Blue rider. Zachary Cale

PopMatters grossiert dit jaar in mooie jaarlijstjes, maar mijn grootste ontdekking komt toch uit het lijstje met de 10 meest over het hoofd geziene platen van 2013. Uit deze top 10 heb ik er eerlijk gezegd negen over het hoofd gezien, terwijl nummer 10 (Emily Jane White) al een tijdje geduldig op de stapel ligt te wachten (maar daar nog wel een keer af komt). Het meest onder de indruk ben ik echter van de nummer 1 uit de lijst: Blue Rider van Zachary Cale. Zachary Cale (geen familie van John of J.J.) is een niet meer zo heel jonge Amerikaanse singer-songwriter (35+ in ieder geval) die tot dusver een aantal platen heeft gemaakt. Blue Rider verscheen eerder dit jaar en is echt een hele mooie. De openingstrack van Blue Rider begint met fraai akoestisch fingerpicking gitaarspel, waaraan wat donkere elektronische klanken zijn toegevoegd. Als Zachary Cale begint te zingen denk je even met een jonge Dylan te maken te hebben, maar dat is een associatie die bij mij net zo snel verdween als hij gekomen was. Zachary Cale maakt sobere muziek, maar door het volle gitaarspel en de subtiele accenten op de achtergrond (zowel akoestisch als elektronisch) klinkt het zeker niet kaal. De combinatie van het gitaarspel op de voorgrond en de donkere klanken op de achtergrond geven de muziek van Cale een bijzondere spanning, die mooi past bij zijn bijzondere stem. De gebruikte ingrediënten zijn in vrijwel alle tracks gelijk, maar toch is Blue Rider een hele spannende plaat, die steeds weer net wat andere dingen laat horen. Zachary Cale maakt geen singer-songwriter muziek die het goed doet op de achtergrond. Hiervoor zitten zijn songs te ingewikkeld in elkaar en gebeurt er teveel in de songs van de Amerikaan. Blue Rider doet hier en daar wel wat denken aan Kurt Vile en zeker aan Richard Buckner, maar persoonlijk hoor ik ook wel wat van Elliott Smith, al is het aantal verschillen tussen de drie genoemde muzikanten en Zachary Cale aanzienlijk groter dan het aantal overeenkomsten. Blue Rider lijkt een achteloos opgenomen akoestische plaat, maar bewust of onbewust is er veel aandacht besteed aan de productie van de plaat. Blue Rider klinkt opvallend ruimtelijk en heeft vaak een bijna bezwerend karakter, zeker wanneer de akoestische gitaar, de toegevoegde accenten en de stem van Zachary Cale elkaar versterken. Naarmate je de plaat vaker hoort zal je merken dat er steeds meer op zijn plaats valt, waardoor de plaat van Zachary Cale nog lang aan kracht en intensiteit blijft winnen. Blue Rider is zo’n plaat die je zonder een zetje in de goede richting nooit op zal pakken, want de plaat heeft dit jaar nauwelijks aandacht gekregen. Ik ben heel erg blij dat ik de plaat toch nog hen opgepikt, want Blue Rider van Zachary Cale behoort absoluut tot de meest bijzondere platen van het muziekjaar 2013 en is, zoals PopMatters terecht aangeeft, een jaarlijstjesplaat. Liefhebbers van singer-songwriters die ook geregeld een rondje buiten de gebaande paden maken en die muziek maken die is geïnspireerd door het verleden maar alleen maar uit het heden kan komen, zullen hopelijk net zo aangenaam verrast zijn als ik door het buitengewoon fascinerende Blue Rider van Zachary Cale.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Hold fast'.