Posts
Waarschijnlijk heeft iedereen wel speciale
herinneringen bij een of meerdere liedjes. Sommige belangrijk en
levensveranderend, maar soms ook veel minder opzienwekkend, of tegen het banale
aan. Mijn herinnering aan ‘Remedy’ van de Black Crowes houdt zich ergens in het
midden op. Zomer 1992, de Amerikaanse
staat Maine (het best te omschrijven als ‘een groot bos met een boel meren’). Het was mijn tweede keer als
counsellor in een zomerkamp voor rijke jochies. Het verschil met de eerste keer
was dat ik mijn rijbewijs inmiddels had gehaald. Van een collega kreeg ik zijn
auto mee, om boodschappen te doen ofzo. Zie daar mijn eigen ‘Route 66-achtige
momentje’: voor het eerst alleen achter het stuur, met op de radio dus ‘Remedy’.
Daarvoor en daarna hebben de heren altijd
een warm plekje in mijn hart gehad en gehouden. Heb ze eind jaren negentig een
paar keer gezien, hun cd’s trouw gekocht, maar hen laatste jaren ook wel uit
het oog verloren. Tot de aankondiging kwam dat ze weer zouden optreden, in
Paradiso. Die show was snel uitverkocht, dus volgde een extra concert. Later
bleek dat ze ook niet te beroerd waren om als het voorprogramma van Bruce
Springsteen in de Goffert te fungeren. Maar hier dus het verslag van het eerste
optreden van de gebroeders Robinson en companen.
Buiten was het 30 graden, binnen nog een
beetje meer. Zweet, bier en de wierrook die op het podium stond te branden
maakten het geringe aantal ventilators tot lachertjes. De officiële aanvangstijd was half negen, waarbij ik denk:
die zien we niet voor negen uur, kwart over negen. Maar om tien over half
kwamen ze al op, waarbij Chris nog meer dan vroeger op een Jezus look-alike
leek met zijn lange haar, baard en schriele postuur. Openingsnummer ‘Seven Seas’ ging er lekker
in. De opbouw van de set bleek traditioneel: paar uptempo openers, rustig
middenstuk, waarna het weer een beetje harder ging. Het repertoire was een
soort greatest hits, met op het laatst ‘Remedy’ en ‘Hard to handle’, die door
de zaal duidelijk het meest enthousiast werden begroet. Alleen ‘Jealous Again’
ontbrak helaas. Het was al met al niet heel verrassend, maar het was wel heel
erg fijn.
Het was dus een prachtige avond, maar ik
sta toch ook altijd wel een ambivalent ten opzichte van hun neiging om sommige
nummers schier eindloos uit te rekken. Op sommige momenten is het magisch,
zoals op een gegeven moment de ‘gitaar-battle’ tussen de twee gitaristen. Vaak
is het een beetje saai en duidelijk leuker voor de muzikanten dan voor het
publiek. Mooi is dan wel dat ineens de vlam weer in het publiek kan slaan en
dat gebeurde ook zeker een paar maal. Grappige uitsmijters waren niet uit eigen
stal: Jumpin’ Jack Flash van de Rollings Stones is altijd een mooi cadeautje.
No comments:
Post a Comment