Bal. De Kift

Alle festiviteiten zijn voorbij. Het samenvloeien met Rats On Rafts, Bidonville is opgeruimd, Wee Mij uitgespeeld en 25 jaar De Kift gevierd. Het is tijd voor een ander, compleet nieuw feest, genaamd Bal.

De verrassing is dat het album begint met misschien wel het beste nummer dat De Kift ooit live heeft gespeeld in de afgelopen paar jaar. Ik had het voor mijzelf 'Feeste Feeste Feeste' genoemd en wat blijkt: het is de titelsong geworden van de nieuwe plaat. 'Bal' is een overweldigend nummer. Pim Heijne knalt erin met een punked up elektrische gitaar. Daarna knalt de hele band in de overtreffende trap verder. De drums, de toeteraars en Wim van Weele als "Admiraal B.", met drie Braziliaanse trommels voor zijn buik, houdt van ons, van ons allemaal. En in de zaal weet je dat het waar is. Als Admiraal B. er is, zijn de Hemelse Engelen nooit ver weg. Kortom, als De Kift 'Bal' speelt, houdt iedereen van elkaar. Er is zelfs geen twijfel mogelijk. Iedereen lacht, zingt mee, terwijl de positieve energie door d'adren vloeit. Dit nummer is het mooiste en beste feestnummer ooit gemaakt, omdat het inclusief is en niemand uitsluit.

De Kift is flink uitgebreid voor Bal en dat is direct te horen in 'Bal'. Over al dat punk geweld is een prachtig arrangement voor de toeteraars geschreven. Een hint van zeldzame klasse en sophisticering.  'Bal' staat eindelijk op plaat en wat een feest is dat. Dan kan eigenlijk de rest van de plaat niet meer tegen vallen. Ik ga onderzoeken of dat ook zo is.

Maar wat gebeurt er als je zo juist naar een van de beste nummers ooit gemaakt geluisterd hebt, aan het begin van een nieuw album nog wel? Dan valt alles wat er na komt zwaar tegen.....

.... Het duurde bij eerste beluistering tot diep in het album voordat mij een andere schoonheid begon op te vallen. Vanaf dat moment ben ik Bal gaan beluisteren vanaf nummer 2. Ik heb al eerder opgemerkt dat De Kift melodisch en harmonisch steeds beter wordt met de jaren. Was 'Bidonville' conceptueel enorm sterk, muzikaal was het deels een stap terug naar het verleden. Bal pakt de draad op waar hij aan het einde van 'Brik' neergelegd was.

Natuurlijk hoor ik na 20 jaar De Kift volgen op zich niets meer. Daarvoor zijn de stemmen van Ferry Heijne, Frank van den Bos en Wim ter Weele te karakteristiek, zijn de afwijkende ritmes inmiddels te bekend, het schetterende koper te herkenbaar. En toch gaat De Kift op haar 11e plaat met gemak over alles heen wat hiervoor kwam. De band weet de weemoed nog beter te vangen. Juist door buiten haar betreden pad te treden. Zoals in 'D', waar een viool het enige instrument is onder de tekst die gedachten aan het verleden verwoordt. Wat De Kift beter dan ooit doet, is het vangen van die weemoed, maar combineert dat met een diep gevoeld mededogen voor de karakters in de teksten en voor het leven in het algemeen.

Die teksten zijn, zoals altijd, bewerkingen van teksten en gedichten van anderen. De ene keer gezongen, de andere keer voorgedragen of een combinatie daartussen. Dit maakt De Kift vrij uniek. De band speelt met de mogelijkheden die (de voordracht van) muziek brengt. Er zijn geen grenzen qua voordracht, nooit geweest, natuurlijk, maar de grenzen van de muzikale mogelijkheden zijn nog eens doorbroken op Bal.

Dat blijkt meteen uit het tweede nummer, 'Strijkstok'. Het aantal instrumenten is groter, het arrangement nog weelderiger, met fraaie harmonische lagen tussen trekzak en blazers. En dat is nog maar het begin, want er komt naarmate het nummer vordert steeds een instrument bij lijkt het wel. Sommige heel elementair een paar noten spelend, andere voluit. En alles past. Het lijkt Steely Dan wel, maar dan De Kift volkomen eigen.

Dit is de basis van Bal: prachtige melodieën en weemoed. 'Langzaam Aan' is zo'n typisch De Kift nummer. Een afwijkend ritme, voordracht en zang. Het toeren door Frankrijk heeft zeker iets opgeleverd. Meer dan ooit te voren zit er een element van het chanson in hun muziek. Samen met een oog voor details ontstaat een prachtig muzikaal kunstwerk. Minder punk, minder anarchie, meer pure muziek zonder de beginselen van De Kift uit het oog te verliezen.

Steeldrums, violen, een gewone piano, een uit Turks Fruit geplukte, weemoedige mondharmonica, een cello, allemaal instrumenten die niet vaak of nooit bij De Kift te horen zijn. Het komt allemaal voorbij. Ik was al onder de indruk van 'Hoofdkaas' en vervolgens 'Brik'. Heb genoten van het muzikale toneelstuk 'Bidonville' en geheadbangd op 'Rats On Rafts De Kift' , maar sta met open mond te luisteren naar Bal. Wat een plaat, wat een schoonheid.

Vandaag gaat Bal in première in het Patronaat. Helaas kan ik daar niet bij zijn, maar een paar dagen later in Leiden wel. Ik ben heel benieuwd, maar moet mij sterk vergissen als dat geen FEESTE! wordt.

Wo.

Je kunt hier luisteren naar 'Paradijs':

https://www.youtube.com/watch?v=Plskvg92PAM

en Bal hier bestellen:

http://dekift.nl/winkel/