FANTASTISCH, BEZWEREND,
BETOVEREND, IMPONEREND, WERELDPLAAT, JAARLIJSTJESPLAAT, MEESTERWERK. Zo
kan ik nog wel even doorgaan, want ik ben compleet verslingerd aan deze
plaat. Het debuut van de Amsterdamse band My Baby lag al een tijdje weg
te kwijnen op de stapel met de nieuwe releases van de afgelopen weken,
maar toen de plaat dan eindelijk uit de speakers kwam stond mijn wereld
op zijn kop. My Baby Loves Voodoo! van My Baby is een plaat met een
on-Nederlands broeierige mix van funk, soul, gospel, rock en blues. Het
is een mix die doet denken aan de hoogtijdagen van Sly & The Family
Stone, Funkadelic, Mother’s Finest en zeker ook Prince in zijn beste
jaren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat topbassist Larry Graham
(die met alle funk grootheden speelde) diep onder de indruk was toen hij
de band hoorde en My Baby vervolgens op sleeptouw nam. Dat heeft
uiteindelijk geresulteerd in My Baby Loves Voodoo!, dat met afstand de
beste plaat is die de afgelopen jaren in dit genre is verschenen. My
Baby imponeert in muzikaal opzicht met heerlijke zware funky ritmes,
aanstekelijk gitaarwerk met zo af en toe een psychedelisch randje en
heerlijk stuwende orgel en keyboardpartijen. Alleen van de muziek op My
Baby Loves Voodoo! zou ik al heel vrolijk worden, maar de band beschikt
in de persoon van Cato van Dijck ook nog eens over een zangeres die in
haar grote teen meer soul heeft dan al die hittepetitten die momenteel
als soulzangeres worden aangemerkt in hun hele lijf. Het levert een
plaat op die van de eerste tot de laatste noot volstrekt onweerstaanbaar
is. Laat het debuut van My Baby uit de speakers komen en het is feest,
maar de Amsterdamse band maakt ook muziek die de fantasie prikkelt en
steeds weer net wat andere dingen laat horen. My Baby imponeert
makkelijk met aanstekelijke funky klanken, maar als de band halverwege
de plaat kiest voor een ingetogen soulballad, staat het kippenvel
centimeters dik op je huid. My Baby maakt op haar debuut muziek die
normaal gesproken alleen in het diepe Zuiden van de Verenigde Staten
wordt gemaakt, maar funk met een vleugje voodoo past kennelijk net zo
goed bij de Mississippi als bij het IJ. Ik ben inmiddels al een tijdje
diep onder de indruk van deze plaat, maar My Baby Loves Voodoo! groeit
gewoon door. De ene keer dankzij de geweldige uithalen van Cato van
Dijck, de andere keer door de stuwende basloopjes, het funky drumwerk of
het inventieve gitaarwerk op de plaat. My Baby Loves Voodoo! van My
Baby is een plaat die Prince maar beter niet kan horen. Hij kan immers
alleen maar strontsaggerijnig worden van een plaat die hij al jaren wil
maken, maar nu wordt afgeleverd door een stel Amsterdammers.
WERELDPLAAT, maar dat wist je al aan het begin van deze recensie.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Out of gin'.
No comments:
Post a Comment