Posts
Het stapeltje albums dat ze de afgelopen jaren heeft gemaakt is vooralsnog helaas een goed bewaard geheim, al trok het in 2014 verschenen en samen met multi-instrumentalist J.D. Foster gemaakte The Birth Of The Stars terecht wel enige aandacht.
Op haar nieuwe album The Lonely Cry Of Space And Time werkt Anna Coogan samen met drummer Brian Wilson, die zich om voor de hand liggende redenen Willie B. noemt.
Het levert een bijzondere plaat op, die zich op subtiele en minder subtiele wijze buiten de gebaande paden beweegt. Anna Coogan profileerde zich in het verleden vooral als folkie, maar slaat op The Lonely Cry Of Space And Time samen met Willie B. nadrukkelijk haar vleugels uit.
Dat hoor je in eerste instantie vooral in de instrumentatie waarin stevig gitaarwerk, bezwerende ritmes, een uit vervlogen tijden opgedoken Moog bass en stevig aanzwellende synths de songs van Anna Coogan op verrassende wijze inkleuren.
Direct in de openingstrack maakt Anna Coogan indruk met zwaar aangezette klanken en wat expressievere zang dan we van haar gewend zijn. Het is een donkere track met hypnotiserende drums, afwisselend zweverige en stevige gitaaruithalen en gedreven zang, die nieuwsgierig maakt naar hetgeen dat komen gaat.
In de tweede track gaat het pas echt los. De ritmes zijn nog wat bezwerender, de synths en gitaren zijn nog wat zwaarder aangezet en de zang van Anna Coogan klinkt als die van Kate Bush in haar jonge jaren. Het is even wennen voor een ieder die de vorige platen van Anna Coogan kent, maar The Lonely Cry Of Space And Time intrigeert direct.
Na de stevig aangezette openingstracks, neemt Anna Coogan in de derde track in muzikaal opzicht wat gas terug met donkere en bezwerende klanken van grote schoonheid. In vocaal opzicht doet ze er echter nog een schepje bovenop met zang die in de opera niet zou misstaan en die raakt aan de unieke voordracht van Diamanda Galás. Het laat goed horen dat Anna Coogan een klassiek geschoold zangeres is.
Met een stemmige instrumentale track keert de rust terug, maar de volgende uitbarsting laat niet lang op zich wachten. The Lonely Cry Of Space And Time slingert je uiteindelijk drie kwartier lang heen en weer met muziek die vooral anders klinkt. Kate Bush duikt als vergelijkingsmateriaal meerdere keren op, maar Anna Coogan blijft toch ook gewoon de folkie uit Boston, Massachusetts, al kan ze zomaar transformeren in de zangeres van een goth-rock band of in een volleerd operazangeres.
Liefhebbers van de meer traditionele folk die Anna Coogan in het verleden maakte, zullen ongetwijfeld moeite hebben met het theatrale en zwaar aangezette geluid op The Lonely Cry Of Space And Time, maar wat valt er ook veel te genieten op de nieuwe plaat van Anna Coogan.
Het gitaarwerk op de plaat is prachtig en ook de ritmes van Willie B. maken indruk en geven de plaat een bijzonder eigen geluid. Het is een geluid dat fraai kleurt en even vaak prachtig contrasteert met de soms zeer expressieve zang van Anna Coogan, die mooi ingetogen kan zingen, maar ook enorm kan uithalen.
Door de bijzondere zang en de indringende en vaak zwaar aangezette instrumentatie is The Lonely Cry Of Space And Time een intense plaat, die pas na gewenning enorm aan kracht wint. De platen van Anna Coogan gingen in het verleden meestal aan mij voorbij, maar haar nieuwe plaat heb ik, na de eerste aarzeling, heel stevig omarmd.
Erwin Zijleman
Je kunt het album hier beluisteren en kopen:
https://annacoogan.bandcamp.com/album/the-lonely-cry-of-space-and-time
No comments:
Post a Comment