De Kift in de kerk. Paradijskerk, Rotterdam. 17-12-2015

Ik dacht dat De Kift in Rotown speelde, maar dat bleek twee deuren verder te zijn in een kerk van de oud katholieke gemeente. En werkt dat, een band in een kerk? Ja, dat viel alles mee om niet te zeggen: het was bijzonder.

De Paradijskerk is een neo-baroke kerk aan de Nieuwe Binnenweg te Rotterdam en zoals de panden daar omheen gebouwd in het eerste decennium van de vorige eeuw. "Modern" baksteen dus van buiten. Van binnen ziet het eruit als een Duitse, Franse of Italiaanse kerk uit de 18e eeuw. Weldadige overdaad, noem ik het altijd. Het is heel precair wanneer het weldadige stopt en de overdaad de overhand krijgt en ronduit stuitend wordt. Het calvinistische gemoed van (oud) katholiek Nederland zorgde duidelijk voor een goede balans.

En oud katholiek. Hoe zat dat ook al weer? Ooit heb ik het geleerd. Hoe dan ook ketters natuurlijk, volgens Rome. Inderdaad heeft "jansenisme" er iets mee te maken. Het draait om een protestantse invloed op de godsbeleving in het katholicisme. Bepaalt Rome of een land, een geloofsgemeenschap of jijzelf hoe het zit? Zoals ik het gisteravond omschreef aan een vriend: "protestanten mogen denken wat ze willen, maar mogen niets in het leven, katholieken mogen alles in het leven, maar mogen niet zelf nadenken over het geloof". Laat ik het er op houden dat ik voor dat leven gekozen heb.

Wel bijzonder dus, een popconcert, want zo wil ik het wel noemen, in een kerk, die in alles nog een kerk is. De oude, houten kerkbanken stonden er nog, de band op het altaar, met alle eisen die op de rider staan in de sacristie. De sfeer was aanvankelijk ook wat gedragen. Bij het stapsgewijs doven van de lichten werd het ook echt stil, zoals voor een mis. Ferry Heine kwam alleen op, droeg een gedicht voor, zoals hij dat kan, en de sfeer werd soort van sacraal.

De Kift speelde zijn droevigste nummers onder de titel (en speelde van alles behalve) 'Wee Mij'. Veel voordracht, begeleiding iets kleiner dan normaal, maar nog steeds voluit De Kift. Een droevige drummer die af en toe niets te doen had en daarom ging tekenen op een overhead projector. Gekleed als een 17e eeuwse schilder. Na afloop te koop. Drummer Wim van Weele die liet horen hoe goed hij kan zingen in zijn versie van en in een ontroerend mooie versie van 'Orenmens'. Een van de absolute hoogtepunten van de avond. Genoten van zijn aftellen. Gewoon 1,2,3,4 en dan een heel raar ritme inzetten. En ik wil ook graag weten hoe het nu zit met het tellen in 'Een Man'. Ik ben er nog steeds niet achter. Het geheim van De Kift.

Het pomporgeltje was mee en jawel. Voor het eerst sinds jaren kwam 'Achterboeg' voorbij. Het hoogtepunt van 'Gaaphonger'. Toeval, dat ik vorige week 'Uut De Bron' van Broeder Dieleman met 'Gaaphonger' vergeleek op dit blog? En mijn zoon, fan sinds zijn 4e, zat thuis te blokken op scripties. Pech voor hem. Ik heb maar voor twee meegezongen.

De Kift is De Kift niet als er niet een meer dan bijzonder instrument het podium op komt. In dit geval een ouderwetse radio, groen oog en al, verbouwd tot draaiorgel. Echt? Pim Heijne stond te draaien alsof de show ervan afhing en bij De Kift sta ik nergens meer van te kijken, dus het zal wel.

Het leek wel alsof de band los moest komen van zijn omgeving. Dat lukte bij beetjes, waardoor het concert losser werd en uiteindelijk een swingend en rockende, op de wijze van De Kift dan, band op het altaar stond. Een band die door de lossere structuur van de show, het keurslijf van de nieuwe show/het nieuwe project was er niet en zo kregen we een dwarsdoorsnede van vele jaren te horen. Eigenlijk zoals andere bands altijd optreden. Zo hoorden we heel veel nummers, die ik in geen jaren had gehoord en enkele die ik helemaal niet kon thuisbrengen.

Eigenlijk had ik maar een ding te klagen na afloop: waar was het mooiste en meest melancholische lied van De Kift? 'Hoofdkaas' kan toch ook zonder een grote doos met blikjes gespeeld worden? Die had ik toch echt verwacht. Verder niets dan hulde. Zoals ik tegen de vriend zei, die voor het eerst aan De Kift werd blootgesteld, al snel alle scepsis verloor en met een grote grijns op zijn gezicht zat te luisteren: "Meer dan 99% van dit land heeft misschien nog nooit van De Kift gehoord, maar de rest is dan ook echt fan".

Opnieuw hulde. De Kift is de meest bijzondere band van Nederland en van ver daarbuiten. Doet wat het zelf wil en is daar op een bescheiden manier uitermate succesvol in. Een band die een enorme grijns op mijn gezicht weet te toveren met onalledaagse muziek die altijd klopt en weet en dit is eigenlijk heel bijzonder gezien de muziek, te ontroeren.

Op de terugweg, treinstoring dus lang wachten en omrijden, las ik in de NRC dat er drie soorten van muziekbeleving zijn, Ik hoor bij de derde: er zit altijd muziek in mijn hoofd, ik zing en neurie de hele dag. Op dit moment is dat 'Orenmens'. Dat nummer van de cd 'Vlaskoorts' is heerlijk in mijn hoofd blijven hangen.

Wo.