De meeste jaarlijstjes
zijn weer gepubliceerd en dus is mijn zoektocht naar de verborgen parels
van 2013 begonnen. Deze verborgen parels heb ik dit jaar vooral
gevonden in de lijstjes van de Amerikaanse muzieksite PopMatters (http://www.popmatters.com)
en dan met name in de meer genregerichte of thematische lijstjes. Dat
leverde een week of twee geleden al de geweldige plaat van Waxahatchee
op, maar de afgelopen dagen was de oogst nog veel indrukwekkender. Ik
heb er op de krenten uit de pop (de website van Erwin) de komende drie dagen plezier van en
begin bij de PopMatters lijst met de beste Americana platen. Op nummer 1
staat het debuut van het uit New York afkomstige trio The Lone Bellow.
The Lone Bellow zette het afgelopen jaar de VS op zijn kop, maar in
Nederland heb ik tot dusver niets van de band gehoord. Dat is gek, want
de "Brooklyn Country Music" die The Lone Bellow maakt zou het ook in
Nederland goed moeten kunnen doen. De muziek van The Lone Bellow sluit
immers aan op die van bands als The Lumineers en Mumford & Sons, wat
betekent dat ook The Lone Bellow grossiert in opzwepende songs die zich
laten inspireren door traditionele muziek, maar hier vervolgens een
geheel eigen draai aan geven. The Lone Bellow doet dat misschien nog wel
wat beter dan de genoemde concurrenten, vooral omdat de emotie in de
songs van The Lone Bellow wat dieper gaat. De songs op het debuut van
The Lone Bellow werden geschreven nadat de vrouw van zanger en gitarist
Zach Williams zwaar gewond raakte bij een ongeluk. Haar herstel was
lange tijd onzeker, waardoor de songs op het titelloze debuut van The
Lone Bellow worden gedomineerd door leven tussen hoop en vrees. Het
geeft de plaat een diepe emotionele lading die wordt overgedragen op de
luisteraar. Niet alleen in emotioneel opzicht vind ik de plaat van The
Lone Bellow indrukwekkender dan die van de concurrentie. In muzikaal
opzicht is The Lone Bellow veelzijdiger en is hun muziek indringender.
Ook The Lone Bellow is niet vies van aanstekelijke en lichtvoetige
deuntjes, maar over het algemeen genomen wordt er steviger en complexer
gemusiceerd, wat de plaat van The Lone Bellow meer diepgang en dynamiek
geeft. Zach Williams is een uitstekend zanger, maar net als de eerder
genoemde concurrenten en zeker ook het nog niet genoemde The Civil Wars,
is The Lone Bellow niet vies van stevig aangezette meerstemmige
vocalen, wat de muziek van The Lone Bellow nog wat meer zeggingskracht
geeft. Met name de harmonieën op het debuut van het trio uit New York
zijn van een bijzonder hoog niveau en laten die van The Lumineers en
Mumford & Sons ver achter zich. Het debuut van The Lone Bellow is
direct een indrukwekkende plaat, maar bij beluistering met de
koptelefoon hoor je pas echt hoe goed de plaat is. Dan valt op hoe mooi
het allemaal klinkt, hoe knap het in elkaar steekt en met hoeveel passie
en emotie The Lone Bellow muziek maakt. Het debuut van de band is dan
om te janken zo mooi en wordt de komende tijd nog wel wat mooier en
indrukwekkender vrees ik. Ik heb nu al spijt van mijn jaarlijstje (want
daar moet deze plaat zeker in), maar ben aan de andere kant
zielsgelukkig dat ik deze, al in januari verschenen plaat, toch nog heb
ontdekt. Een van de betere Americana platen van 2013? Ja, absoluut.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'You never need nobody' luisteren.
No comments:
Post a Comment