Posts
Henny Vrienten is natuurlijk de Henny Vrienten van Doe Maar, de band van dertigers die ruim 30 jaar geleden alle jonge meiden het hoofd op hol leek te brengen. Zo erg dat de band, die laten we wel wezen, gewoon erg goede muziek maakte, aan de spanningen ten onder ging. Huilende meisjes vulden de hallen waarin de band afscheid nam van zijn fans. Nu, precies 30 jaar later is Henny Vrienten terug met een solo plaat. Zijn eerste van dit decennium. Op 66 jarige leeftijd zet hij een prima punt in zijn carriere.
De sfeer zet hij direct neer met 'Gitaar', het nummer waarin hij terugkijkt op zijn eerste gitaar. In een J.J. Cale, laid-back stijl meandert hij door het americana nummer heen. Bluesy, langzaam en een hard soort melancholie. Die J.J. Cale sfeer zet zich door. 'Beste vriend' is een snel soort Cale nummer, waar alleen het typische boogie ritme ontbreekt. De zang is al net zo relaxt, al legt Vrienten wel meer spanning in zijn, kenmerkend hese stem. 'Mug in de klamboe' is een nummer zoals hij die ook maakt voor Sesamstraat. Het is al weer jaren geleden dat ik het programma zag, je groeit er in en er weer uit en daarna nog eens, maar dit soort liedjes van Vrienten kwamen geregeld voorbij. Vaak verbazend leuk. 'Mug in de klamboe' heeft een lekker geluid met een kenmerkende slide (akoestische) gitaar.
Vrienten kiest met En toch voor het kleine, voor het liedje. Het betere gooi- en smijtwerk heeft hij hiermee achter zich gelaten. En toch is ingetogen, met veel luisterliedjes, reflectief. Terugkijkend op zijn leven, een inventaris van zijn heden. "Ik wil nooit iets ander dan dit", zingt hij de naderende ouderdom, "oude, koude botten" in het aangezicht kijkend.
In aanzet hadden een aantal van deze nummers natuurlijk op een nieuwe plaat van Doe Maar kunnen staan. Een flink ander arrangement doet het werk wel, maar de keuze voor de aanpak van En toch is terecht. Het zijn liedjes die Henny Vrienten zitten als gegoten. In 'Laatste kans' kiest hij voor een iets grotere aanpak en opnieuw pakt dat prachtig uit. Alle instrumenten vallen prachtig op de juiste plaats en klinken prachtig.
Met andere woorden, verwacht dus geen uitbundige plaat. Henny Vrienten heeft een singer-songwriter plaat gemaakt, buiten het normale jargon van de singer-songwriter. En toch is een Europese plaat en zeker geen op folk/country gebaseerde V.S. plaat. Toch is dit singer-songwriter pur sang. Introspectief en met het muzikale oog van de liedjessmid. Er is met zorg aan de teksten gewerkt en op ieder instrument bestudeert om de juiste plek te vinden die een song recht doet.
Een aantal songs zitten wel, zoals al gememoreerd, aan de Dire Straits/J.J. Cale kant van het muzikale spectrum. De spanning die (stilte tussen de) gitaren kan oproepen wordt dan maximaal uitgespeeld. 'Het uur tussen hond en wolf' is hier het beste voorbeeld van. Spaarzame noten, 'Paris, Texas' style, ondersteunen Vrientens zang, met zijn typische Brabantse dictie. De spanning langzaam opbouwend, instandhoudend, aarzelend los laten om direct weer vast te grijpen. Die spanning mag pas weg in het volgende nummer, 'Even leven'. Opnieuw een nummer dat bijna Kleinkunst is. Het zou zo passen in een cabaret voorstelling. Een klein, prachtig liedje.
'Margreetje' is gewoon een ondeugend liedje, met een Bo Diddley ritme. Ja, het bestaat nog een nieuw nummer met zo'n ritme. Het bluesy 'Hangmat' klopt helemaal, met een prachtig 'ooooh' koortje. Het ontroerende 'Lieske' gaat over een leven dat langzaam uitdooft. In dit geval het leven van zijn eigen moeder.
En toch is een mooie aanvulling op een rijk gevuld oeuvre. Henny Vrienten bewijst ten overvloede zijn klasse en verdient de eer die hem met deze plaat bewezen wordt. En toch is een voor 98% geslaagde stijloefening. 100% Bestaat bijna niet, dus hij kan tevreden zijn.
Wo.
Je kunt hier luisteren naar 'Lieske':
https://www.youtube.com/watch?v=Etd2gw6Zz_w
No comments:
Post a Comment