Heigh ho. Blake Mills

Het jaar 2014 liep naar zijn einde. .No en Wo. waren bezig WoNo Magazine 14.1 te maken en Erwin Zijleman werd gevraagd naar zijn plaat van het jaar. "Moeilijk, moeilijk. Het zijn er zo veel. Ik ben nog aan het schrappen", kwam er steeds als respons. Met de deadline echt in zich en dat wil wat zeggen bij de WoNo, heeft  Wo. via de e-mail Erwin's arm op de rug gedraaid. Dit is de plaat die daar uit volgde.

Ik had tot voor kort nog nooit van Blake Mills gehoord, maar inmiddels durf ik wel te beweren dat deze Blake Mills met Heigh Ho één van de meest opvallende platen van 2014 heeft gemaakt. 

Heigh Ho opent met een track die voornamelijk bestaat uit even opvallende als wonderschone gitaarakkoorden en de prachtige stem van Blake Mills. Mills zit in vocaal opzicht ergens tussen John Hiatt, Ry Cooder en Elvis Costello in en raakt ook in muzikaal opzicht aan deze drie grootheden. 

Het gitaarwerk in de openingstrack van Heigh Ho is echter van een unieke schoonheid. Het is gitaarwerk dat zich zachtjes op de achtergrond kan vleien, maar dat ook kan uitsporen en uit de speakers kan knallen. Het is bovendien gitaarwerk van een zeer getalenteerd en avontuurlijk gitarist en deze zijn schaars. 

Het levert een unieke track op die Blake Mills onmiddellijk op de kaart zet als een bijzonder groot talent. In de tracks die volgen houdt Blake Mills het niveau van de ijzersterke openingszet met opvallend gemak vast. Heigh Ho blijft verbazen met een bijzondere instrumentatie vol prachtig gitaarwerk en een stem die de zo knappe songs naar een nog wat hoger niveau tilt. 

Het bovenstaande suggereert wellicht dat Blake Mills op Heigh Ho bijna alles in zijn eentje doet, maar dat is zeker niet het geval. Mills laat zich op zijn tweede plaat bijstaan door andere Don Was, Jim Keltner, Gabriel Kahane, Benmont Tench, Jon Brion en Mike Elizondo. Stuk voor stuk hele grote namen. De grootste verrassing is voor mij echter de aanwezigheid van Fiona Apple, die in twee tracks garant staat voor nog meer kippenvel dan Blake Mills al wist op te roepen in de andere tracks. 

In vrijwel alle tracks staat het geweldige gitaarspel van Blake Mills centraal in de instrumentatie. Soms blijft het hierbij, maar in een aantal gevallen worden songs rijk ingekleurd met stemmige klanken. Hoe vol het geluid van Blake Mills ook is, het klinkt allemaal loepzuiver, warm en prachtig geproduceerd. 

Blake Mills maakt stemmige muziek die in veel gevallen enkele decennia oud zou kunnen zijn, maar zijn geluid vind ik persoonlijk uniek. Heigh Ho is een plaat die je verwacht van een gelouterde muzikant die hernieuwde inspiratie heeft gevonden en niet van een muzikant die nog aan de start van zijn carrière staat, maar Blake Mills heeft hem wel degelijk gemaakt. 

Mills werkt naar verluid al een aantal jaren samen met Fiona Apple (toch één van mijn persoonlijke favorieten) en ik hoor inmiddels in muzikaal opzicht flink wat overeenkomsten met Fiona Apple. Waar de laatste met haar piano een uniek donker geluid neer weet te zetten, doet Blake Mills dit met zijn geweldige gitaarspel. Net als Fiona Apple is Blake Mills verder een meester in het schrijven van wat onderkoelde, maar ook bijzonder indringende en intieme songs.

Het zijn songs die in veel gevallen kiezen voor een vast stramien, maar toch klinken ze allemaal anders. Heigh Ho bevat 12 songs en ze zijn allemaal van een ontzettend hoog niveau. Het zijn bovendien allemaal songs die hard binnenkomen. Enerzijds door de heftige instrumentatie en anderzijds door de mooie en gepassioneerde vocalen van Blake Mills. Ik heb Heigh Ho inmiddels een tijdje in huis en kan er uiteindelijk maar één predicaat aan verbinden: Onbetwist meesterwerk. Het is bovendien één van de grootste verrassingen van de eerste drie kwartalen van 2014.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Don't tell our friends about me' luisteren:

https://www.youtube.com/watch?v=yhJ4T5NSpI8