Het
Franse duo The Limiñanas maakt inmiddels al een aantal jaren platen en
het zijn platen die ik bijna allemaal met een brede glimlach heb
beluisterd.
Op
deze platen eren Marie Limiñana en Lionel Limiñana de gigantische
muzikale erfenis van Serge Gainsbourg, maar slepen ze er, over het
algemeen samen met flink wat gastvocalisten, ook van alles bij,
variërend van 60s psychedelica en flarden van The Velvet Underground tot
shoegaze en hedendaagse Franse pop.
Ik
heb absoluut genoten van de vorige platen van The Limiñanas, maar nam
ze op hetzelfde moment niet heel serieus. Zeker een ‘guilty pleasure’,
maar niet direct een krent uit de pop was mijn afweging tot dusver.
Vorige
week verscheen de nieuwe plaat van het duo uit Perpignan en langzaam
maar zeker raak ik er van overtuigd dat ik mijn mening over The
Limiñanas maar eens moet herzien.
Dat
betekent niet dat er op Shadow People heel veel is veranderd. Ook voor
hun nieuwe plaat hebben Marie en Lionel Limiñana weer flink gespit in
het fascinerende oeuvre van Serge Gainsbourg, maar ook dit keer worden
de invloeden van deze unieke Franse muzikant met van alles en nog wat
vermengd.
In
de instrumentale openingstrack worden hippieklanken, compleet met
sitar, uit de jaren 60 gecombineerd met gruizige shoegaze gitaren en zo
heeft herbergt iedere track op Shadow People combinaties van invloeden
die je niet verwacht.
Net
als op haar vorige plaat heeft het Franse duo een beroep gedaan op een
aantal gastvocalisten, onder wie The Brian Jonestown Massacre voorman
Anton Newcombe, die de hoogtijdagen van The Jesus And Mary Chain laat
herleven en actrice Emmanuelle Seigner, die een vleugje zuchtmeisje
toevoegt aan het voornamelijk gruizige geluid van The Limiñanas. Verder
duikt ook dit keer Joy Division en New Order bassist Peter Hook op en
wordt een van de tracks bijzonder fraai versierd met de man’s uit
duizenden herkenbare baslijnen.
Ook
op Shadow People vermaakt The Limiñanas weer met meedogenloos
aanstekelijke popliedjes en vele twists. Door het Franse tintje dat het
duo uit Perpignan geeft aan haar muziek klinkt ook Shadow People weer
anders dan de meeste andere platen van het moment, maar waar ik de
muziek van The Limiñanas tot dusver beluisterde als een ‘guilty
pleasure’, kan ik dit keer alleen maar concluderen dat Marie en Lionel
Limiñana en hun muzikale medestanders een verdomd goede plaat hebben
gemaakt.
Het
is een plaat met gruizige psychedelica als rode draad, maar wat zit er
veel moois verstopt onder de gruizige gitaarlagen en de wat zweverige
klanken. The Limiñanas beginnen in de jaren 60, maar citeren dit keer
ook stevig uit de jaren 80 en slaan vervolgens een brug naar het heden. De
songs op de plaat zitten na één keer horen stuk voor stuk in je hoofd,
al is het maar vanwege de geweldige melodieën en het zwoele Franse
tintje.
Shadow
People laat zich, net als veel van de platen van Serge Gainsbourg,
beluisteren als een soundtrack bij een niet bestaande film. Het is een
film waarvan je zelf de beelden mag bedenken, wat de luistertrip van The
Limiñanas nog wat fascinerender maakt. Dat The Limiñanas een heuse
krent uit de pop hebben afgeleverd zal inmiddels duidelijk zijn.
Erwin Zijleman
Here's the link to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:
https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g
No comments:
Post a Comment