Trein Vuur Dageraad. Spinvis

Een nieuwe Spinvis? Mwah. Daar zat ik niet echt op te wachten. In 2012, in de begindagen van dit blog gaf ik 'Tot Ziens, Justine Keller' een kans, maar dat werd geen onverdeeld succes. Trein Vuur Dageraad bleef dan ook op de stapel liggen. Een gegeven paard in de bek kijken is nooit de bedoeling, maar in dit geval heb ik dat toch gedaan en lees.

Wat maakt dit album dan zo veel anders? Niet eens zo heel veel, lijkt het. De lijzige spraakzang van Erik de Jong is niet veranderd en is iets waar ik echt overheen moet stappen. Die stem is heel bepalend voor het geluid van Spinvis. In een aantal nummers lukt dat vrij goed. Dat is eigenlijk voor het eerst. Het feit dat ik bij het tiende nummer 'Alles Is' nog steeds aanwezig ben, zegt eigenlijk alles.

Nu kan het ook gewenning zijn, na een hiaat van ongeveer vijf jaar zonder Spinvis door te hebben gebracht, maar er is meer aan de hand. Voor mijn gevoel bestaat Trein Vuur Dageraad uit iets meer traditionale liedjes. Liedjes die mij aanspreken en laten luisteren. Vooralsnog is het een passieve vorm van luisteren. Ik heb mij nog niet op participatie kunnen betrappen, maar dat moment hoeft niet ver weg te zijn. Zo nu en dan schiet mij de naam Boudewijn de Groot te binnen en bij een flink aantal van zijn nummers kan ik mij zelden beheersen om niet actief bij te dragen aan zijn songs.

Nu kan het zijn dat Spinvis niet het doel heeft mij mee te laten doen en mij wil veroveren door mij stil te laten zijn en te laten luisteren. Zo ja, missie geslaagd. Zoals in de titelsong. Klein, bescheiden, maar steeds een klein beetje brutaler. Stop er nog een viool bij, een tweede stem (met een tegenmelodie) en langzaam komt uit een fraaie rups een prachtige vlinder tevoorschijn. Uiteindelijk is het een song die Coldplay al 12 jaar niet meer weet te maken. Een song die niet alleen imposant is, maar die ook interessant is en raakt. Zie daar hoe ver mijn Spinvis aversie is geweken.

Promo foto

Niet alle liedjes komen zo ver als 'Trein Vuur Dageraad'. (Top 2000 werk als de radio het komend jaar genoeg speelt.) Er zijn ook "gewone" songs bij, maar ik heb er niet een gehoord die ik wil afzetten voordat hij over is.

Het album begint totaal lo-fi. Een akoestische gitaar, een vage stem en gekraak alsof er op de achtergrond een 78 toerenplaat wordt afgespeeld. Het doet ook aan De Kift denken, lang geleden op Nova Zembla. De titel van de plaat komt direct voorbij in het nog geen minuut durende muziekje. Een mijmering tussen heden en verleden afgebeeld als de overkant. Onbereikbaar ver weg, zoals het spookachtige gehalte van 'Ergens Toen' zelf. Het soort begin dat mij benieuwd maakt naar meer. Dat is precies wat Spinvis is gelukt met Trein Vuur Dageraad. (Ja, 'Ergens Toen' is de opmaat naar, de oerversie wellicht van, het grootse titelnummer.)

Wo.

Je kunt hier luisteren naar 'Hallo Maandag':

https://www.youtube.com/watch?v=T3d3DqckUPw