Posts
Dus ook de nummers zonder Jim Morrison. Vooral dat laatste bleek een pijnlijke ervaring voor vrijwel alle deelnemers. Grotendeels terecht, is wel gebleken. Zonder Jim haalde de band zelden een niveau dat in de buurt komt van de mindere nummers op bijvoorbeeld ‘The Soft Parade’. Kennelijk was hij toch de magische factor in de band, de kwaliteitsmanager. Maar misschien was het gewoon op. Dat zullen we nooit weten. Ik ga voor één uitzondering, in mijn oren, een lans breken. ‘Ships w/ Sails’ is een prachtig gelaagd nummer, dat boven alles zonder Jim uitsteekt. Torenhoog.
Aan het begin merkte ik al, we startten in de eerste dagen van maart en eindigden een paar dagen teug, dat scoren op deze manier lastig is. Alles is immers relatief en als ik nummer een 8 geef, wat betekent dat straks? Sterker de 10nen kwamen ook al gauw en als dit nummer een 10 heeft, moet die ook, want dat is dan eigenlijk een 15. Daarom besloot ik al snel dat ik na afloop nog een keer alle nummers met een 10 zou gaan vergelijken. Kan ik mijn eigen, ultieme score krijgen? Daarover zo meer.
The Doors. Ik heb al mijn herinneringen over de band en haar muziek, de wijze waarop ik er mee in contact ben gekomen, mijn verbazing over hoe weinig hits zo’n grote band in Nederland heeft gehad en nog veel meer, gedeeld in de afgelopen maanden. Die ga ik hier niet herhalen. Wel hoe goed ik de band vond en vind. Ik kwam er achter dat ik de platen eigenlijk, met uitzondering van één LP/CD al jaren niet meer speel. ‘The Box Set’ was ik eigenlijk bijna vergeten. De bootleg cassettes die ik ooit van een toenmalige vriend, dank Richard, heb gekopieerd, bleken er voor te hebben gezorgd dat er bijna geen verrassingen voorbij kwamen. Op een zeer enkele na. Dat alles ligt stof te vergaren. Op ‘L.A. Woman’ na. Die plaat behoort tot mijn absoluut favoriete platen ooit. The Doors is een van de bands die mijn muzieksmaak hebben gedefinieerd. Al heel vroeg, als jongentje spraken hun hitjes mij aan en dat is nooit overgegaan.
Met de coverbandjes waar ik in speelde, drie stuks tot op heden, heb ik door de jaren heen veel The Doors nummers gespeeld. Dat is altijd een feest om te doen. Met mijn huidige band Sweetwood spelen we er een: ‘Riders On The Storm’. Toen onze toenmalige toetsenist met het idee kwam dacht ik meteen: “dat kan niet”. De eerste keer oefenen lukte het al qua groove en alles, daarna heel veel werk op de details. De reactie van het publiek, zoete herinnering inmiddels, is er altijd een van verbazing en dan groot enthousiasme,“Yeah!”.
The Doors, 1967 – 1971, met uitloop, dat was het eigenlijk. Van ‘The Doors tot aan ‘L.A. Woman’ zit vier en een half jaar. De output is vergeleken met moderne, grote bands, enorm. Zoals dat toen ging. In mijn beleving is muzikale ontwikkeling ook alleen zo mogelijk. Drie jaar toeren achter 10 nummers aan is de dood voor iedere band. The Door waren bijna klaar in dezelfde tijdsspanne.
Dit zijn de nummers die ik een 10 heb gescoord en een 9 die ik heb laten staan, want dat had in retrospectief een 10 moeten zijn, het al genoemde ‘Ships w/ Sails‘:
Riders on the Storm (L.A. Woman, 1971)
Ships w/ Sails (Other Voices, 1971)
Peace Frog (Morrison Hotel, 1970)
The Changeling (L.A. Woman, 1971)
Love Me Two Times (Strange Days, 1967)
Light My Fire (The Doors, 1967)
You're Lost Little Girl (Strange Days, 1967)
Waiting for the Sun (Morrison Hotel, 1970)
Hyacinth House (L.A. Woman, 1971)
Blue Sunday (Morrison Hotel, 1970)
Cars Hiss by My Window (L.A. Woman, 1971)
People Are Strange (Strange Days, 1967)
Back Door Man (The Doors, 1967)
Love Her Madly (L.A. Woman, 1971)
The Crystal Ship (The Doors, 1967)
Touch Me (The Soft Parade, 1969)
Orange County Suite (The Lost Paris Tapes,? / Box Set, 1997)
The End (The Doors, 1967)
Roadhouse Blues (Morrison Hotel, 1970)
L.A. Woman (L.A. Woman, 1971)
Terugkijkend, zijn er een aantal nummers die geen 10 verdienen, maar een 9 of 9,5. Die ik dus wel heel erg goed vind, maar relatief binnen het The Doors genre niet de absolute top zijn. Zo hield ik 11 tienen over (en een 9). Uiteindelijk laat ik twee singles af vallen, ‘Touch Me’ en ‘Love Her Madly’. Met pijn in het hart, want het zijn geweldige nummers. Dan kom ik hier op uit voor mijn top 10.
10. People Are Strange
9. Waiting For The Sun
8. Orange County Suite
7. Ships w/ Sails
6. Light My Fire
5. Roadhouse Blues
4. Love Me Two Times
3. The Changeling
2. Riders On The Storm
1. L.A. Woman
Dat laatste verbaast me. Ik had echt Riders op 1 verwacht, met Light My Fire daarachter. Niet dus. Het per dag individueel luisteren van één nummer is een zeer originele manier om door een oeuvre heen te luisteren. (Ik ben blij dat ik dat niet hoef te doen voor een artiest als Neil Young. Daar zou geen einde aan komen en hoe houd je nummers nog uit elkaar?) Ik ben soms oprecht verrast door een nummer en maar een heel enkele keer echt teleurgesteld. De Jim-loze nummers nog eens horen was ook prima. Die platen zijn, heel incidenteel, ook best het luisteren waard. Over een enkel live misbaksel?, ach, iedere band heeft wel eens een slechte avond. We mogen ook wel aannemen dat echt alles nu wel is uitgebracht. Dat dit het was.
Als het spel voor mij iets heeft bevestigd, dan is het dat The Doors een van de beste bands is die de pop/rock revolutie van de jaren 60 heeft voortgebracht. Nogmaals dank, Simon77. Het was een genoegen!
Wout de Natris
Luister naar onze Spotify Playlist om uit te vinden waar we over schrijven:
https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g
Geen opmerkingen:
Een reactie posten