Good-bye Lizelle. Mark Olson

Mark Olson is een muzikant die precies doet wat hij zelf wil. Hij verliet The Jayhawks toen deze band net leek door te breken naar een groot publiek, maakte vervolgens in een paar jaar tijd een aantal eigenzinnige en niet altijd even geslaagde soloplaten (deels met zijn toenmalige vrouw Victoria Williams en deels met zijn band The (Orginal Harmony Ridge) Creekdippers), leverde hierna uit het niets een bescheiden meesterwerk af (The Salvation Blues), zocht verrassend toch weer de samenwerking met voormalig The Jayhawks collega Gary Louris en trad uiteindelijk zelfs weer toe tot de band die inmiddels helaas wat over haar top heen is en teert op successen uit het verleden.
 
De zoektocht van Mark Olson naar een eigen uitlaatklep kon daarom niet lang op zich wachten en krijgt nu vorm met het onlangs verschenen Good-bye Lizelle.
 
Direct wanneer de eerste noten uit de speakers komen weet je dat Mark Olson zijn inspiratie dit keer heeft gezocht en gevonden in de psychedelische West-Coast muziek uit vervlogen tijden. De openingstrack van Good-Bye Lizelle neemt je mee terug naar de jaren 60 en een groot deel van de plaat houdt je vast in deze jaren 60.
 
Mark Olson heeft Good-Bye Lizelle voor een belangrijk deel samen gemaakt met zijn nieuwe levenspartner, de Noorse singer-songwriter Ingunn Ringvold, die klinkt als een kruising tussen Grace Slick en Mama Cass Elliot. Het tweetal reisde de afgelopen jaren over de wereld en nam uiteindelijk songs op in met name uithoeken van Europa en bij voorkeur in natuurparken.
 
De meeste tracks op de plaat zijn zwaar psychedelisch en niet heel erg toegankelijk; eigenlijk precies zoals we van Mark Olson inmiddels gewend zijn. Als Mark Olson zijn eigen ding doet, doet hij dit echter ook met hart en ziel, waardoor Good-Bye Lizelle een geïnspireerd klinkende plaat is geworden.
 
Als je goed luistert naar de tracks op de nieuwe plaat van Mark Olson hoor je dat het psychedelische klankentapijt dat zo lijkt weggelopen uit de Californische Summer Of Love is aangevuld met de lokale klanken van de opnamelocaties, terwijl Olson hiernaast ook altijd zijn alt-country hart laat kloppen en de muzikale erfenis van The Beatles, en dit keer vooral George Harrison, in ere houdt.
 
Good-Bye Lizelle is een plaat die tijd nodig heeft, net zoals bijna alle platen die Mark Olson onder zijn eigen naam heeft uitgebracht, maar alle geïnvesteerde tijd betaalt zichzelf ruimschoots terug. Zeker als je de plaat wat vaker hoort valt veel op zijn plaats en kun je alleen maar concluderen dat Mark Olson een ouderwets eigenzinnige maar ook ouderwets goede plaat heeft gemaakt. Als je het mij vraagt stukken beter dan de laatste platen van The Jayhawks.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Poison Oleander':

https://www.youtube.com/watch?v=msMbnwSZa6g