Sun structures (2). Temples

Na Wo. eerder dit jaar is het nu de beurt aan Erwin Zijleman om zijn licht te laten schijnen op de debuut cd van het Engelse Temples.

Temples is Engeland’s hoop in bange dagen. Maanden geleden werd de band al een gouden toekomst voorspeld in de Britse media en momenteel draait de hypemachine werkelijk op volle toeren. Ik heb zelf inmiddels al wat te vaak meegemaakt dat een stel Britse jonge honden op voorhand de hemel in wordt geprezen, maar uiteindelijk nauwelijks indruk maakt. Ik was voor beluistering van Sun Structures van Temples daarom op mijn hoede en op zijn minst sceptisch. Die scepsis verdween als sneeuw voor de zon toen Sun Structures eenmaal uit de speakers kwam. Sun Structures is een bijzonder imponerende plaat, die op fascinerende wijze aan de haal gaat met een aantal decennia Britse (en heel af en toe ook Amerikaanse) popmuziek. De eerste noten van de plaat nemen je mee terug naar de vroege jaren van de Beatles, maar hierna volgt een roller coaster ride langs de grote en een aantal miskende bands uit de geschiedenis van de popmuziek. Van The Beatles en The Kinks naar The Zombies, The Byrds en Pink Floyd en dan via de onderschatte Inspiral Carpets naar The Stone Roses (let op de drums) en The Coral. De band uit Kettering (een provinciestad tussen Londen en Sheffield) kent haar klassiekers, maar doet vervolgens haar eigen ding met al die mooie invloeden. Sun Structures lijkt meer dan eens weggelopen uit de jaren 60, maar er zit ook altijd wel iets in dat in de jaren 60 nog niet bestond of waar niemand zich destijds aan durfde te wagen. Temples wordt in de Britse pers omschreven als een kruising tussen The Beatles en The Flaming Lips, maar van de laatste band hoor ik persoonlijk toch te weinig om de omschrijving te kunnen omarmen. Als ik zelf een omschrijving mag bedenken kom ik tot 'The Beatles die met Syd Barrett en Ravi Shankar de studio in zijn gedoken om de muziek van de komende decennia op te nemen'. The Beatles zorgen in het geluid van Temples voor de geweldige songs, terwijl Syd Barrett de psychedelische wolken die de muziek van Temples zo fascinerend maakt aandraagt en Ravi Shankar zorgt voor de Oosterse mystiek. Door de link met de platen van Syd Barrett heeft de muziek van Temples ook wel wat van die van onze eigen Jacco Gardner, al kiest Temples nadrukkelijk voor een grootser en bezwerender geluid. Zeker bij eerste beluistering maakt Sun Structures een enorme indruk en heb je het gevoel dat je naar een vergeten meesterwerk van de Fab Four aan het luisteren bent. Na enige gewenning kom je pas toe aan het uit elkaar rafelen van de complexe en betoverende songs van Temples en maakt verbazing langzaam maar zeker plaats voor bewondering. Dan hoor je hoe ongelooflijk knap het allemaal in elkaar zit en hoe mooi gitaren en keyboards in elkaar overvloeien alsof het vloeistoffen zijn. Sun Structures van Temples is een plaat waarbij het heerlijk wegdromen is. Doe je ogen dicht en je komt steeds weer uit in andere tijden en andere sferen. De Britse muziekpers was de afgelopen jaren niet gelukkig met haar hypes, maar Temples is een band die zich zomaar zou kunnen scharen onder de grote bands uit de rijke Britse muziekgeschiedenis. Daarvoor is natuurlijk veel meer nodig dan een briljant debuut, maar dit briljante debuut heeft de band alvast binnen. Doe er je voordeel mee en zweef mee op de fascinerende klanken op Sun Structures. Ik doe in ieder geval nog een rondje.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Mesmerise' luisteren.