Posts
John Grant leek zijn kruit na de meesterwerken met The Czars en zijn solo droomdebuut Queen Of Denmark verschoten te hebben, maar hij heeft de oude vorm hervonden op het geweldige Boy From Michigan. Het is een album vol echo’s uit het verleden van John Grant en met name echo’s van zijn solodebuut, maar deze echo’s vloeien prachtig samen met de atmosferisch klinkende elektronica op het album. De productie van Cate Le Bon is prachtig, de instrumentatie inventief, de zang van John Grant geweldig en dan zijn er ook nog eens de ijzersterke songs en de persoonlijke en vaak donkere teksten van de Amerikaanse muzikant, die vijf kwartier lang in topvorm verkeert.
Het lijkt wel of ik bij ieder nieuw album van John Grant weer ben vergeten waar de Amerikaanse muzikant vandaan komt. Ik associeer zijn naam nog altijd zeker niet onmiddellijk met de meesterwerken van de Amerikaanse band The Czars, die met Before...But Longer uit 2000, The Ugly People Vs. The Beautiful People uit 2001, Goodbye uit 2004 en Sorry I Made You Cry uit 2006 voor mij vier onbetwiste meesterwerken afleverde.
Over het solowerk van John Grant is mijn mening minder uitgesproken. Zijn solodebuut Queen Of Denmark uit 2010 vond ik prachtig, maar bij alle sindsdien verschenen albums had ik mijn reserves, zeker wanneer de inmiddels al een tijd vanuit het IJslandse Reykjavík opererende muzikant zich omringde met een flinke batterij elektronica en zijn songs de theatrale kant op gingen. De drie albums die John Grant na Queen Of Denmark maakte hadden allemaal hun momenten, maar ik vond ze geen van allen zo indrukwekkend als het solodebuut van John Grant of de albums die hij maakte met The Czars.
Het deze week verschenen Boy From Michigan opent met atmosferische en wat psychedelisch aandoende elektronica, maar na een lang intro begint John Grant aan een popsong die ook niet had misstaan op Queen Of Denmark. Waar de instrumentatie op dit album vooral aansloot bij de singer-songwriter muziek uit de jaren 70, klinkt Boy From Michigan moderner. Dat is deels de verdienste van de elektronica, maar ook de soms wat jazzy en soulvolle klanken op het album zorgen ervoor dat het nieuwe album van John Grant moderner klinkt dan zijn debuut, zonder alle elektronica en met name de beats van de voorgaande albums nodig te hebben.
Op Boy From Michigan gaat het weer om de tijdloze songs en die zijn vrijwel zonder uitzondering prachtig (het ene wat theatrale uitstapje hoeft van mij niet zo). John Grant bekeek het leven nooit door een roze bril, maar Boy From Michigan klinkt nog wat donkerder en somberder. John Grant keert terug naar zijn jeugd en alle jaren waarin hij worstelde met zijn homoseksualiteit in zijn aartsconservatieve vaderland. Persoonlijke ervaringen worden fraai gecombineerd met de teloorgang van de Verenigde Staten, die John Grant niet voor niets een jaar of tien geleden de rug toe keerde.
Boy From Michigan is een donker album, maar de songs op het album zijn prachtig. Veel songs op het album herinneren, zeker wanneer de piano domineert, aan het zo goede solodebuut van John Grant of zelfs aan de prachtplaten van The Czars, maar Boy From Michigan borduurt zeker niet fantasieloos voort op alles dat hij eerder maakte.
Het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant valt op door een bijzonder fraaie instrumentatie, die trefzeker is gevangen in de al even mooie productie. Voor die productie tekent Cate Le Bon, die wederom laat horen dat ze niet alleen een geweldig singer-songwriter is, maar ook een uitstekend producer.
Net als Queen Of Denmark zit Boy From Michigan in muzikaal opzicht vol verwijzingen naar de jaren 70, maar de songs zijn dit keer ook voorzien van een sausje uit de 21e eeuw, zeker wanneer de elektronica wat zwaarder maar zeer smaakvol wordt aangezet. Het wordt allemaal gecombineerd met de prachtige zang van John Grant, die na een aantal wat mij betreft wat wisselvallige albums op Boy From Michigan twaalf songs en vijf kwartier lang (!) zijn klasse etaleert.
Erwin Zijleman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten