De
uit Barcelona afkomstige Joana Serrat bracht in 2011 al eens in eigen
beheer een plaat uit, maar trok buiten haar vaderland voor het eerst
serieus de aandacht met het eind 2014 verschenen Dear Great Canyon (lees de recensie hier: http://wonomagazine.blogspot.nl/2015/04/dear-great-canyon-joana-serrat.html).
Op
deze plaat werkte de Spaanse (of is het Catalaanse?) singer-songwriter
samen met de van The Arcade Fire bekende Howard Bilerman en eerde ze
nadrukkelijk de goed gevulde platenkast van haar ouders.
In
deze platenkast domineerden de Amerikaanse folk- en countryrock uit de
jaren 70 en het waren dan ook deze genres die het geluid op Dear Great
Canyon bepaalden, al voegde Joana Serrat ook wel wat modernere invloeden
toe aan haar sfeervolle muziek, waaronder een snufje elektronica.
Op
het vorig jaar verschenen Cross The Verge werkte Joana Serrat wederom
samen met Howard Bilerman en schoof ze verder op richting de Amerikaanse
rootsmuziek met een stemmig geluid waarin de pedal steel floreerde en
waarmee de jonge singer-songwriter nog wat meer indruk maakte.
Op
het deze week verschenen Dripping Springs kiest Joana Serrat nog wat
nadrukkelijker voor de Amerikaanse rootsmuziek uit de jaren 70 in het
algemeen en de countryrock uit deze periode in het bijzonder. Voor haar
nieuwe plaat toog de singer-songwriter uit Barcelona naar Dripping
Springs, Texas, waar ze samenwerkte met de eigenzinnige rootsmuzikant
Israel Nash en geluidsman Ted Young, die met de groten der aarde
werkte. Samen
met flink wat muzikanten uit de band van Israel Nash werd vervolgens
een plaat opgenomen en ik vind het een fascinerende plaat.
Israel
Nash drukt nadrukkelijk zijn stempel op de instrumentatie op de plaat
en betovert met heerlijke zweverige klanken vol echo’s uit het verleden.
De Amerikaanse muzikant claimt hierbij flink wat ruimte en schuwt de
lange jams vol prachtig gitaarwerk niet. Het tempo ligt laag, waardoor
Dripping Springs over het algemeen loom en dromerig kinkt.
Het
is een geluid vol invloeden uit de hoogtijdagen van de Amerikaanse
countryrock, maar zeker wanneer het tempo laag ligt en Israel Nash en
zijn band alle tijd nemen voor het inkleuren van de songs van Joana
Serrat doet Dripping Springs ook flink denken aan Mazzy Star in haar
meest dromerige en psychedelische momenten.
Persoonlijk
hou ik wel van het lome en zompige geluid dat Israel Nash heeft gekozen
voor de nieuwe plaat van Joana Serrat, al gaat het, zeker op het eerste
gehoor, wel wat ten koste van de songs op de plaat. Zeker bij eerste
beluistering vond ik Dripping Springs vooral klinken als een plaat van
Israel Nash met een gastrol voor Joana Serrat in plaat van andersom,
maar hoe vaker je Dripping Springs beluistert, hoe groter de rol van de
Spaanse singer-songwriter wordt.
Ook
op haar nieuwe plaat zingt Joana Serrat weer prachtig en verleidt ze
met heerlijk zwoele vocalen met een licht Spaanse tongval. Het zijn
vocalen die soms verzuipen in het bijzondere geluid dat Israel Nash
heeft gecreƫerd, maar op een of andere manier maakt dit de zang op de
plaat alleen maar mooier wanneer Joana Serrat de spotlights kiest.
Ik
kan me voorstellen dat liefhebbers van de intieme popliedjes van Joana
Serrat het grootse geluid op Dripping Springs wat overweldigend vinden,
maar uiteindelijk pakt het wat mij betreft prachtig uit en heeft Joanna
Serrat wederom een prachtplaat afgeleverd die de herfstavonden op
beeldende wijze inkleurt.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Come Closer':
https://www.youtube.com/watch?v=Fgq5Kbk_QJA
No comments:
Post a Comment