Neil Finn gaat al sinds
de tweede helft van de jaren 70 mee als songwriter; een knappe prestatie
voor iemand die dit jaar (pas) zijn 56e verjaardag viert. In de vroege
jaren van de Australische cultband Split Enz staat Neil nog in de
schaduw van zijn oudere broer Tim, maar sinds het begin van de jaren 80
draagt hij nadrukkelijk bij aan de songs van de band die in Nederland
vooral bekend is vanwege een paar hitsingles (I Got You, Message To My
Girl, I Hope I Never), maar ook een aantal geweldige LP’s/cd’s maakte
(ik ben persoonlijk vooral gecharmeerd van Mental Notes uit 1975 en
Dizrythmia uit 1977). Na het uit elkaar vallen van Split Enz formeert
Neil Finn Crowded House en komt het grote succes. Crowded House levert
een aantal geweldige platen af, waarop Neil Finn zich manifesteert als
een briljant songwriter. Crowded House maakt ook wel wat niemendalletjes
(waaronder het irritante Weather With You; helaas een van de weinige
Crowded House songs die je momenteel nog met enige regelmaat op de radio
hoort), maar de meeste songs van de band zijn van een bijzonder hoog
niveau. Als ook het doek valt voor Crowded House begint Neil Finn aan
het eind van de jaren 90 aan een solocarrière en ook deze begint
veelbelovend. Na twee hele mooie platen is het de afgelopen 15 jaar
echter betrekkelijk stil rond Neil Finn, maar met Dizzy Heights laat de
Australiër eindelijk weer eens wat van zich horen. Het is een
verrassende terugkeer, want Dizzy Heights klinkt anders dan alle andere
platen die Neil Finn tijdens zijn zo succesvolle carrière heeft gemaakt.
Zowel op de platen van Split Enz als op de platen van Crowded House
grossierde Neil Finn in Beatlesque popliedjes met flink wat wortels in
de jaren 70; een lijn die werd doorgetrokken op zijn eerste soloplaten.
Ook Dizzy Heights laat af en toe nog wel een vleugje Lennon en vooral
McCartney horen, maar de plaat klinkt toch voornamelijk anders.
Dat is deels het gevolg van de keuze van Dave Fridmann (Flaming Lips,
Mercury Rev) als producer van de plaat. Fridmann heeft Dizzy Heights
voorzien van een elektronische klankentapijt dat soms psychedelisch en
sprookjesachtig aanvoelt, maar ook invloeden uit de soul en funk
incorporeert. Wanneer Neil Finn vervolgens ook nog eens een octaaf hoger
zingt dan we van hem gewend zijn klinkt Dizzy Heights opeens als "blue
eyed Prince". Een aantal andere tracks doet weer meer denken aan David
Bowie of verwerkt flink wat invloeden uit de 80s, maar de naam Neil Finn
zal waarschijnlijk niet heel vaak opkomen. Als ik deze plaat blind had
moeten beluisteren had ik hem waarschijnlijk nooit aan Neil Finn
gekoppeld, maar ook andere namen hadden niet lang stand gehouden. Het
maakt beluistering van Dizzy Heights tot een fascinerende luistertrip.
Op voorhand had ik mooi verzorgde 70s Beatlesque popliedjes verwacht,
maar daarvoor zet ik Temple Of Low Men van Crowded House wel weer eens
op. Ik had Neil Finn al heel hoog zitten, maar met deze plaat weet hij
me toch weer te verrassen. En dat is na zoveel jaren een knappe
prestatie.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Divebomber'.
No comments:
Post a Comment