Zo Lang Mogelijk. Mevrouw Tamara

Mevrouw Tamara, in het dagelijks leven Tamara van Esch, stond recentelijk in het voorprogramma van Elenne May. Op grond daarvan ben ik van te voren even gaan luisteren op Spotify. Dat maakte benieuwd naar meer. Op dit blog tref je al meer aan over het optreden.

Tijdens de eerste luitstersessie had ik aanvankelijk het idee op een verkeerde link geklikt te hebben. Aafke Romeijn? AAPNOOTMIES? Aan dit rijtje jonge vrouwelijke artiesten durf ik Mevrouw Tamara wel toe te voegen.

Het eigene kwam echter ook al vroeg naar voren. Als gevolg daarvan heb ik nu een prachtig uitgegeven cd in handen, maar een boekwerk dan een plaat. Reuze onhandig om op te bergen, omdat het formaat totaal afwijkt van de gangbare, dus gewoonweg niet past in mijn cd kast. Daar staat het unieke tegenover. Geldt dat ook voor de muziek?

Ik durf heel voorzichtig te stellen dat het antwoord op die vraag ja luidt. Mevrouw Tamara is niet bang om een pastorale sfeer neer te zetten, die zelfs naar een klassiek pianostuk neigt zoals in 'Tussenuit'. Met kleine horten en stoten klinkt er muziek die zo in het 'Kairos' radioprogramma van .No past. Nils Frahm, Douglas Dare, wat namen die mij te binnen schieten naar aanleiding van Kairos.

De andere nummers hebben een meer instrumentatieve begeleiding, maar kunnen wel in deze sfeer gevangen worden. De zang is zwevend. Opgenomen met een galm, die het geheel een ruimtelijk karakter geeft. Dat geldt eveneens voor de mix die gemaakt is van de opnames. Ruimtelijk is het juiste woord. Daarmee komt Mevrouw Tamara in de buurt van een band als I Am Oak. Sfeer is heel bepalend voor het eindresultaat. Dat ze zo goed past als voorprogramma van Elenne May, al komt dat als live solo act niet volledig tot zijn recht.

Dat wil niet zeggen dat het geluid klein is gehouden. In de eerste nummers speelt een orkest mee dat werd opgenomen in een kerk in IJmuiden. Mooi te horen is hoe het geluid aanzwelt, zonder dat het alles overneemt. Het eert het nummer, niet zichzelf.

Daaronder ligt de basis van de plaat. Producer Floyd Atema speelt drums, Harmen Sieleken bas en Pete Barnes gitaar, naast de keyboards en gitaar van Tamara van Esch zelf. Daarnaast speelt Anne Soldaat gitaar op een aantal nummers. Ik krijg steeds meer het idee dat hij zich als een coach opstelt voor aanstormend talent dat hij ziet zitten.

Als ik de indeling van Zo Lang Mogelijk nog eens bekijk, is er duidelijk een opdeling in blokjes qua begeleiding of beter wie daar aan zijn toegevoegd: orkest, Anne Soldaat, Myrthe van de Wetering (violen) en Gwen Thomas (keyboard ondersteuning). Ieder blok kent daardoor een eigen sfeer, zonder het geheel te kort te doen.

De muziek is vrijwel geheel in Tamara van Esch' thuisstudio opgenomen. Complimenten zijn op zijn plaats, want het klinkt mooi en helder. De mix zorgt er voor dat alles ook goed hoorbaar is. Het geeft de muziek iets sprookjesachtig. De zangeres kan daar als een fee overheen zweven, sterretjesstof uitsprinkelend met haar staf. Ze zingt nog over een 'Sprookje' ook.

Alles overhorende stel ik vast dat de vergelijking die ik aan het begin maakte met twee andere, jonge, Nederlandse zangeressen ook mank gaat. Het ambitieniveau van Mevrouw Tamara ligt hoger, is veel kunstzinniger. Dat kan ten ondergaan in pretenties, maar die valkuil ontwijkt zij vakkundig. Door het grote klein te houden, blijft de muziek op Zo Lang Mogelijk net zo bescheiden als ambitieus. Een knappe prestatie op het breukvlak van singer-songwriter, pop en jazz waar Mevrouw Tamara haar muziek schrijft.

Zo Lang Mogelijk heeft mij behoorlijk geraakt. Mevrouw Tamara heeft een groot talent en weet dit ook om te zetten in fraaie liedjes die het oor strelen en op de juiste momenten het leven een flink stuk mooier maken.

Wo.

Je kunt hier luisteren naar 'Prooi':

https://www.youtube.com/watch?v=OS0id5dS8_Y

en het album hier bestellen:

http://www.mevrouw-tamara.nl/zolangmogelijk/index.php#winkel