The Colony. Tamara Woestenburg

Chauvinisme is mij vreemd. Dat vind ik in deze tijden van oprukkend populisme ook helemaal niet erg, maar Nederlandse muzikanten die mij hun muziek toesturen (en dat gebeurt zeer regelmatig) hebben er wel eens last van.
 
The Colony is een plaat die opvalt door een fraaie en kleurige cover en door songtitels die diepgang en humor verraden, maar omdat de plaat niet werd gemaakt door een Amerikaanse of Britse singer-songwriter met een mooi en internationaal klinkende naam, maar door de Rotterdamse muzikante Tamara Woestenburg, lag de plaat al een tijd op de stapel.
 
Bij de naam Tamara Woestenburg denk ik aan Nederlandstalige popliedjes die neigen naar kleinkunst en niet aan popsongs die kunnen concurreren met het beste dat op het moment gemaakt wordt. Het is een vooroordeel dat onmiddellijk werd gelogenstraft toen The Colony dan eindelijk in de cd-speler was verdwenen. Tamara Woestenburg heeft met The Colony immers een plaat vol prachtig eigenzinnige popliedjes gemaakt en het zijn popliedjes die niet onder doen voor die van de uitvoerig bejubelde Julia Jacklin, om maar eens één naam te noemen.
 
De Rotterdamse muzikante maakte The Colony samen met de Amerikaanse producer (Mark) Kramer, die na het horen van een aantal songs overtuigt was van het talent van de Rotterdamse. Kramer is een naam die we de laatste jaren niet heel vaak meer horen, maar aan het eind van de jaren 80 en het begin van de jaren 90 was het een invloedrijk producer, die Low ontdekte en zo ongeveer het hele oeuvre van de wereldband Galaxie 500 produceerde.
 
Door zijn werk met deze bands stond Kramer aan de wieg van de slowcore, maar Kramer produceerde ook platen van onder andere  Will Oldham en Daniel Johnston. Zijn liefde voor de slowcore viel vast in goede aarde bij Tamara Woestenburg, want een aantal van de zich langzaam voortslepende popliedjes op The Colony heeft zich zeker laten beïnvloeden door de slowcore van weleer (en door de dreampop die er op volgde).
 
Het zijn slechts twee van de vele invloeden die hoorbaar zijn op The Colony, want Tamara Woestenburg heeft een plaat gemaakt die in geen enkel hokje past. Een aantal tracks op de plaat schuift op richting stekelige gitaarpop, maar The Colony biedt ook ruimte aan invloeden uit de pastorale 70s folk of aan popsongs die flink durven te experimenteren met elektronica, om twee uitersten te noemen.
 
Welke invloeden Tamara Woestenburg ook kiest, ze kiest nergens voor de makkelijkste weg, waardoor ze een bijzonder eigen geluid heeft ontwikkeld. Mede hierdoor klinkt zelfs een cover (van de Talking Heads song Heaven) als een Tamara Woestenburg song en dat is bijzonder. Het zorgt er ook voor dat de intrigerende songs op The Colony steeds weer nieuwe dingen laten horen, waardoor de plaat alleen maar beter wordt.

Wel jammer dat ik The Colony nu pas een kans gaf, want een plek in het jaarlijstje zou echt niet zo gek zijn voor deze bijzondere plaat van eigen bodem, waarop we zeker trots mogen zijn, misschien zelfs wel een beetje chauvinistisch.

Erwin Zijleman

Je kunt The Colony hier beluisteren en kopen op haar Bandcamp pagina:


https://theparentstamara.bandcamp.com/album/the-colony