De Beatles en de Stones. De start van een discussie

In de 60s was het kennelijk zo dat je fan was van of The Beatles of The Rolling Stones. Iets was meer dan 50 jaar later niet meer voor te stellen is, wellicht? Voor degenen die in de jaren 90 de muziek volgden, was er, voornamelijk in Engeland, "de vete"Oasis vs. Blur. Zoiets moet het geweest zijn.

Om aan dat gevoel een beetje recht te doen, heb ik deze twee plaatjes toegevoegd, van een single van beide bands uit de winter van 1967, strijdend om de eerste plaats van de hitparades in de hele wereld. Natuurlijk gewonnen door The Beatles, een band waar geen maat op stond qua eerste plaatsen in die tijd.

In 2011, nog in de papieren versie van WoNo Magazine, ontstond een discussie over de Beatles en de Stones. Dit leverde een aantal reacties op. Een reactie is echter, zo bleek onlangs op de verjaardag van .No, nooit gepubliceerd. Dat kan niet meer worden rechtgezet in het originele format. Daarom nu maar even zo, om alsnog recht te doen aan het werk van WoNoVice.

Nu de discussie toch opnieuw geopend is, nodig ik iedereen uit om aan de uitnodiging van WoNoVice gehoor te geven: geef jouw visie op de Beatles en de Stones. Door de bril van nu, van toen of er tussenin. Alles is goed. Dat kan door te reageren in de daartoe bedoelde sectie van dit blog of door een e-mail te sturen.

Zelf zal ik dit binnenkort doen, maar eerst moet ik een mea maxima culpa uitspreken voor WoNoVice; bij deze. Hier volgt, bijna zes jaar na zijn niet geplaatste inzending, zijn bijdrage.


Wat luistert mijn zoon en waarom? Overtuigingetje kopen?

Ik ben Beatles fan, al heel lang en ik ben er trots op. Ik kan hun muziek nog steeds heel regelmatig draaien zonder dat ik er moe van wordt. Op de terugweg van het winkelcentrum heb ik gisteren bijvoorbeeld ‘A day in the life’ gedraaid en kan dan bijna een traan laten vanwege de vrolijke droefheid die in dat lied klinkt.

Ik ben geen Stones fan. Nooit geweest en zal het ook nooit worden. Ik wordt niet aangetrokken door het schreeuwerige geluid en de brede, brullende bek van hun zanger.  Ze hebben wel een paar mooie nummers gemaakt, begrijp me niet verkeerd, maar ik moet er niet aan denken om langere tijd naar hun muziek te moeten luisteren. Het laatste album dat ik van ze had (Gimme Shelter) is in 1994 samen met al mijn andere LP’s verkocht. Ik heb nooit een cd van ze gekocht.

Al in de 70’er jaren heb ik me verwonderd over de (zogenaamde) strijd tussen de Stones en Beatles fans en heb ik me afgevraagd hoe dit toch zo komt. Vandaar de uitdaging aan de WoNo lezers om met hun visie hierop te komen.

Maar, ik merk dat ik heel erg worstel met de wijze waarop ik het zelf duidelijk kan maken (of laten voelen) waarom de muziek van de Beatles toch zoveel beter is en meer impact heeft. Moet ik schrijven over de emoties die ze bij me boven brengen (zie eerste alinea) of over het feit dat het afgerond is. Dat het geheel meer is dan de som der delen, hoewel sommige delen afzonderlijk toch wel erg goed waren of gaat het om de beleving in het algemeen.

Van de Stones heb ik nooit begrepen wat de afzonderlijke leden deden behalve drugs en zwemmen (hoewel dat niet geheel goed afliep). De Beatles deden natuurlijk ook wat drugs, maar dat zag er minder gevaarlijk en erg uit.

Vergelijk het doorleefde gezicht van de Stones overlevenden met dat van de Beatles overlevenden. Ik hoop toch dat ik er over 15 jaar als de laatste uitzie.

Ik ken Stones fans, net zo goed als ik Beatles fans ken. We zijn volgens mij niet zo veranderd over de laatste 40 jaar. De Stones fans die ik ken lopen in hun vrije tijd nog steeds in iets als een leren jekkertje en roken shag. De Beatles fans lijken eerder brave huisvaders te zijn (geworden).

Om een beeld te kunnen vormen heb ik de laatste maanden berichten uit de pers verzameld waar de Beatles of Stones in werden genoemd. En eigenlijk werd het beeld hierdoor heel duidelijk. Vandaag bijvoorbeeld twee stuks. In de film ‘Mr. Popper en zijn penguins’ probeert mr. Popper de eigenaresse van een restaurant te overtuigen de zaak aan hem te verkopen. Hij schetst een beeld hoe haar pensioen kan zijn: ‘Picture yourself in a boat on a River with tangerine trees and marmalade skies’. Als het hem niet lukt zegt hij: ‘Had ik toch maar voor ‘Strawberry Fields Forever[1]’ moeten gaan’. Vanmorgen in de Volkskrant een artikel over muzikale ouders en hun muzikale kinderen. Door twee van de drie kinderen wordt de Beatles als referentie gebruikt. Bij de een omdat vader zo’n grote fan is en bij de ander omdat hij dat zelf is. De Stones komen er nergens in voor.

Mijn zoektocht en mijn vraag aan de WoNo-lezers kwam eigenlijk ook van zo’n verwondermoment. De Volkskrant had een wekelijkse rubriek waarin basisschool leerlingen in hun slaapkamer worden gefotografeerd en iets over henzelf vertelden. De 10-jarige Ilse Lavell vertelt op 22 maart jl. dat ze graag naar de Beatles luistert, net als haar broer en zus van 15 en 17. Meteen kwam de vraag naar boven hoe het toch mogelijk was dat zelfs de kinderen van deze tijd niet alleen naar een groep uit de zestiger jaren (van de vorige eeuw) luisteren maar hem zelfs als hun favoriete groep noemen. Dat zou betekenen dat ik in 1969 (toen ik zelf 10 jaar was) de ODJB (Original Dixieland Jazz Band) uit de twintiger jaren als mijn favoriete groep zou noemen. En bij mij was dat mogelijk want mijn vader is jazz fanaat en draaide veel dixieland.

Recent onderzoek door Tom ter Bogt, hoogleraar popmuziek van de Universiteit Utrecht toont aan dat de huidige jeugd met muziek minder rebelleert tegen hun ouders. Hun muzieksmaak komt juist meer overeen met die van hun ouders. Dat betekent dat de liefde voor zowel de Stones als de Beatles aan de nieuwe generaties doorgegeven zou moeten zijn. Overigens ging het in het onderzoek om stijlen en niet om specifieke groepen, zo komen de Stones er mogelijk nog iets mee weg. Maar, als er vroeger ongeveer evenveel Stones als Beatles fans zijn geweest, dan zou er nu ongeveer evenveel van de één als van de ander te horen, lezen en zien moeten zijn.

Waarom noemen deze kinderen niet de Stones als hun favoriete band? Vroeger was je altijd wel voor één van beide? Waarom nu niet meer? Leeft die (twee)strijd nog? Zijn de oude tegenstanders van toen nog steeds tegenstanders of hebben wij elkaar gevonden? Is er toch nog wat van die strijd terug te vinden in de tijd van nu?

En zo ben ik de afgelopen maanden om me heen gaan kijken wat ik nog van beide bands kon vinden in de huidige tijd zodat ik een antwoord kon geven op mijn vragen én de vraag die ik aan de WoNo lezers had gesteld. Een korte opsomming:

-       Zo nu en dan kom ik T-shirts met de tekst John, Paul, George & Ringo tegen. Zelfs zonder de naam van de band te noemen weet iedereen wie het zijn. Dat zal je bij de Stones niet lukken;

-        De film ‘A hard days night’werd afgelopen zomer uitgezonden. The Beatles hebben een paar speelfilms gemaakt. Niet de beste die er zijn, maar voor fans leuk om naar te kijken. Op IMDB hebben ze zelfs de cijfers 7.0, 7.2 en 7.6 als beoordeling van de kijkers gekregen;

-        De Stones hebben geen films gemaakt. Mick Jagger heeft er wel in een aantal gespeeld, een aantal keer de hoofdrol zelfs. Slechts één van deze films haalt een 7.1, de rest er ver onder met als dieptepunt de film ‘Running out of luck’ met een 4.4. Deze was overigens ook door Mick geschreven. Behalve heel soms Freejack (IMDB score 5.1) zie je er nooit eentje op tv;

-       In april schrijft Rhianna muziekgeschiedenis omdat ze de haar 10^de nummer 1 hit in de Billboard Hot 100 haalt. Tussen de andere tien die dat is gelukt staat ook de Beatles. Van de Stones geen spoor;

-       Overigens haalde Glee op 6 oktober jl. de Beatles in als groep met de meeste noteringen in Billboard Hot 100 (non-solo act). Ze hadden er door 6 nieuwe binnenkomers nu 75 gehad en verdreven de Beatles van de eerste plaats. Die waren ‘maar’ tot 71 gekomen;

-       Nu we het over Glee hebben (en over smaak valt te twisten), het is toch de Amerikaanse muziekserie van het moment.  Ze hebben drie keer een nummer van de Beatles gecovered in hun shows. Er is er geen van de Stones langsgekomen. Als je de combinatie van Glee en Rolling Stones zoekt dan is die er wel: ze zijn op de cover verschenen van het blad met die naam;

-        In april jl. brak U2 een record van de Stones. Hun 360^o toer had ruim 736 miljoen in het laatje gebracht. De ‘A bigger bang’ toernee van de Stones had tussen 2005 en 2007 ruim 558 miljoen opgebracht. Dat zie ik de Beatles niet meer doen;

-        Een paar weken geleden bracht ik mijn 18-jarige zoon naar een vriend. De deur werd opengedaan door de vader met een Beatles T-shirt. Toen ik er naar vroeg vertelde hij dat hij er jaren over had getwijfeld maar het toch had aangedurfd om het te bestellen. Ik zie in mijn omgeving geen enkele Stones T-shirt;

-        De organisatie van de Olympische spelen van 2012 wil een soort Beatles reünie organiseren door de twee levende Beatles en de zonen van de twee overleden Beatles op één podium te krijgen tijdens het sportevenement. Bij de introductie van Londen bij de spelen in Beijing was het al Jimmy Page van Led Zeppelin die er speelde. Ze houden dus wel van (oude) rock;

-        Vorige maand las ik dat Mick Jagger het 50-jarig bestaan van de Stones volgend jaar best wil vieren maar dan zonder Keith Richards. De reden is de vorig jaar gepubliceerde biografie van Richards waarin Jagger te veel belachelijk zou zijn gemaakt. Het lijkt erop dat er uiteindelijk ook wat ruzie in het Stones kamp ontstaat. Dat deden de Beatles toch beter in de zestiger jaren;

-        Ook in april, in de Volkskrant kolom van Hanna Bervoets gaat het over motto’s en het feit dat die van haar was: ‘Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt’. Hij is van John Lennon. Er zijn er meer van hem/hen. Ik heb er nog nooit eentje van de Stones gehoord;

-        In september heeft het Noord Nederlands orkest samen met enkele Nederlandse zangers een toer gemaakt waarin ze Beatles nummers spelen;

-        Maar ook de andere kant is afgelopen september nog in de Volkskrant genoemd. Charles Manson had visoenen gehoord in Helter Skelter van de Beatles en een groepje vrouwelijke volgelingen van hem vermoordde daarna de vrouw van Roman Polanski en wat gasten. De Stones komen hier in het laatste half jaar beter mee weg, ik heb niets gelezen of gehoord over de Hell Angels moord tijdens hun concert bij San Francisco in 1969. Dit laatste is overigens gefilmd en daarom te zien in de documentaire ‘Gimme Shelter’. Door deze documentaire weten we ook dat Mick Jagger daar onder invloed op het podium stond;

-        In september werd op tv in ‘Andere tijden’ een beeld geschetst van het fameuze (non)concert van de Stones in het Kurhaus in 1964. De beelden zouden bewijzen dat ze drie (in plaats van twee) nummer hebben gespeeld voordat ze door de agressie van hun toeschouwers van het podium moesten;

-       Als achtergrond bij en reclamefilmpje heb ik deze maanden alleen Driving my car van de Beatles gehoord;

-       In de tv-series van de afgelopen maanden kwamen ze beide voorbij hoewel ik meer muziek uit de laatste twintig jaar hoorde dan van daarvoor. Voor de verandering vond ik een uitvoering van de Stones bij House (You can’t always get what you want) erg goed passen bij de emotie van die aflevering.

Eigenlijk, van iedere referentie naar de Stones kwam ik er zo ongeveer tien van de Beatles tegen.

Oh ja, mijn zoon heeft het complete oeuvre van de Beatles op zijn Ipod staan en niets van de Stones.

Voor zover ik weet zijn de solo albums van de ex-Beatles leden veel bekender (en beter) dan die van de (ex-)Stones leden. Leukste en ergste uitspaak uit de biografie van Keith Richards was over Mick Jagger’s solodebuut: ‘Het is net als met ‘Mein Kampf’, iedereen had een exemplaar maar niemand luisterde er naar’.

Keith Richard, als lid van de Stones, heeft wel de enige WoNo referentie op zijn naam staan: In 1987 richtte hij de X-pensive Winos op.

Nog een klein feitje dan. Het Amerikaanse blad Rolling Stone (what’s in a title) een special uit met "The 500 Greatest Albums of All Time”. De Stones kwamen er 10 keer (van 25 studioalbums) in voor met één notering in de top 10. De beatles kwam er 11 (van 12 studioalbums plus een US-only album) in voor met drie in de top 5. Zelf Rolling Stone geeft de voorkeur aan de Beatles.

Alles bij elkaar genomen is er eigenlijk geen sprake van een strijd. Daarvoor moeten er twee partijen zijn die strijden. Er is geen nauwelijks strijd meer. De oude garde is oud geworden en met der tijd meer wijs en minder strijdlustig geworden. De jonge garde hoor ik niet over de Stones. Als je kijkt naar de mate waarin één van beide wordt genoemd, vernoemd, getoond, gedraaid of gecovered dan winnen de Beatles het op vrijwel alle vlakken. Het lijkt er op dat zij een veel grotere impact hebben gehad als gevolg van hun korte bestaan tussen 1960 en 1970 dan de Stones tussen 1962 en nu is gelukt.

Er is er maar eentje de grootste.

WoNovice

---

[1] Voor de non-believers: de eerste twee regels van ‘Lucy in the sky with diamonds’ van Sgt. Pepper’s lonely hearts club band. 'Strawberry Fields Forever' is een andere hit van The Beatles.


PS Als jullie willen reageren graag. Er is in algemene zin te weinig discussie op de pagina's van het WoNo Magazine blog. Daar heeft WoNoVice volkomen gelijk in.


And the first response is in, from the U.K.

My translation of the text is very suspect even with the use of Google Translate, however even then I would doubt that in 2017 many people ‘of a certain age’, and almost certainly younger people would be quite so polarised when it comes to liking the Beatles or the Stones… maybe with the exclusion of Mr Carvell ;) . I think most people enjoy both the Beatles and the Stones, probably for different reasons. The Beatles are more cerebral in their quality and content, probably because of the guidance and influence of Sir George Martin. The Stones on the other hand are all passion and groove, probably why younger people love the music of the band and the voice of Mick Jagger.

I love the Beatles, however I also love the Stones. I have to state that I probably have influence from the fact both Jagger and Richards come from my home town of Dartford, but then conversely the Beatles Sergeant Pepper album cover was created by another Dartfordian, Sir Peter Blake! 

To the question why do younger people know and like the Stones rather than the Beatles, I believe it is down to danceability! You (probably not me though!) can dance to nearly all Stones tracks, no really the case for latter Beatles tracks. Also Jagger has become an icon to the younger generation as is proclaimed by songs like ‘Moves like Jagger’ by Maroon 5 (see the video: https://youtu.be/iEPTlhBmwRg ). Also his self confidence and apparent agelessness (Mick is now 73 yet could be 20 years younger) and effervescent energy makes him attractive to the younger listener. Keith Richards although looking like one of the walking dead even appeared as Captain Jack Sparrow’s father, and a great fit to Jonny Depp in Pirates of the Caribbean 5 (See this clip: https://youtu.be/ySRP1AwvTLU ) . In the final analysis most younger people like the ‘danceability' of the music of the Stones as well as the cool looks of Jagger, Richards and Ronnie Wood, although probably poor old Charlie Watts would need to be excluded from this lineup!

When it comes to Beatles I love the innovation and ideas as well as the music and lyrics. Tracks like A Day in the Life, Norwegian Wood, Blackbird, Strawberry Fields are vital to my musical life… I believe that the latter period of the Beatles were the template for Progressive Rock as there was so much eclectic innovation. Again Martin can take a lot of credit for this….

So I don’t think the question of “Beatles OR Stones?” is valid anymore… and nor should it be. These two bands were the vanguard of the British Rock scene that took over the world, followed by the Kinks, Who, Floyd, Bowie…. The list is certainly not exhaustive! As such just enjoy their music, don’t NOT play it because of a misplaced sense of loyalty…. Just enjoy!

Gary


Deze bijdrage van Tineke komt (ook) uit 2012:

Ik zat nog op de lagere school toen ik voor het eerst van de Beatles hoorde. Ik was direct verkocht. Ik was dus al verkocht en verknocht toen de Stones van zich lieten horen. Ik kan me aan het begin van de middelbare school discussies met klasgenoten herinneren over Beatles of Stones. Jeanette was altijd voor de Stones en de rest niet. Daarvoor had je zo’n Cliff en Elvis tweedeling, daarna is zo’n splitsing volgens mij niet meer voorgekomen. De Stonesaanhangers waren nooit in de meerderheid in mijn kringen. Dat lag echt niet aan hun uitstraling. Ik weet nog heel goed dat we op de lagere school afscheidsliedjes moesten maken. Ik had She Loves You bewerkt, Beatles inderdaad, en dat werd toen erg ordinair gevonden door de onderwijzers, maar o wat kregen we de zaal mee!

Omdat de Stones langer standgehouden hebben en vaker op tournee zijn geweest ben ik vaker naar de Stones geweest. Dat is al snel, want de Beatles heb ik nooit gezien. Wel heb ik hun films gezien en die heb ik ook thuis evenals diverse optredens. De Stones films en concerten konden me nooit bekoren, al heb ik ze wel gezien. Ik heb ze na een keer genoeg gezien. Toen er vorig jaar veel BBC uitzendingen waren over de Beatles was ik niet van de bank te krijgen. Ik bleef maar kijken en genieten. Ook de heren apart mag ik graag horen (vooral de gitaristen dan), al hebben ze alle vier ook troep geschreven. Dat heb ik allemaal niet met de Stones. Toen ik eindelijk Paul McCartney in Ahoy kon bewonderen stonden de tranen in mijn ogen. Jeugdsentiment? Zeg het maar!

Waarom dat zo is? Waarom houdt de een van de Beatles en Bowie en de ander van de Stones en Bowie? Waarom vindt de een Hazes geweldig en de ander vreselijk? Het is een persoonlijke smaak.

Hoe zit het dan, want de songs van Lennon/McCartney en van Harrison zijn door talloze topartiesten op hun repertoire gezet. Veel verder dan As tears go by kom ik niet bij de Stones. Dat zegt iets. Misschien wel heel veel. Wellicht alles.

Tineke G.

De aangepaste bijdrage van Wo.

De Beatles en de Stones

In 2011 schreef ik een stukje naar aanleiding van de oproep in "de WoNo" over de mate van waardering voor deze twee Britse iconen van de jaren 60. We zijn zes jaar verder. Een flinke update voor het in WoNo 12.2 verschenen stukje bleek noodzakelijk.

Er schijnt een periode in de beatmuziek geweest te zijn dat je of voor de Beatles was of voor de Stones. Er was geen tussenweg. Dat heeft voor mij nooit gespeeld. Toen de bands opkwamen in 1963 was ik te jong. De Beatles leerde ik eerst kennen, maar bewust in 1966, Help, A hard days night, Can’t buy me love. De eerste twee gelijknamige elpees had de jongste dochter van het gezin waar ik vier maanden logeerde eind 1966, begin 1967 en zij speelde ze heel regelmatig op een kleine pick up. (Zij had ook een transistor radio met Radio Veronica er op.) Dat staat me bewust bij. En mijn nicht Tineke, die had ook veel Beatles singles. Samen luisterden we tien keer of John Lennon nu echt “dag” zei op het einde van Hello goodbye of I’m the walrus. Mijn eerste echt zelfgekochte single was Hey Jude, herfst 1968, van het geld voor mijn eerste schoolrapport in de derde.

Er nu bij stil staand, zie ik dat het de meisjes waren door wie ik de Beatles leerde kennen. Daar zat geen Stones bij. Toeval of was er sprake van een scheiding langs de sexen?

De Stones leerde ik kennen via Radio Veronica, Honky tonk woman, dat was het eerste nummer dat ik bewust oppikte in de zomer van 1969 en door mijn iets oudere buurjongen Hans. Hij had de verzamelelpee Through the past darkly, daar heb ik eerder over geschreven, dus dat zal ik hier niet herhalen. Diezelfde Hans had de gewoonte de singles waar hij genoeg naar geluisterd had weg te geven, Sunny Afternoon van The Kinks, of te verkopen voor een aantal dubbeltjes. Zo werd Street fighting man in 1969 mijn eerste Stones single.

Beide bands werden mij even lief in de jaren 70. Er is een verschil. De Stones bleven bestaan. Er kwam nieuwe muziek wat de band tussen mij en hun muziek verdiepte en intensiveerde. Die spanning beleefde ik nooit in die mate met de Beatles.

Van The Beatles kan ik mij herinneren dat Abbey Road uit kwam. Onze grote buurjongen Jan had hem gekocht en na veel zeuren mocht ik hem komen beluisteren. Al snel sloeg de verveling toe. Ik kende al die liedjes helemaal niet en ging snel spelen met mijn vriendje, zijn jongste broer. Dat gevoel van anticipatie van nieuwe muziek heb ik met de Stones vele malen gehad zo vanaf 1976, het moment dat ik albums als geheel volledig had omarmd en er af en toe ook een kon aanschaffen. Tot in 1989 toen na jaren en onverwacht na alle speculaties over een einde ‘Steel Wheels’ uit kwam. (Die marketing truc van de band kennen we intussen.)

Daar kwamen de concerten overheen. Eerst die lichte teleurstelling in 1982. Eigenlijk was de J. Geils Band beter, maar dat gaf niemand toe natuurlijk. De Kuip in 1990 was wel het hoogtepunt, Het wordt echt niet meer beter dan dat, al zal ik er eind september weer bij zijn. Dat ligt meer aan het publiek, de leeftijd om precies te zijn, maar ook de samenstelling, heb ik gemerkt.

In 2012 zag ik Paul McCartney voor het eerst live in Ahoy. Met tranen in mijn ogen heb ik staan genieten. McCartney was majestueus, speelde veel van mijn favoriete nummers en ‘Hey Jude’ tegen het einde. Lees mijn verslag op het blog uit 2012. Dichterbij the Beatles zal ik nooit meer komen, dacht ik toen. Ik heb alles nu meegemaakt, dacht ik.

In 2016 waren daar opeens The Analogues. De vele verslagen op dit blog tonen, eerst, mijn verbazing en daarna mijn absolute waardering. Wat zij voor elkaar kegen, is dat zij mijn liefde voor de muziek van The Beatles volkomen openden/ Sterker, naar een hoger niveau brachten. Waar ik dacht dat ik ze genoeg gehoord had en alles gehoord had, veranderde dat perspectief helemaal. De Beatles kregen hierdoor mijn waardering als volwassene, dat over het perspectief van de jongen is heen gelegd.

Als vervolgens The Beatles Sgt. Pepper’s in een nieuwe mix uitbrengen in 2017, gaat de kroon op het werk. Zo helder, zo fantastisch, zo goed, dat er eigenlijk geen woorden meer voor zijn. Het leidt allemaal tot een conclusie: er is niet een band die in de schaduw van The Beatles kan staan. Daar twijfel ik niet meer aan.

In 2011 eindigde ik mijn bijdrage als volgt. “De Beatles zijn de soundtrack van mijn vroegste jeugd en maken me altijd blij als ik ze hoor. The Stones zijn mijn nummer 1 band geweest, de band van mijn pubertijd en jonge volwassen jaren. Nu zijn beiden verleden qua muziek. Prima, wat zeg ik, meer dan prima als ik het hoor, maar niet iets wat ik nog heel vaak afspeel.

Van beide bands spelen we songs met (mijn al jaren ex-band) de Flopsband. Als ik dan moet kiezen, kom ik bij de Beatles uit. Heerlijke samenzang. Van She loves you kan ik rillingen over mijn rug krijgen als het zingen goed lukt, evenals bij I feel fine. Dat is bij de Stones beslist anders. Daar is Honky tonk woman, met een deels door mijzelf uitgewerkte gitaarpartij, weer bijzonder om te spelen”.

Inmiddels is het Beatles vuur dus weer volkomen aangewakkerd. Door een coverband die zich tot doel heeft gesteld de studioplaten van The Beatles volledig na te spelen en daarmee de waarde van deze muziek opnieuw volkomen openbaarden voor mij. Hoe goed en ruig de Stones ook zijn, hoe goed ik veel van hun songs ook vind, er is geen vergelijking mogelijk. De Beatles speelden in een andere categorie, een waar het uitzonderlijk eenzaam is. Eigenlijk kan ik maar een contemporaine persoon bedenken die hier mee speelt, een die hen en zij die hem hebben beïnvloed. Iemand die op zijn manier net zo invloedrijk is geweest op alles wat volgde: Bob Dylan.

Toch nog een kort stukje over de Stones als einde. Begin december 2016 lag ‘Blue And Lonesome’ in de winkel. De perfecte plaat, want alles lijkt hier op zijn plaats te vallen waar het mijn andere helden betreft. Ook deze plaat heb ik inmiddels heel vaak en met heel veel plezier gespeeld.

Is de cirkel voor beide rond? Dat is nog net te vroeg om te zeggen waar het The Rolling Stones betreft, maar voor The Beatles is het antwoord ja.

Wo.