Naar
aanleiding van mijn recensie van de prachtplaat van Phoebe Bridgers
(voor mij een van de mooiste van 2017), kreeg ik vanuit de Verenigde
Staten de tip om ook eens te luisteren naar de muziek van Stone Irr.
Ik
sta altijd open voor tips en hoopte in dit geval natuurlijk op een
intieme vrouwelijke singer-songwriter plaat vol melancholie. Daarvoor
ben je bij Stone Irr niet helemaal aan het juiste adres, want het
betreft hier een mannelijke singer-songwriter uit Bloomington, Indiana.
Toch
was ik direct bij eerste beluistering onder de indruk van de muziek van
de Amerikaan en begreep ik de tipgever’s associatie met de muziek van
Phoebe Bridgers.
Sinner
wordt gepresenteerd als het officiƫle debuut van Stone Irr, maar de
muzikant uit Indiana bracht in eigen beheer ook al een EP en een album
uit. Deze worden qua schoonheid ruimschoots overtroffen door Sinner, dat
direct bij eerste beluistering een onuitwisbare indruk maakte en me
vervolgens alleen maar dierbaarder is geworden.
Net
als het door mij zo geprezen debuut van Phoebe Bridgers is Sinner van
Stone Irr een zachte, intense en van melancholie overlopende plaat.
Stone Irr keert net als zijn jonge collega uit Los Angeles terug naar
zijn jeugd en het is een jeugd die niet makkelijk is geweest, al zijn
het andere demonen die Stone Irr op zijn pad vond.
Sinner
gaat niet over de verleidingen en leegheid van een grote Amerikaanse
stad, maar over het conservatisme en de leegheid van het Amerikaanse
platteland, waar religie nadrukkelijk regeert en niet de vrijheid biedt
die Stone Irr in zijn jeugd zocht.
De
melancholie op Sinner legt een donkere deken over het debuut van de
muzikant uit Indiana. Het is een deken die nauwelijks daglicht doorlaat
en die verstikkend kan werken, maar het is ook een deken die Sinner
voorziet van een enorme intensiteit en broeierigheid.
Sinner
is gevuld met uiterst ingetogen klanken vol melancholie, maar het zijn
ook klanken van grote schoonheid. Het is muziek die een wat unheimisch
gevoel geeft, maar het is ook muziek die voorzichtig betovert. Waar
de al eerder genoemde Phoebe Bridgers haar intieme akoestische klanken
combineert met stekelige accenten, is de instrumentatie op Sinner zonder
uitzondering zacht en intiem.
Het
effect van de instrumentatie wordt versterkt door de in meerdere lagen
opgenomen stem van Stone Irr. Zeker wanneer meerdere lagen worden
gecombineerd doet Sinner denken aan de meest ingetogen muziek van The
Beach Boys, maar het debuut van Stone Irr heeft ook volop raakvlakken
met de platen van Sufjan Stevens en met het glorieuze debuut van Jeff
Buckley.
Sinner
is een fluisterzachte plaat vol melancholie en schoonheid, maar het is
ook een intense plaat vol onderhuidse spanning. Het is een plaat die
aangenaam voortkabbelt op de achtergrond, maar wanneer je met wat meer
aandacht luistert is het ook een plaat die van alles met je doet en die
alleen maar mooier en intiemer wordt.
Stone
Irr opereert vooralsnog voornamelijk in de anonimiteit of obscuriteit,
maar Sinner is een plaat die veel meer aandacht verdient en die zomaar
kan uitgroeien tot een van de grote verrassingen van 2017.
Erwin Zijleman
Je kunt Sinner hier beluisteren en aanschaffen:
https://stoneirr.bandcamp.com/album/sinner
No comments:
Post a Comment