Paris. Zaz

De Française Isabelle Geffroy leverde als Zaz de afgelopen jaren twee platen af die ik reken tot het beste dat de Franse popmuziek de afgelopen jaren heeft voortgebracht.
 
Zowel op haar titelloze debuut uit 2010 als op het twee jaar geleden verschenen Recto Verso begon Zaz bij het klassieke Franse chanson en verrijkte ze dit klassieke Franse chanson vervolgens met uiteenlopende en deels eigentijdse invloeden.
 
Het leverde twee platen op die de zon uitbundig deden schijnen, maar die er ook in slaagden om de fantasie vrijwel continu te prikkelen.
 
Op Paris blijft Zaz wat dichter bij het klassieke Franse chanson. Paris is een plaat die zich laat beluisteren als de soundtrack bij de Woody Allen film Midnight In Paris, waarin de hoofdrolspeler 's nachts terecht komt in het Parijs uit de jaren 20 waarnaar hij overdag zo hevig verlangt. Paris van Zaz is een eerbetoon aan Parijs en het is een eerbetoon dat vaak even ver terug gaat in de tijd als de overigens aan te bevelen film van Woody Allen. Luister naar Paris en je waant je in een andere tijd, maar steeds in dezelfde stad: Parijs.
 
Op Paris vertolkt Zaz 13 klassiekers die op één of andere manier over Parijs gaan. Voor iemand die niet heel goed thuis is in de Franse muziek, zoals ik, zijn de meeste songs nieuw, maar Zaz vergrijpt zich net zo makkelijk aan een platgetreden klassieker als Champs Elysées en komt er nog mee weg ook.
 
Zaz laat zich op Paris bijstaan door een heuse bigband, die in samenstellingen van verschillend formaat bijdraagt aan de plaat en zorgt voor een gloedvol en authentiek klinkend geluid. Zaz behoorde de afgelopen jaren tot de meest succesvolle Franse artiesten en kon daarom flink wat geld besteden. Zaz heeft zeker niet bezuinigd op de muzikanten en wist hiernaast meerdere producers te strikken, onder wie zelfs de legendarische Quincy Jones. Hiernaast wist ze ook nog eens Charles Aznavour, een van Frankrijk beste zangers aller tijden, te verleiden tot een duet.
 
Als Paris echter één ding duidelijk maakt op Paris is het wel het feit dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakt met wie Zaz zich omringt of welke genres ze vertolkt. Zaz blijft immers altijd Zaz en maakt van alle songs die ze vertolkt haar eigen songs.
 
Paris vermengt net als zijn twee voorgangers op subtiele wijze invloeden uit de traditionele Franse chansons en muziek van recentere datum (al zijn deze invloeden dit keer zoals gezegd beperkt, maar zeker niet afwezig) en net als op deze voorgangers is het de stem van Zaz die de meeste indruk maakt.
 
Vergeleken met haar eerste twee platen is Zaz nog veel beter gaan zingen en heeft ze bovendien een nog duidelijker eigen geluid. Het is een geluid waarin de emotie domineert. Zaz beschikt over het vermogen om de luisteraar mee te slepen in haar wereld en sleept je op Paris zo het Parijs uit een ver verleden in met een stem die ook blues klassiekers zou kunnen zingen.

Ik had op voorhand mijn twijfels over de combinatie van Zaz met een complete bigband, maar het resultaat is prachtig. De hoge dosis nostalgie van Paris hoeft Zaz voor mij niet voor eeuwig vast te houden, maar deze ene keer pakt het bijzonder fraai uit. In het rijtje Franse platen in mijn platenkast overheerste Zaz de afgelopen jaren met twee hele bijzondere platen. Inmiddels zijn dit er drie. Een enkeltje Parijs voor een habbekrats en je bent er zo.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Paris sera toujours Paris':

https://www.youtube.com/watch?v=tmiI98EG1Fo