
tweede en derde plaat van Ray LaMontagne misschien zelfs wel beter dan
Trouble, maar tegen de magie van het debuut konden ze niet op. Vier jaar
geleden gooide Ray LaMontagne het over een andere boeg. Voor het eerst
werkte hij zonder topproducer Ethan Johns en koos hij samen met zijn
band The Pariah Dogs voor een rauwer geluid op God Willin’ & The
Creek Don’t Rise. Wederom een prima plaat (die zelfs een Grammy in de
wacht wist te slepen), al vond ik dit keer Trouble echt een klasse
beter. Na een pauze van vier jaar keert Ray LaMontagne terug met
Supernova. De plaat werd geproduceerd door Black Keys voorman Dan
Auerbach, die Ray LaMontagne heeft voorzien van een wat lastig te
plaatsen geluid. Het is een geluid dat wat meer mainstream lijkt dan de
muziek die we van Ray LaMontagne gewend zijn, maar Ray LaMontagne is
niet opeens een popzanger geworden. Supernova klinkt vooral een stuk
psychedelischer dan zijn voorgangers. In de openingstrack zweef je zo
mee terug naar de jaren 60 en dat is een periode waarin Supernova lange
tijd blijft hangen. Ik vond het in eerste instantie een verrassende
keuze, want in de zweverige en bij vlagen behoorlijk galmende productie
van Dan Auerbach is de stem van Ray LaMontagne een stuk minder imposant
dan op zijn vorige platen. Supernova klinkt meer dan eens als een
psychedelische plaat van The Kinks of als een vergeten plaat van The
Zombies en dat verwacht je niet van een rootsmuzikant als Ray
LaMontagne. Hetzelfde geldt voor een aantal van de aanstekelijke
popliedjes op de plaat, die zo lijken weggelopen uit een top 40 uit de
jaren 70 en maar moeilijk zijn te relateren aan Ray LaMontagne. Na een
paar keer horen vond ik Supernova een leuke plaat, maar baalde ik er
eigenlijk van dat Ray LaMontagne hem heeft gemaakt. Van Ray LaMontagne
verwacht ik immers rootsy popmuziek met zang die uit de tenen komt en
overloopt van emotie en melancholie. Een beangstigende ervaring, want
sinds wanneer bepaal ik wat voor muziek Ray LaMontagne moet maken. Dat
bepaalt hij natuurlijk gewoon zelf en dit keer heeft hij gekozen voor
een luchtigere plaat met toegankelijkere songs en een flinke dosis
psychedelica. Een andere Ray LaMontagne dan we gewend zijn, maar als je
daar eenmaal overheen bent is Supernova een erg lekkere plaat, zeker als
de zon een beetje gaat schijnen en aan het eind toch ook nog een
prachtig rootsliedje voorbij komt. Conclusie: luister vooral zelf en
oordeel zeker niet te snel.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'Supernova' luisteren.
No comments:
Post a Comment