Het is voor mijn gevoel
nog niet zo heel lang geleden dat Cyrk van Cate Le Bon verscheen, maar
de doorbraakplaat van de singer-songwriter uit Wales blijkt al weer ruim
anderhalf jaar oud. Inderdaad de hoogste tijd dus voor een nieuwe
plaat: Mug Museum. Over Cyrk schreef ik ruim anderhalf jaar geleden het
volgende: "De muziek van Cate Le Bon is zeker niet alledaags. Haar mix
van oude folk, psychedelica, lo-fi, psych-folk en Krautrock klinkt als
Nico geproduceerd door Syd Barrett, als PJ Harvey die met een
tijdmachine is afgereisd naar de hoogtijdagen van de Krautrock of als
Sandy Denny die verstrikt is geraakt in het web van Devendra Banhart.
Cyrk staat vol met gruizige en vaak wat rammelende popliedjes met
inventieve gitaarlijnen, een drammerig orgeltje, spaarzame maar
trefzekere accenten van andere instrumenten en de bijna pastoraal
aandoende vocalen van de singer-songwriter uit Wales. Het is muziek die
met een beetje fantasie uit de jaren 60 had kunnen stammen, al kan alle
eigenzinnigheid die er in is te horen alleen maar uit het heden komen.
Bij oppervlakkige beluistering blijft de muziek van Cate Le Bon op Cyrk
niet echt hangen, maar wanneer je de tijd neemt voor deze plaat
openbaart zich een prachtig dromerig geluid dat een bijna hypnotiserende
uitwerking heeft". Dit is misschien wel heel makkelijk knippen en
plakken, maar het is ook zeker van toepassing op Mug Museum en mooier
kan ik het eerlijk gezegd niet verwoorden. Ook op Mug Museum maakt Cate
Le Bon weer muziek die totaal anders klinkt dan die van haar collega
singer-songwriters in het hokje eigenzinnige folk. Cate Le Bon heeft het
natte Wales inmiddels verruild voor het zonnige Los Angeles, maar
zonnestralen krijgen op Mug Museum niet veel kans. Als ik invloeden uit
de Amerikaanse popmuziek moet aanwijzen, kom ik uit in het New York van
de late jaren 60 en late jaren 70. Zeker het bijzondere gitaarwerk op de
plaat doet denken aan de donkere new wave uit de hoogtijdagen van de
CBGB club, terwijl elders invloeden van The Velvet Underground
nadrukkelijk aan de oppervlakte komen (en niet alleen vanwege de stem
van Cate Le Bon die nog steeds wat aan Nico doet denken), maar verder is
Cate Le Bon gelukkig vooral Cate Le Bon gebleven. Waar ik anderhalf
jaar geleden in eerste instantie niet wist wat ik hoorde, klinkt Mug
Museum direct redelijk vertrouwd, maar de muziek van Cate Le Bon blijft
bijzonder eigenzinnig. Het siert Cate Le Bon dat ze niet al te makkelijk
voortborduurt op Cyrk en steeds probeert om nieuwe wegen in te slaan.
Dat maakt ook van Mug Museum weer geen makkelijke plaat, maar het is wel
een plaat die diep onder de huid kan kruipen. Daar heeft ook Mug Museum
weer redelijk wat tijd voor nodig. Cate Le Bon maakt geen muziek
waarbij je je direct comfortabel voelt. Hiervoor strijkt haar muziek net
wat te vaak tegen de haren in en bieden haar songs bovendien wat te
weinig houvast. Na een paar keer horen was ik echter weer helemaal om.
Cate Le Bon is in de overvolle vijver met melancholische folkies een
singer-songwriter die haar klassiekers kent, niet alleen in het genre
maar ook ver daarbuiten. Al deze invloeden verwerkt de singer-songwriter
uit Wales in een geluid dat talloze voelsprieten naar het verleden
uitwerpt, maar de romp staat stevig in het heden. Mug Museum is net als
Cyrk een buitengewoon knappe plaat vol bezwerende kracht.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'I can't help you' luisteren.
No comments:
Post a Comment